Οι τίτλοι της είδησης για τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Αμύνης της Τουρκίας, όπως παρουσιάστηκε από τα δικά μας ΜΜΕ, είχαν όλοι τους σχεδόν το ρήμα «προκαλεί». Φαίνεται ότι οι περισσότεροι από εμάς θεωρήσαμε ότι ο Ακάρ μάς προκαλεί, όταν υποστηρίζει ότι «δεν είναι μαθηματικά βολικό», για την Ελλάδα, να επιχειρήσει στρατιωτική αναμέτρηση με την Τουρκία. Καταλαβαίνω πολύ καλά την οδύνη αυτού του θυμού: είναι επειδή –δυστυχώς– ο Ακάρ έχει δίκιο και μέσα μας το ξέρουμε, ανεξαρτήτως του πατριωτισμού μας και των ευγενών προθέσεών μας για αυτοθυσία.

Είναι αλήθεια ότι «ανεβαίνει πολύ ψηλά εκείνος που δεν ξέρει πού πηγαίνει». Και όχι επειδή το έλεγε ο Ολιβερ Κρόμγουελ. Αυτός, ούτως ή άλλως, κουβαλούσε μέσα του αρκετή παλαβομάρα από μόνος του. (Τον κατελάμβανε ένα είδος ιερού μένους μετά τις στρατιωτικές νίκες του, κάτι που θα έπρεπε να προϊδεάζει τους ψυχραιμότερους εκ των συναγωνιστών του για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει μετά την πολιτική επικράτησή του.)

Τα προχθεσινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας ήταν ένα «πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο», που είχε σκοπό -τι άλλο; - να πλήξει το λαϊκό κίνημα. Δεν εκπλήσσει ότι η παραπάνω ερμηνεία των γεγονότων της Τετάρτης προέρχεται από την κυρία Παπαρήγα του ΚΚΕ. Είναι σύνηθες για τους κομμουνιστές να γνωρίζουν αυτοί -και μόνον αυτοί- τον τελικό σκοπό των πραγμάτων και το συνολικό σχέδιο βάσει του οποίου κινείται η Ιστορία.

«Θα δείτε τη Μέρκελ να προσκυνάει την Παναγιά της Τήνου για να μην αποχωρήσει η Ελλάδα από την Eυρωζώνη». Είναι μία από τις δηλώσεις που είχε κάνει ο εκκεντρικός Αλέκος Αλαβάνος την επομένη του συλλαλητηρίου της 23ης Φεβρουαρίου, όταν είχε προκαλέσει την κοινή γνώμη με την προτροπή του να γίνει Ταχρίρ η πλατεία Συντάγματος.

...Αν ο Γιώργος Παπανδρέου πιστεύει, πράγματι, ότι η κρίση είναι ευκαιρία να διορθώσουμε τα στραβά δεκαετιών, το ΠΑΣΟΚ θα ρισκάρει με τον Γ. Καμίνη. Αν η προτεραιότητα δίνεται στη διατήρηση της εξουσίας (και βλέπουμε...), η κυρία Γεννηματά έχει σοβαρές πιθανότητες να είναι η επόμενη δήμαρχος Αθηναίων και εμείς μπορούμε να έχουμε τη βεβαιότητα ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει.

Ρωτήστε τον χειρότερο μεθυσμένο πιθηκάνθρωπο που θα συναντήσετε ένα βράδυ σε οποιαδήποτε παμπ της Αλβιώνος. Εφόσον νιώθει Βρετανός, ακόμη και αν είναι αναλφάβητος, θα σας επιβεβαιώσει ότι το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ είναι μέρος της εθνικής ταυτότητας των Βρετανών.