Οι εσπευσμένες ανακοινώσεις του κ. Μητσοτάκη, για τη διάθεση μικρού τμήματος του υπερπλεονάσματος των δημόσιων εσόδων για τη δήθεν ανακούφιση των ευάλωτων, ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικές για την πολιτική που εφαρμόζει και θα συνεχίσει να εφαρμόζει.

Ο κ. Μητσοτάκης παραδέχτηκε ότι ξεπεράστηκε κάθε προηγούμενο στη φοροεπιδρομή που υλοποιεί, η οποία δημιούργησε ένα θηριώδες πλεόνασμα 11,5 δισεκατομμυρίων.

Πρόκειται για χρήματα, τα οποία προήλθαν από την υπερφορολόγηση της κοινωνίας, των νοικοκυριών, των ανθρώπων της εργασίας, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων.

Θεσμοί υπάρχουν», που θα ‘λεγε και ο Γιώργος Παπανδρέου, «αρκεί εμείς να τους προσέξουμε και αυτοί να τους εφαρμόζουν». Δυστυχώς, οι θεσμοί διαφάνειας στην Ελλάδα είναι σαν τα χωριά Ποτέμκιν. Στήνονται σαν σκηνικό για βαρύγδουπες συνεντεύξεις Τύπου με δηλώσεις όπως «βάζουμε τέλος σε ένα καθεστώς αδιαφάνειας…». Και μετά σιωπή…

’Δεν έχει καμία πρωτοτυπία να επιδιώκει κανείς με έναν ανασχηματισμό την ανακοπή μιας

αρνητικής συνθήκης και την διαμόρφωση μιας στιγμής νέας αφετηρίας. Είναι συνηθισμένο

οι άνθρωποι της εξουσίας να πιστεύουν ότι αυτό που χάθηκε μπορεί να ανακτηθεί και ο

χρόνος που έφυγε να κυλήσει από την αρχή. Κάθε σχετική φαντασία θα συναντηθεί με την

ματαιότητά της.

1. Η χώρα βρίσκεται σε πολιτικό αδιέξοδο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παραπαίει. Η προοδευτική αντιπολίτευση δυσκολεύεται να πείσει για εναλλακτική λύση διακυβέρνησης.

2. Καμία κυβέρνηση, πουθενά στον κόσμο, δεν στάθηκε έχοντας απέναντι τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

3. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει τελειώσει. Θα προσποιείται τον πρωθυπουργό μέχρι να βρεθεί λύση αναβάπτισης της Δεξιάς.

4. Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσποιείται τον πρωθυπουργό, ο Νίκος Ανδρουλάκης προσποιείται τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευση

Η πολιτική κριση της δυσπιστίας όλων προς όλους οδυνηρά θα ανοίξει έναν δρόμο λύσεων.

Κινητοποιήσεις, αντιπαράθεση στη Βουλή, άγονη αντιπαράθεση στα μικρά και μεγάλα μέτωπα. Είναι δύσκολο να αποδοθεί η συνθήκη. Τη συναντάς στο δρόμο, τη βιώνεις στην καθημερινή ζωή, την ακούς να φωνάζει στους τόπους της δημόσιας σύγκρουσης. Είναι άρνηση, απόρριψη, τυφλή εναντίωση.

...Η υποψηφιότητα της Λούκας Κατσέλη είναι η πιο κατάλληλη για τον θεσμό και υπερβαίνει τα κομματικά όρια. Η πορεία της χαρακτηρίζεται από δημοκρατικές αξίες και δημοκρατικό ήθος, έχει μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό αποτύπωμα, αλλά και μια διεθνή και ακαδημαϊκή δράση που προσθέτει και αντιστοιχεί στον ανώτατο θεσμό. Επιμείναμε ότι δεν πρέπει η διαδικασία εκλογής να γίνει ευκαιρία για εντυπώσεις και κομματικά παιχνίδια. Για όλους αυτούς τους λόγους η υποψηφιότητα της κυρίας Κατσέλη έχει ήδη ένα πολύ θετικό πολιτικό και κοινωνικό αποτύπωμα. Και αποτελεί και σήμερα τη μόνη υποψηφιότητα που μπορεί και να ενώσει.

Αύριο το απόγευμα ξεκινάει τις εργασίες του το Έκτακτο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ στον Πολυχώρο GAZI Live.

Ο χαρακτήρας του Εκτάκτου αυτού Συνεδρίου είναι πρωτόγνωρος στην πολιτική σκηνή της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Δυνάμει του Άρθρου 20 παράγραφος 4 του καταστατικού μας, η ΚΕ του κόμματος προχώρησε σε ΜΟΜΦΗ κατά του προέδρου. (εφόσον ο πρόεδρος εκλέγεται από τη βάση του κόμματος ο «καταστατικός νομοθέτης» προέβλεψε τη δυνατότητα «έκπτωσής» του από την απόλυτη πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και καθόρισε τη διαδικασία για την εκλογή νέου προέδρου). Ως συνέπεια αυτής της απόφασής αυτομάτως προκηρύχθηκε το Έκτακτο Συνέδριο.

Δύο πολιτικοί επιστήμονες που επιμελήθηκαν τον συλλογικό τόμο «Μισός αιώνας εκλογές» (εκδ. Πόλις) κάνουν μέσα από «ΤΑ ΝΕΑ» μια ακτινογράφηση του σύγχρονου πολιτικού τοπίου στην Ελλάδα

Για τον Πέτρο Ιωαννίδη και τον Ηλία Τσαουσάκη η πολιτική είναι καθημερινότητα. Μετρήσεις, καταγραφές, ακτινογραφία του κομματικού φαινομένου και των τάσεων για τον πρώτο. Επικοινωνία και συμβουλευτική για τον δεύτερο. Το σημείο τομής που συναντώνται είναι τώρα ένας συλλογικός – έξοχος – τόμος με τον τίτλο «Μισός αιώνας εκλογές» από τις εκδόσεις Πόλις του Νίκου Γκιώνη, για όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης, γραμμένος από έγκριτους επιστήμονες και αναλυτές.

Όταν το 2007 ιδρύθηκε στην Ιταλία το Δημοκρατικό Κόμμα (το οποίο διαδέχθηκε το Αριστερό Δημοκρατικό Κόμμα, που είχε διαδεχθεί το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα) επιλέχθηκε, ως μέθοδος νομιμοποίησης και μαζικοποίησης του νέου σχήματος, η εκλογή του πρώτου του ηγέτη με μια ανοιχτή ψηφοφορία. Δικαίωμα συμμετοχής είχε κάθε πολίτης, αρκεί να πλήρωνε ένα πολύ μικρό τίμημα. Και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό: 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι πλημμύρισαν τα εκλογικά τμήματα εκλέγοντας τον Βάλτερ Βελτρόνι με μια εντυπωσιακή πλειοψηφία, 75%. Θρίαμβος!

Στις λεγόμενες «ανοιχτές κοινωνίες» οι άνθρωποι δικαιούνται να λένε και να γράφουν ό,τι θέλουν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η σκέψη μας είναι απόλυτα δική μας και απόλυτα ελεύθερη, για τον εξής λόγο: το τι σκεφτόμαστε και κυρίως ο τρόπος που το σκεφτόμαστε έχει διαμορφωθεί από διάφορα σχήματα που κατά κανόνα παραμένουν αθέατα.

Κατά καιρούς έχει τύχει να διαβάσω επικριτικά σχόλια για το πώς οι φίλα διακείμενοι απέναντι στη Νέα Δημοκρατία δημοσιογράφοι αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση. Δυστυχώς δεν υπάρχει χώρος να δώσω λεπτομέρειες ή συγκεκριμένα παραδείγματα. Γενικεύοντας όμως, ομολογώ ότι βρήκα τα σχόλιά τους εύστοχα, τεκμηριωμένα και ακαταμάχητα.

Α. Δημοσιεύθηκαν πρόσφατα (6.3), στην εφημερίδα Καθημερινή, δύο νομικοπολιτικές παρεμβάσεις, των συναδέλφων Α. Μανιτάκη και Β. Βενιζέλου (περιλαμβάνονται και στον φάκελο «Αστυνόμευση των Α.Ε.Ι. και Σύνταγμα» του Constitutionalism.gr), με προφανή στόχο την ενίσχυση της θέσης της κυβέρνησης ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, εν όψει της συζήτησης (11.3) σχετικής αίτησης ακύρωσης πολλών πανεπιστημιακών συλλόγων, ως προς την αντισυνταγματικότητα της άνευ όρων αστυνόμευσης των Πανεπιστημίων (που εισήγαγε ο νόμος 4777/2021).