Ας ξεκινήσω από τις κοινές παραδοχές. Ο πολιτικός μου χώρος, της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς πρόσφατα (6/12/09) επαναδιατύπωσε πάγια και επικαιροποιημένα, σύμφωνα με τα επιστημονικά δεδομένα, αιτήματά του.
Οι κλιματικές αλλαγές έχουν ολέθριες συνέπειες για εκατομμύρια ανθρώπους. Η ερημοποίηση μεγάλων εκτάσεων του πλανήτη απειλεί το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού, η λειψυδρία το 20%, ενώ 1,8 δις ανθρώπων θα αντιμετωπίσουν συνθήκες απόλυτης έλλειψης νερού έως το 2025. Η πείνα πλήττει 37 χώρες: πάνω από 2 δις ανθρώπων απειλούνται με φυσική εξόντωση.
Άρα το πρόβλημα επιβάλλεται να λυθεί. Η άνοδος της θερμοκρασίας δεν πρέπει να ξεπεράσει τους 2oC.

Οι ευρωεκλογές από την ίδρυση του ΣΥΝ σε σχέση με τις θέσεις του ως προς τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό αποτελούσαν πεδίο προνομιακό. Οι θέσεις του κέντριζαν και κέρδιζαν την εμπιστοσύνη και την ψήφο των αριστερών πολιτών που αναγνώριζαν ότι η ΕΕ παρά τις αδυναμίες της και τις θεσμικές της ανεπάρκειες, δεν είναι η ρίζα του κακού και ότι το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» είναι ανεδαφικό.