Για να καταλάβουμε τη διαφορά του σημερινού δημάρχου Αθηναίων από τη μέχρι τώρα κατάσταση, πρέπει να πάμε πίσω στο 2006 και να παρακολουθήσουμε τις διακηρύξεις, όχι μόνο των κατεστημένων κομμάτων, αλλά του τότε φρέσκου αριστερού υποψηφίου δημάρχου Αλέξη Τσίπρα.

Στη χώρα μας δεν μπόρεσε ούτε μπορεί να επικρατήσει o φασισμός, ο κομμουνισμός, ο φιλελευθερισμός ή οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία. Οι ιδεολογίες προϋποθέτουν κοινωνική συνοχή και εθνικό στόχο, πράγματα που λείπουν από μια κοινωνία κατακερματισμένη σε ομάδες που, αντί της συνεργασίας, έχουν μάθει στα παιχνίδια μηδενικού αθροίσματος, δηλαδή να κερδίζει η μία εις βάρος των άλλων.

Πληροφορούμαστε –απελπισμένοι αλλά όχι έκπληκτοι– την κήρυξη τρίτης απεργίας αυτό τον μήνα στο κύκλωμα αποκομιδής σκουπιδιών. Και μόνο το γεγονός ότι στον 21ο αιώνα δεν καταφέραμε να μαζεύουμε τα σκουπίδια μας αρκεί για να μας κατατάξει στις καθυστερημένες χώρες. Η Νάπολη, που έχει το ίδιο πρόβλημα, είναι μια πόλη όπου βασιλεύουν οι μαφίες. Στη χώρα μας βασιλεύουν οι συντεχνιακές μαφίες.

Τριακοστή έβδομη επέτειος, σήμερα, της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στον φασισμό. Παρότι κανένας «-ισμός» δεν στεριώνει ως ιδεολογία στην κατακερματισμένη κοινωνία μας, εντούτοις οι φασιστικές συμπεριφορές είναι σήμερα περισσότερο εξαπλωμένες στη χώρα μας απ’ όσο το 1973. Τότε ανήκαν στη δικτατορική κυβέρνηση. Σήμερα έχουν διευρυνθεί.

Εχουν απόλυτο δίκιο όσοι θεωρούν τεράστιο ολίσθημα τη μετατροπή του Μνημονίου σε διακύβευμα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ο πρωθυπουργός φέρει ευθύνη, με το δίλημμα που έθεσε στους ψηφοφόρους ή να στηρίξουν τις κυβερνητικές επιλογές (και τους κυβερνητικούς υποψηφίους) ή να οδηγηθούν σε βουλευτικές εκλογές. Δεν θα συμφωνήσω όμως ότι φέρει την αποκλειστική ευθύνη.

Η ανοχή απέναντι στο διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό αποτελεί ίσως το πιο καθοριστικό κριτήριο για το επίπεδο πολιτισμού μιας κοινωνίας. Το δικαίωμα της ελευθερίας στον σεξουαλικό προσανατολισμό αποτελεί κεκτημένο στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το Ευρωκοινοβούλιο έχει ψηφίσει υπέρ της αναγνώρισης των ομοφυλικών γάμων προ εξαετίας. Όμως εδώ είναι Βαλκάνια. Η καθυστέρηση στο θέμα αυτό δεν είναι ανεξάρτητη από τη γενική καθυστέρηση.

Ενας μόνο μήνας πέρασε από τη δολοφονία με ταχυδρομική βόμβα του αστυνομικού Γιώργου Βασιλάκη και όμως το θέμα είχε περίπου ξεχαστεί. Μας το θύμισε η προχθεσινή δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια. Αντίθετα, δεν έχει ξεχαστεί, δυόμισι χρόνια μετά, η δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου από αστυνομικό. Το θέμα απασχολεί ακόμα τον Τύπο. Οταν ο αστυνομικός είναι θύτης μιας δολοφονίας, παρακολουθούμε καταστάσεις οργής ή και βανδαλισμών. Οταν όμως οι θύτες είναι τρομοκράτες, τότε διακρίνουμε μια υπόκωφη χαρά, που εκδηλώνεται και δημόσια από τους πιο θαρραλέους.

Athens Pride * Φέτος, λόγω υποχρεώσεων, δεν είχα τη δυνατότητα να παρευρεθώ. Νόμιζα ότι θα ενημερωνόμουν από τον τύπο. Όπως π.χ. γίνεται στη Γερμανία, όπου η γερμανική κρατική τηλεόραση έχει live coverage του Pride του Βερολίνου σχεδόν όλη μέρα. Επλανήθην πλάνην οικτράν. Στην ανάδελφη χώρα μας, το Pride αγνοήθηκε επιδεικτικά από ΟΛΑ τα κανάλια και τις περισσότερες εφημερίδες. Ούτε 10 δευτερόλεπτα δεν του αφιέρωσαν οι γενικά τόσο φλύαρες τηλεοπτικές ειδήσεις.

Η διάσπαση του ΣΥΝ καθυστέρησε περίπου μια δεκαετία, τότε που τέθηκαν τα θεμέλια της «αριστερής στροφής», δηλαδή της στροφής προς το λαϊκισμό, την ανευθυνότητα και τις δυναμικές μορφές διαμαρτυρίας. Όμως, η ηγεσία των ανανεωτικών αντί να αποχωρήσει από τον ΣΥΝ, συνέβαλε και αυτή τότε στη δημιουργία του σχήματος ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι εντυπωσιακό το μένος -ή και μίσος- που εκτοξεύεται εναντίον του ΔΝΤ. Γίνεται μια αναστροφή της πραγματικότητας. Όταν ανακαλύφτηκε η υπερχρέωση και τα ψεύδη μας και οι αγορές δεν μας δάνειζαν πια, τότε αντί να κάνουμε αυτοκριτική, τα βάλαμε με τις αγορές, τους κερδοσκόπους, τους οίκους αξιολόγησης, τους εταίρους μας, το ΔΝΤ. Ωστόσο, ποιος από εμάς θα δάνειζε μια τέτοια αναξιόπιστη κυβέρνηση; Προφανώς κανείς.

Το πάζλ της εικόνας μας στους εταίρους μας βαθμιαία συμπληρώνεται. Είδαν να παραβιάζουμε τη συνθήκη που υπογράψαμε, είδαν να ψευδολογούμε για να καλύψουμε την παρανομία μας, είδαν 22 ευρωκαταδίκες το 2009. Το επόμενο χαστούκι ήρθε από τη Διεθνή Αμνηστία, με αφορμή τον ευρωπαϊκό κανονισμό για τους πρόσφυγες «Δουβλίνο ΙΙ».

Τούτη την εποχή η χώρα μας λοιδορείται και κατηγορείται διεθνώς για δυο χοντρές παρανομίες. Πρώτον, διότι παραβίαζε συνθήκη που έχει κυρώσει, και δεύτερον διότι εψεύδετο για να συγκαλύψει την παραβίαση. Όταν όμως μπαίνεις στο στόχαστρο, αρχίζουν οι άλλοι να σε προσέχουν περισσότερο και να συμπληρώνουν το παζλ της «ιδιαιτερότητάς» σου.