Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει μια κυβέρνηση ώστε να χάσει τη στήριξη της κοινωνίας; Σύντομα: κατασπαταλά τον δημόσιο και κοινωνικό πλούτο κατά το δοκούν υπέρ των λίγων και πολιτικών φίλων της, αγνοώντας δεοντολογία, νόμους και κανονισμούς (βλ. και Ελληνικό). Αθωώνει το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο εις βάρος της πολιτικής ηθικής και των δημόσιων οικονομικών. Βιάζει και περιθωριοποιεί ανενδοίαστα τους δημοκρατικούς θεσμούς (βλ. ΕΥΠ) αλλά και τους κανόνες που η ίδια θέτει (βλ. Μητσοτάκη στην Ικαρία και την Πάρνηθα).

Θα περίμενε κανείς από έναν καθηγητή πανεπιστημίου (τον Αγγ. Συρίγο), που εξ ορισμού είναι ερευνητής, όταν μιλά να βασίζεται σε δεδομένα και επιχειρήματα και να έχει συνεκτικό λόγο – αν θέλει να σεβαστεί την ιδιότητά του. Οταν μιλά δε στη Βουλή για ιστορικά γεγονότα, θα πρέπει να έχει διαβάσει έστω κάποια από τα σοβαρά κείμενα που έχουν γραφεί γι’ αυτά.

Ναι, να χαρώ πολύ που η Ν.Δ. έχασε την πρωτιά στους φοιτητές. Μπορώ όμως να χαρώ που πήρε την πρωτιά ένα κόμμα που έχει ως ιδεολογία του τον σταλινισμό; «Επί Στάλιν υπήρχε σοσιαλισμός, μετά όχι», έτσι μου έλεγε ένας κνίτης πριν από περίπου τρία ή τέσσερα χρόνια έξω από το Πολυτεχνείο. Δεν πρόλαβα να του πω ότι η λογική αυτή είναι απολύτως αντιμαρξιστική, απολύτως αντιδιαλεκτική –έπιασε βροχή.

Όλο και περισσότερο μεγαλώνει η απορία μου: γιατί δεν παίρνονται αποτελεσματικά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας (δημόσια σχολεία, ΜΜΜ, ΕΣΥ, Μαζικοί χώροι εργασίας- χειρώνακτες κ.α.); Πέρα από την αρνητική έως απορριπτική στάση της κυβέρνησης για κάθε δημόσιο φορέα και την ολοφάνερη πρόθεση της να υπηρετεί την οικονομική ελίτ, υπάρχει και κάτι άλλο;

Και περνούσαν και περνούσαν μπροστά από το κοριτσάκι. Κι έβλεπαν… Δεν έβλεπαν. Μόνο τον εαυτό τους έβλεπαν. Ετσι τους έμαθαν. Ετσι τους είπαν. Ετσι τους δασκάλεψαν. Τι να τον κάνεις τον άλλο; Απού μπορεί κι απάνω του. Ετσι είναι η ζωή τούς είπαν. Σκληρή. Μην κωλώνεις. Ο εαυτός σου πάνω απ’ όλα. Τα οφέλη σου και μόνο κοίτα. Την ευχαρίστησή σου. Αρπαζε τις ευκαιρίες όπως να ’ναι. Οπου να ’ναι. Μην το ψάχνεις. Απόφευγε τις «κακοτοπιές».

Ανατρίχιασα, εξαγριώθηκα, θύμωσα διαβάζοντας ότι άρχισαν ξανά τα βασανιστήρια στα σκοτεινά δωμάτια των κατασταλτικών μηχανισμών. Η οργή μου συγκρίνεται μόνο με την οργή που ένιωθα, επί χούντας, όταν οι αντιστασιακοί στις δίκες τους κατήγγειλαν τα διεστραμμένα βασανιστήρια που τους επέβαλαν οι κατασκευασμένοι βασανιστές των άθλιων χουντικών. Ταυτόχρονα αναλογίζομαι κάποιους, ευτυχώς λίγους, από τους τότε συναγωνιστές μου στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, οι οποίοι συναγελάζονται σήμερα με ακροδεξιούς υπουργούς και με αυτούς που καθοδηγούν τους νεοβασανιστές της ΓΑΔΑ.