Η χώρα χρειάζεται μια ελπιδοφόρα προοπτική. Υπάρχει ανάγκη ριζικής αλλαγής πολιτικής με παρέμβαση σε όλα τα αίτια που έφεραν τη χώρα στη σημερινή της θέση και παραμένουν ακόμη και σήμερα ανέγγιχτα. Χρειάζεται ένα αναπτυξιακό σοκ. Απαιτούνται τομές και μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς, μια ολοκληρωμένη αναπτυξιακή στρατηγική, ένα Εθνικό Σχέδιο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης.
Η χώρα χρειάζεται άμεσα μία προοδευτική πολιτική που αφενός θα την κρατάει στο ευρώ και αφετέρου μέσω ενός νέου εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης, που είναι και το μόνο ουσιαστικό ισοδύναμο, θα αναδιανέμει με δίκαιο τρόπο τον παραγόμενο και όχι τον «δανειζόμενο» πλούτο.

Στη Νέα Δημοκρατία έχουν ένα πρόβλημα για κάθε λύση: ξεκίνησαν για εκλογή προέδρου και μπορεί έως το τέλος να το διαλύσουν το κόμμα εις τα εξ ων συνετέθη.

Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν μία λύση για κάθε πρόβλημα: είναι η αναδιάρθρωση του χρέους. Αυτή θα μειώσει τους φόρους, αυτή θα φέρει την ανάπτυξη, αυτή θα φτιάξει θέσεις εργασίας - και ναι, το άλλο με τον Τοτό το ξέρουμε.

Συνεδρίασε σήμερα η Κεντρική Επιτροπή της Δημοκρατικής Αριστεράς. Η Κ.Ε. ενέκρινε κατά πλειοψηφία (ποσοστό 73%) την εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής για την αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος και τον πολιτικό σχεδιασμό του κόμματος.

Η εισήγηση του Προέδρου Θανάση Θεοχαρόπουλου

Το κείμενο της Απόφασης της ΚΕ

Το κείμενο του"Δικτύου Ανανεωτικής αριστεράς" (14 ψήφοι στην ψηφοφορία)

Στο κύριο άρθρο της Κυριακάτικης Αυγής με τίτλο «Η αρπαγή της Σοσιαλδημοκρατίας», ο αρθρογράφος ισχυρίζεται πως μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, «η ευρωπαϊκή Αριστερά από θέση πολιτικής ηγεμονίας προτείνει τον απεγκλωβισμό της σοσιαλδημοκρατίας από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της με την ευρωπαϊκή Δεξιά.

Αν παρακολουθήσουμε την οικονομία της χώρας μεταπολιτευτικά, αναδεικνύεται μια εξαιρετική εικόνα περιοδικότητας, που αφορά τις δαπάνες και τα σταθεροποιητικά προγράμματα, τις σπατάλες και τη λιτότητα. Ο ίδιος ο Α.Παπανδρέου από το 1985 ήδη διαπίστωνε «δαπανάμε περισσότερα απ’ ότι παράγουμε». Η χώρα εγκλωβισμένη σε αυτήν την περιοδικότητα, δεν προχώρησε ποτέ σε ρυθμίσεις που θα ενίσχυαν την παραγωγική αποδοτικότητα και επιδιδόταν μόνιμα σε λογιστικές τακτοποιήσεις κλείνοντας τα μάτια στις απαραίτητες δομικές ρυθμίσεις.
Θυμάμαι από τη δεκαετία του ‘90 ο Γρηγόρης Γιάνναρος στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ φώναζε: «τα σταθεροποιητικά μέτρα πρέπει να ολοκληρωθούν με αναπτυξιακές πολιτικές. Από μόνα τους δεν αρκούν για την ανάπτυξη.

Για να αποτιμήσει κανείς νηφάλια και σε βάθος το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου, πρέπει κατά την άποψή μου να ανατρέξει στις διπλές εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου του 2012. Και τούτο διότι θεωρώ –και το είχα επισημάνει από τότε με σχετική αρθρογραφία– ότι οι εκλογές εκείνες σηματοδότησαν την νέα κυρίαρχη αντίθεση στην ελληνική κοινωνία, που δεν είναι η αντίθεση «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», της οποίας η σημασία είχε εξ αρχής υπερτιμηθεί, αλλά η αντίθεση «καθεστωτισμός – αντικαθεστωτισμός», σε όλες τις παραλλαγές της.

H έκκληση του Αλέξη Τσίπρα κατά τη σύντομη προεκλογική περίοδο εισακούστηκε: ένα πολύ συρρικνωμένο εκλογικό σώμα έδωσε εν τέλει τη δεύτερη ευκαιρία για μια κυβέρνηση με τη σφραγίδα του αρχηγού του «μετά τη διάσπαση» ΣΥΡΙΖΑ.

Κάθε πρωθυπουργός, ωστόσο, στο δικό μας πολιτικό σύστημα τουλάχιστον, είναι φορέας πολιτικών πρωτοβουλιών.

Ο κ. Τσίπρας πουλώντας το πρόσωπό του αντί της ιδεολογίας του κόμματός του νίκησε ακόμη και το ίδιο του το κόμμα. Ακόμη και αν δεχθούμε ότι στη σύγκρουση «Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο» υπήρχε μια μικρή δόση ιδεολογίας, στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση του «νέου» με το «παλιό» επικράτησε η απόλυτη αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής. Αυτή και ο κ. Τσίπρας είναι οι μεγάλοι νικητές των εκλογών.

Κεντρικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από το απολίτικο «ξεμπερδεύουμε με το παλιό – κερδίζουμε το αύριο», ήταν και το «συμφέρον όλων μας είναι να μην υπάρχουν συμφέροντα»

Δεν έχουν περάσει παρά λίγες μέρες από τις βουλευτικές εκλογές του Σεπτέμβρη 2015.

Η αναγκαιότητα των βουλευτικών εκλογών, ως μια διαδικασία προβολής από τη βάση εκείνων των παρατάξεων, προσώπων και προγραμμάτων που θα υπηρετούσαν τη λύση των περισσότερων προβλημάτων που συνδέονται με την καθημερινότητα του πολίτη και την υπόσταση της χώρας, έχω την αίσθηση ότι βούλιαξε σ’ αυτές τις εκλογές. Φαίνεται μάλιστα σαν να συντρίφτηκε οριστικά μέσα από τις ακατάπαυστα λειτουργούσες συμπληγάδες που στήθηκαν.

Η χώρα χρειαζόταν μια κυβέρνηση σε προοδευτική και μεταρρυθμιστική κατεύθυνση. Δυστυχώς αυτή που συγκροτήθηκε με τους ΑΝΕΛ δεν είναι. Είναι ακατανόητη η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ για σύμπλευση με ένα κόμμα της λαϊκίστικης δεξιάς. Η πρώτη ημέρα κιόλας της κυβέρνησης δικαίωσε τις ανησυχίες μας. H τοποθέτηση του Δημήτρη Καμμένου στη θέση υφυπουργού ήταν μια ξεκάθαρη προσβολή προς την κοινωνία. Η αποπομπή του ήταν επιβεβλημένη, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα, καθώς πρόκειται για το σύμπτωμα ενός βαθύτερου προβλήματος που προέρχεται από την συγκεκριμένη συνεργασία.

Το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα μιας εκλογικής αναμέτρησης θα ήταν το κυβερνών κόμμα να χάσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων χωρίς να την κερδίσει κάποιο άλλο. Αυτό θα άνοιγε στην καρδιά της πολιτικής μια χαίνουσα άβυσσο, από την οποία θα ξεπρόβαλλε, αργά ή γρήγορα, ό,τι χειρότερο μπορούμε να φανταστούμε.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε φτάσει μέχρι εκεί. Τους πολιτικούς μπορεί να τους αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη δυσπιστία, κυνισμό ή χλεύη -έτσι προέκυψε η Ενωση Κεντρώων και κυρίως η αποχή- αλλά ο λαός εμπιστεύτηκε τον Αλέξη Τσίπρα, ή μάλλον δεν εμπιστεύτηκε τους αντιπάλους του.

«Δεν το πιστεύω! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό το πράγμα!». Η εξαδέλφη μου - σαράντα χρονών γυναίκα - και διαβασμένη είναι και για περπατημένη περνιέται. Περπατημένη εφόσον πριν ανοίξει το φαρμακείο στο Παγκράτι, πριν παντρευτεί τον Ευριπίδη, πριν αποκτήσει τα δίδυμα, την είχε ζήσει - καμαρώνει - τη ζωή της