Υπερσυγκεντρωτισμός και «ηρωική ηγεσία» έχουν καταστεί στη χώρα μας συνώνυμα της άσκησης της πρωθυπουργικής εξουσίας είτε ως μέθοδος του κυβερνάν είτε ως «αρχηγική» οργανωτική ιδεολογία. Παρά τις διακηρύξεις ότι το «επιτελικό κράτος» θα οριοθετούσε την εξουσία του πρωθυπουργού, στην πράξη ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο οι όροι παντοδυναμίας και ακρισίας του.

Το ζήτημα δεν είναι πώς θα βαφτίσουμε τον νέο φορέα πολιτικής προστασίας, αλλά πρωτίστως να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη μιας γενικά αποδεκτής εθνικής πολιτικής στον τομέα αυτόν και μιας θεσμικής αναδιοργάνωσης με τα εξής χαρακτηριστικά: σταθερές και οριοθετημένες δομές πολυεπίπεδης λήψης των αποφάσεων, λειτουργικός διαχωρισμός των «κύριων» από τις «υποστηρικτικές» αρμοδιότητες, πρακτικές επιχειρησιακού αυτοματισμού (κατάλογος κινδύνων, πρωτόκολλα συντονισμού) και συγκεκριμένοι «κανόνες εμπλοκής», όπου ο καθένας γνωρίζει ανά πάσα στιγμή «πώς» και «πότε» πρέπει να ενεργήσει.