Μετά τον διασυρμό με αφορμή την υπόθεση Λιγνάδη, δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε να υπάρξει ένα νέο πλήγμα που θα αφήσει σκιές.

Ο αναχρονισμός της διατήρησης των διορισμών στις διευθυντικές θέσεις των πολιτιστικών οργανισμών αποτέλεσε, τον Αύγουστο του 2019, λίγες μέρες μετά τις εκλογές, μια εξαιρετικά δυσάρεστη αναβίωση, καθώς συμπεριλήφθηκε στις άμεσες πρωτοβουλίες της νέας κυβέρνησης.

Τι είδαμε αυτές τις μέρες στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της e-food, τα εργασιακά δικαιώματα των οποίων υποστηρίχθηκαν και αναδείχθηκαν στα κοινωνικά δίκτυα από τους ίδιους τους πελάτες της εταιρείας, που τάχθηκαν εναντίον της εργασιακής αυθαιρεσίας ματαιώνοντας την πρώτη εφαρμογή του πρόσφατου αντεργατικού νόμου;

Θα ήταν ευχής έργο, το ρέκβιεμ για τον Μίκη, που αυτές τις μέρες ανασυγκρότησε την πολιτισμική ενδοχώρα καθενός μας με τρόπο πολυδιάστατο και αναστοχαστικό, να μας οδηγήσει στο μέλλον πιο βαθιά στη μουσική και τα γραφτά του, σε σύνδεση με το έργο και άλλων σημαντικών δημιουργών και καλλιτεχνών της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Οι επέτειοι αποκτούν νόημα όταν λειτουργούν ως συνόψεις του παρελθόντος και της Ιστορίας του προς όφελος και ως μοχλοί κοινωνικών διαδικασιών ανανέωσης των συμβολαίων συμβίωσης. Η μονοπώληση των εορτασμών, οι επιδείξεις πατριωτισμού, πλούτου, λάμψης και πειθάρχησης ακυρώνουν και υπονομεύουν τη δυναμική των επετείων.

Σχολεία χωρίς βιβλιοθήκες σημαίνει αφυδατωμένη και σχολαστική εκπαίδευση. Ο πολιτισμός χωρίς ένα δίκτυο από πολιτισμικές κυψέλες, που αναπτύσσονται στις τοπικές βιβλιοθήκες σε όλη τη χώρα, σημαίνει φωτισμένη βιτρίνα χωρίς περιεχόμενο. Μπορεί ο κόσμος να περνά από τον έντυπο στον διαδικτυακό λόγο, αλλά κάθε εποχή χτίζεται ακουμπώντας πάνω στην προηγούμενη, αλλιώς πέφτει στο κενό χάνοντας και το επόμενο τρένο.

Είναι επικίνδυνο να γίνεται η πολιτιστική κληρονομιά αντικείμενο ευκαιριακών και ad hoc αποφάσεων στο όνομα της «ανάπτυξης»

Η διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς αποτελεί σήμερα μείζον διακύβευμα για τη χώρα μας, καθώς τον τελευταίο χρόνο διατυπώνονται από το υπουργείο Πολιτισμού μονομερείς και επισφαλείς στοχεύσεις και κατευθύνσεις. Είναι επικίνδυνο να γίνεται η πολιτιστική κληρονομιά αντικείμενο ευκαιριακών και ad hoc αποφάσεων στο όνομα της «ανάπτυξης», αλλά χωρίς εγγυήσεις που την προάγουν και τη διασφαλίζουν.

Ύστερα από χρόνια υστέρησης και στασιμότητας, ο σύγχρονος πολιτισμός και η καλλιτεχνική δημιουργία χρειάζονται όχι μόνο στήριξη, αλλά και όραμα. Δυστυχώς, η αρχιτεκτονική του νομοσχεδίου για το «Ακροπόλ» υπηρετεί την κρίσιμη στρατηγική τού υπουργείου απέναντι στο σύγχρονο πολιτισμικό πεδίο προκαλώντας δύο ανεπανόρθωτες βλάβες στον πολιτισμό και στις τέχνες της χώρας. Αφενός αναστρέφει και αναιρεί τη μοναδική απόπειρα δημιουργίας ενός νέου καινοτόμου θεσμού, κομβικής σημασίας για την εφαρμογή ενός πλέγματος αποφάσεων πολιτισμικής πολιτικής με επίκεντρο την υποστήριξη της ανεξάρτητης καλλιτεχνικής παραγωγής. Αφετέρου εγκαθιδρύει ένα έμπιστο, στενό ανεξέλεγκτο διευθυντήριο, με ισχυρούς μηχανισμούς παράκαμψης κάθε διαφάνειας και λογοδοσίας, που θα διαχειρίζεται και θα ελέγχει την, όπως αποκαλείται, «δεξαμενή καλλιτεχνών».

"Βρισκόμαστε στον πέμπτο μήνα κυοφορίας μιας απόπειρας πολιτισμικής απορρύθμισης που αφορά την πολιτική του υπουργείου και το εν γένει πολιτισμικό πεδίο" λέει η Μυρσίνη Ζορμπά.

Με την εμπειρία από τη θητεία της στον υπουργικό θώκο της οδού Μπουμπουλίνας, αλλά και από την πολύχρονη ενασχόλησή της με τα θέματα πολιτισμού, η πρώην υπουργός καταγράφει τους πρώτους μήνες της πολιτιστικής πολιτικής που εφαρμόζεται από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και μιλάει για όλα τα μεγάλα ζητήματα που επανέρχονται στο προσκήνιο σε μια επιχείρηση αποδόμησης όλων όσα πραγματοποιήθηκαν την προηγούμενη τετραετία.