Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ολοκληρώσει ένα ακόμα ιδεοληπτικό σχέδιό της και να επιτρέψει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Δεν την απασχολεί το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της ακαδημαϊκής και φοιτητικής κοινότητας, αντιδρά και αντιστέκεται σε αυτή την οπισθοδρομική αντιμεταρρύθμιση. Οι απαντήσεις στα παρακάτω ερωτήματα φωτίζουν το γιατί δεν θα έπρεπε καν να συζητάμε για ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα.

Η συζήτηση περί ιδιωτικών πανεπιστημίων έχει πολύ ποταπά κίνητρα. Συνδέεται κατά κύριο λόγο με ένα και μοναδικό θέμα: τις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Αυτές είναι το μεγάλο εμπόδιο για να σπουδάσει κάποιος στην Ιατρική, τη Νομική και το Πολυτεχνείο. Οι Ιατρικές οι Νομικές και τα Πολυτεχνεία στην Ελλάδα είναι φυσικά εξαιρετικά Πανεπιστήμια και σε όλες τις διεθνείς κατατάξεις ανήκουν στα 500 καλύτερα. Σε σύνολο 20.000 πανεπιστημίων παγκοσμίως αυτό σημαίνει ότι είναι στο 2-3% των κορυφαίων πανεπιστημίων.

Πριν από δύο εβδομάδες και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Παιδικής Εργασίας, η Δόμνα Μιχαηλίδου, υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, έκανε την εξής δήλωση: «Ευθύνη μας να διασφαλίσουμε ότι όλα τα παιδιά μεγαλώνουν ως παιδιά και έχουν τις ευκαιρίες που δικαιούνται». Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας, ένα στα δέκα παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο, αντί να πηγαίνει στο σχολείο αναγκάζεται να δουλέψει, υπό συνθήκες σκληρές και με ελάχιστη αμοιβή για να συνεισφέρει στο οικογενειακό εισόδημα, εγκλωβισμένο σε έναν φαύλο κύκλο της φτώχειας και της εκμετάλλευσης από τον οποίο είναι σχεδόν αδύνατο να βγει.

Ο πρωθυπουργός έβαλε στη Βουλή ένα αξιακό δίλημμα: Είναι κανείς «με τη βιβλιοθήκη ή με τη βαριοπούλα»;

Προφανώς αναφερόμενος στη μηδενιστική και απεχθή κουλτούρα μιας ομάδας βανδάλων , οι οποίοι με βαριοπούλες είχαν καταστρέψει πριν από λίγο καιρό μια ανεγειρόμενη βιβλιοθήκη σε σχετικό χώρο του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου.

Τι συνεπάγεται η ασκούμενη από τη Νέα Δημοκρατία πολιτική για την τριτοβάθμια εκπαίδευση; Το περίγραμμα του Πανεπιστημίου ως εκπαιδευτικού και ερευνητικού θεσμού, ιδιαίτερα ως πεδίου (ανα)παραγωγής της επιστημονικής γνώσης και με συγκεκριμένους όρους ως προς την ανάδειξή της σε «δημόσιο» αγαθό, δεν παραμένει και στις μέρες μας αυτονόητα ακέραιο.

Τα δίδυμα της γειτόνισσας πήγαν φέτος νηπιαγωγείο κι εκείνη αναζητεί επειγόντως σχολείο για τον εαυτό της. Πώς θα παρακολουθήσω τα παιδιά μου από του χρόνου, αναρωτιέται με αγωνία. Η αδερφή της προσπαθεί μάταια να την παρηγορήσει. Θα μάθεις μαζί τους, της λέει, αλλά εκείνη είναι σοφότερη και δεν την πιστεύει.

Οι επιπτώσεις της πανδημίας στην εκπαίδευση ήταν σχεδόν παραλυτικές. Για τη συντριπτική πλειονότητα των οικογενειών στην Αμερική και την Ευρώπη, η διαδικτυακή διδασκαλία ήταν κάτι μεταξύ απογοήτευσης και καταστροφής. Δεδομένα από όλο τον κόσμο υποδηλώνουν ότι, κατά μέσο όρο, τα παιδιά έχουν μάθει πολύ λιγότερα από ότι συνήθως.

Κάθε χρόνο, η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εισαγωγικών εξετάσεων στα ΑΕΙ ξεσηκώνει έναν δυσανάλογα μεγάλο θόρυβο σχετικά με τις αδυναμίες του συστήματος. Σε καμία περίπτωση βέβαια αυτό που συμβαίνει δεν το λες και σοβαρή συζήτηση με την αντιπαράθεση επιχειρημάτων. Μέχρι πέρυσι η κύρια αναφορά – στόχος ήταν τα ανεβοκατεβάσματα των βάσεων και οι χαμηλοί βαθμοί εισαγωγής στις σχολές χαμηλής ζήτησης.

Τελευταίες μέρες διακοπών. Χαζεύω κάτι πιτσιρίκια που παίζουν κρυφτό με ένα drone. Ο μπαμπάς κρατάει το drone που κατασκοπεύει με μάτια/φώτα μέσα στο ζεστό καλοκαιρινό βράδυ και εκείνα κρύβονται πίσω από θάμνους και λιόδεντρα. Χαζεύω τα κυρτωμένα– για το παιχνίδι– σώματά τους, ακούω τα πνιχτά τους γέλια, μαντεύω τα πονηρά τους βλέμματα μέσα στο σκοτάδι, υποθέτω ότι θα έχει άλλη χάρη το να ξεγελάς μια μηχανή που χειρίζεται ένας ενήλικας.

Η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής αναμένεται να αφήσει περίπου 15.000 θέσεις εισακτέων κενές. Το μεγαλύτερο μέρος από αυτές θα είναι συνέπεια της απόρριψης χιλιάδων υποψηφίων μέσω της ΕΒΕ [...] Στο βάθος περιμένει η «Αθηνά» Νο 2 και η αρχή μιας νέας «χρυσής εποχής» για τα κολέγια, τα φροντιστήρια και τα ιδιωτικά σχολεία.

Η Κεραμέως μεθόδευσε την οριστική κατάργηση της συνταγματικής υποχρέωσης για παροχή δωρεάν παιδείας

Πρέπει να μην έχεις εξαρτηθεί ποτέ από τον μισθό σου και σίγουρα να μην έχει ζήσεις την τρελή διαδρομή σχολείο - φροντιστήριο των παιδιών σου, για να μην νιώσεις ένα σφίξιμο στην καρδιά διαβάζοντας τις επιστολές των αριστούχων, που είδαν τα όνειρά τους να τσαλαπατιούνται στο όνομα μιας κατʼ όνομα Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, που καμία σχέση με τη λευκή κόλλα ή με τα 3 και τα 4 δεν έχει.

Ο αποκλεισμός του 1/3 των παιδιών από το Πανεπιστήμιο είναι στίγμα για την κυβέρνηση και θα πρέπει να μείνει ως τέτοιο για το κόμμα της ΝΔ. Τέτοιες μέρες που γιορτάζουμε την Μεταπολίτευση αξίζει να θυμηθούμε ότι στη ραχοκοκαλιά της κουλτούρας της υπήρξαν οι πολιτικές της συμπερίληψης – πολιτικές που σταθερά πολεμούσε η δεξιά, τόσο τις προηγούμενες δεκαετίες αλλά από όσο φαίνεται ακόμη και σήμερα. Είναι πολιτικές που πηγάζουν από την αλλεργία της για τα λαϊκά στρώματα αλλά και από την καταστατική της ιδεολογία σχετικά με τα κοινωνικά στεγανά, τον περιορισμό της κοινωνικής κινητικότητα και την εξυπηρέτηση ενός στενού πυρήνα ημετέρων – στην προκειμένη περίπτωση των σχολαρχών.