Ας με συγχωρέσει ο θεός της Νέας Δημοκρατίας, αλλά κάτι με αρρωσταίνει στην περίπτωση του Ελληνικού. Μου θυμίζει τα Ολυμπιακά έργα που επειδή χάθηκαν τα δύο πρώτα χρόνια σε βλακείες, περάσαμε στη μέθοδο του τσάτρα-πάτρα για να σωθούν τα προσχήματα. Η κατάληξη γνωστή: προχειρότητες, υπερβάσεις προϋπολογισμών, ανύπαρκτη η προοπτική για μετα-ολυμπιακές χρήσεις.

Στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου, αλλά και σε πολλές αναπτυσσόμενες, η εξυπηρέτηση των αναγκών για πόσιμο νερό είναι στην αρμοδιότητα και την ευθύνη της τοπικής αυτοδιοίκησης. Με άλλα λόγια η αυτοδιοίκηση είναι η θεσμικά και συχνά συνταγματικά προσδιορισμένη δομή για την διαχείριση των υπηρεσιών τροφοδοσίας αλλά και καθαρισμού του νερού. Η αυτοδιοίκηση μπορεί να ασκεί αυτήν την αρμοδιότητα απευθείας ( με τους δικούς της οργανισμούς) είτε να την αναθέτει σε τρίτους με τη μορφή συμβάσεων παροχής υπηρεσιών.

Αυτό που θεωρητικά διαφοροποίησε το σύνολο των κομμάτων της σημερινής συγκυβέρνησης από το παλαιό καθεστώς της μονόπλευρης λιτότητας και του ατελέσφορου Μνημονίου ήταν η διαβεβαίωση ότι η νέα περίοδος θα έχει όλα τα πρόσημα της ανάπτυξης.
Ολοι τότε φανταστήκαμε ότι το πρώτο μέλημα της νέας κυβέρνησης θα ήταν η άμεση δρομολόγηση των μέτρων που θα υλοποιούσαν την παραπάνω υπόσχεση. Οτι, δηλαδή, το σύνολο σχεδόν των υπουργών θα έσκυβε πάνω στους τομείς που συνθέτουν το υπόβαθρο της ανάπτυξης και που καταφέρνουν να επιβιώνουν εις πείσμα των καιρών(τουρισμός, γεωργία, ενέργεια, ναυτιλία, πράσινη επιχειρηματικότητα, υπηρεσίες υψηλής τεχνολογίας κ.λπ.)

Είναι φανερό ότι αν ξαναγύριζε λίγους μήνες πίσω το ημερολόγιο, ο κ. Σαμαράς δεν θα ήθελε ούτε τις εκλογές ούτε το αυστηρό ηγετικό προφίλ που θέλησε να τότε να καλλιεργήσει. Οι εκλογές όχι μόνο δεν τον ωφέλησαν, αυτό είναι φανερό, αλλά έστειλαν τη χώρα ακόμα πιο πίσω, στην ακυβερνησία και την αστάθεια. Από την άλλη μεριά, οι διαγραφές εν ονόματι της κομματικής πειθαρχίας, δημιούργησαν ένα κόμμα από το πουθενά, το οποίο του αφαίρεσε την πλειοψηφία δια του προσεταιρισμού των αγανακτισμένων δεξιών ψηφοφόρων που με τόσο κόπο προσπάθησε να κρατήσει συσπειρωμένους με την αντιμνημονιακή ρητορική.