Οι δύο σημαντικότερες παρεμβάσεις του Κ. Μητσοτάκη για τις υποκλοπές (8 Αυγούστου και πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή) υπήρξαν, ως προς την ουσία, κατώτερες του μεγέθους του προβλήματος αλλά και χωρίς επικοινωνιακή δύναμη. Υστέρησαν και στην ηθική της ευθύνης και στην ηθική της πεποίθησης. Ο πρωθυπουργός, χωρίς ορμή, δε φάνηκε να κατανοεί ότι το μέγεθος του προβλήματος που δημιουργήθηκε δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τους τρόπους δράσης και τα αφηγηματικά σχήματα που χαρακτήριζαν την περίοδο πριν τη δημιουργία του.

Το σκάνδαλο των υποκλοπών έχει δημιουργήσει πολύ μεγάλο - και ενδεχομένως ανεπανόρθωτο - ρήγμα στις σχέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον λεγόμενο κεντρώο χώρο. Το ρήγμα αυτό βαθαίνει μάλιστα όσο άνθρωποι με σημαίνουσα παρουσία στο δημόσιο διάλογο και μεγάλη επιρροή σε αυτόν το χώρο βγαίνουν ανοιχτά απέναντι του.

Η αντισυνταγματική και παράνομη παρακολούθηση του αρχηγού του τρίτου κόμματος στην ελληνική Βουλή αποτελεί το πιο πρόσφατο και κρισιμότερο πλήγμα που δέχθηκαν η δημοκρατία και οι δημοκρατικοί θεσμοί στη χώρα τα τελευταία χρόνια.

Με αφορμή την πανδημία, παρατηρήθηκε μια συστηματική διολίσθηση του κράτους δικαίου με καταπάτηση συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, είτε αφορούσαν το δικαίωμα συγκεντρώσεων είτε την πανεπιστημιακή αστυνομία ή το μεταναστευτικό. Η ομολογία, όμως, του πρωθυπουργού ότι ο αρχηγός του τρίτου κόμματος στη Βουλή παρακολουθούνταν κατά την προεκλογική περίοδο για την επιλογή νέας ηγεσίας στο κόμμα του αποτελεί ένα κορυφαίο γεγονός που καμία κυβερνητική αφήγηση δεν μπορεί να ξεπεράσει.

Η ευθύνη του πρωθυπουργού στο σκάνδαλο των υποκλοπών είναι αντικειμενική και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις παραιτήσεις του γενικού γραμματέα του και του διοικητή της ΕΥΠ. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να αποφύγει την ευθύνη του ούτε επικαλούμενος άγνοια. Θα έλεγα μάλιστα ότι αυτό κάνει τα πράγματα χειρότερα, γιατί ενδεχόμενη άγνοιά του είτε δείχνει ότι το σύστημα του οποίου είναι επικεφαλής είναι εκτός ελέγχου είτε ότι πίσω από την πλάτη του στήθηκε ένας παράλληλος μηχανισμός.

Οι ευρωπαϊκές χώρες προετοιμάζονται για έναν πολύ δύσκολο χειμώνα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία. Η μετατροπή του από το Κρεμλίνο σε ενεργειακό πόλεμο με πρώτο στόχο την ύφεση στις ευρωπαϊκές οικονομίες και απώτερο στόχο φιλικές προς αυτό ανατροπές των πολιτικών συσχετισμών στη Γηραιά Ηπειρο. Οι νέες περισσότερο μεταδοτικές παραλλαγές και το αναμενόμενο κύμα πανδημίας. Οι συνέπειες της κλιματικής κρίσης που επιτείνουν την ενεργειακή κρίση, δοκιμάζουν τις (εν πολλοίς πεπαλαιωμένες) ευρωπαϊκές υποδομές και δυσκολεύουν την επίτευξη των (αρχικά φιλόδοξων, αλλά ήδη μάλλον ανεπαρκών) στόχων για περιορισμό των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Ο συνδυασμός όλων αυτών ορίζει μια νέα κανονικότητα, δυστοπική και με διάρκεια. Κορωνίδα, η παράλυση της Κομισιόν.

Η ανακάλυψη -σημαντικών αλλά όχι τεράστιων- κοιτασμάτων στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), είναι θετικό γεγονός μεν, πρέπει όμως να αντιμετωπιστεί στις σωστές διαστάσεις της και με αυτοσυγκράτηση από την ελλαδική και την ελληνοκυπριακή πλευρά. Πριν λίγα χρόνια η ανακάλυψη κοιτασμάτων στην θαλάσσια περιοχή ανοιχτά της Κύπρου, ορθώς είχε θεωρηθεί ως κίνητρο για τις δύο πλευρές, Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους, για να εξευρεθεί λύση στο κυπριακό πρόβλημα.

«Κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις».

Η λαϊκή παροιμία επιβεβαιώθηκε σε υπερθετικό βαθμό το καλοκαίρι αυτό στα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας!
Ήδη, όχι τέσσερις ημέρες …αλλά τέσσερις βδομάδες(!) αφότου ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ μετέβη στον Άρειο Πάγο και κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά για την παρακολούθηση του κινητού του, το θέμα παραμένει στις πρώτες ειδήσεις και έχει ξεπεράσει διογκούμενο και τα ελληνικά σύνορα…
Από προχθές μάλιστα, με το άνοιγμα της Βουλής, έχουμε αλλάξει και … «πίστα»!

Το σκάνδαλο των υποκλοπών συγκλονίζει τη δημόσια ζωή της χώρας τις τελευταίες εβδομάδες και έχει προκαλέσει τη σοβαρότερη πολιτική κρίση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οι παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων αποτελούν πρακτικές που ανήκουν στο πιο σκοτεινό παρελθόν της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Από τη δεκαετία του 1920 έως και τη δεκαετία του 1970 το πολιτικό σύστημα και ο κρατικός μηχανισμός είχαν εδραιωθεί στις διακρίσεις και τις διώξεις σε βάρος της Αριστεράς. Προϋπόθεση για να επιβληθούν διακρίσεις και εφαρμοστούν διώξεις ήταν οι πληροφορίες που συγκεντρώνονταν από την αστυνομία, τη χωροφυλακή και τις υπηρεσίες ασφαλείας μετά από παρακολουθήσεις ή από χαφιέδες.

Τις επόμενες μέρες η υπόθεση των παρακολ​ουθήσεων έρχεται στην Bουλή. Ποια στάση θα κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ.; Αρκεί η η εξεταστική επιτροπή; Γιατί αρνείστε μια εξεταστική από το 2012;

Όσο κι αν προσπάθησε ο κ. Μητσοτάκης να καθυστερήσει τη συζήτηση, όσο κι αν προσπάθησε να εξαφανίσει το θέμα, ήρθε η ώρα της Βουλής, ήρθε η ώρα της αλήθειας, ήρθε η ώρα της ευθύνης.

Ακούγεται άδικο, γιατί η Ευρώπη έχει κάνει όσα κανείς άλλος στον κόσμο για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης μετά τη 10ετία του 1970, αλλά η κλιματική κρίση δεν αναγνωρίζει σύνορα, ούτε απωθείται ούτε επαναπροωθείται, και η Γηραιά Ηπειρος βρίσκεται στο επίκεντρό της. Το φετινό καλοκαίρι άνοιξε με πυκνά, διαδοχικά κύματα καύσωνα κυρίως στη δυτική και στη νοτιοδυτική Ευρώπη, ανέβηκε μερικούς βαθμούς και η θερμοκρασία της Μεσογείου, μέσα σε δύο μήνες κάηκαν και 700.000 εκτάρια ευρωπαϊκά δάση. Και τώρα, ο Αύγουστος τελειώνει με ένα σπάνιο, αν όχι πρωτοφανή, συνδυασμό ξηρασίας και καταιγίδων. Οι όροι του προβλήματος πλέον δεν εξαρτώνται από κανέναν μεμονωμένα, ούτε καν από ολόκληρη την Ευρώπη.

1. Η άστοχη και άκαιρη επίσκεψη της προέδρου της αμερικανικής Βουλής, Νάνσι Πελόζι, στην Ταϊβάν, που πραγματοποιήθηκε παρά την αποστασιοποίηση του προέδρου Μπάϊντεν από την απόφαση της αυτή, έφερε στο διεθνές προσκήνιο το ζήτημα της Ταϊβάν. Είναι αλήθεια ότι το σοκ από την αδικαιολόγητη, απρόκλητη, παράνομη και βάναυση εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία, δεν έχει ακόμα ξεπεραστεί από την διεθνή Κοινότητα, η οποία το τελευταίο που θα ήθελε αυτή την ώρα είναι μια ακόμα μείζονα κρίση.

Στις 31 Μαρτίου 2021 σε πολυνομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας η κυβέρνηση έφερε τροπολογία που αφαίρεσε τη δυνατότητα να γνωστοποιεί στους πολίτες την άρση του απορρήτου των επικοινωνιών τους από την ΕΥΠ, αν ο λόγος της παρακολούθησής τους αφορά την εθνική ασφάλεια. Πώς το σχολιάζετε; Γιατί να μη γνωρίζω ως δημοσιογράφος, για παράδειγμα, και ως πολίτης αν οι ιδιωτικές συνομιλίες μου παρακολουθούνταν ενώ αποδείχτηκε ότι δεν έθεσα σε κίνδυνο την «εθνική ασφάλεια»;