Mε τον πόλεμο στην Ουκρανία να μαίνεται, τους Τούρκους να απειλούν καθημερινά να εισβάλουν και να βομβαρδίσουν την Αθήνα, τον Μητσοτάκη να παρακολουθεί φίλους και αντιπάλους και τις τιμές να εκτινάσσονται, το μόνο που δεν χρειάζεται σήμερα η χώρα μας είναι η αναβίωση του μακεδονικού και της συνακόλουθης εθνικιστικής υστερίας.

Η εικόνα των ελληνοτουρκικών σχέσεων στο τέλος του 2022 είναι κακή. Ευτυχώς άλλη κρίση, όπως αυτή του καλοκαιριού 2020, δεν έχει υπάρξει, αλλά και κανένα βήμα δεν σημειώθηκε για την επίλυση των διαφορών, ούτε φαίνεται να υπάρχει προοπτική για κάποια πρόοδο.

Τουρκία και Ελλάδα βρίσκονται σε προεκλογικές περιόδους. Πρωταρχικό μέλημα των κυβερνήσεων και αντιπολιτεύσεων και στις δύο χώρες είναι η διατήρηση και η κατάκτηση, αντίστοιχα, της εξουσίας. Στον στόχο αυτό υποτάσσονται τα πάντα, μαζί και η εξωτερική πολιτική, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις. Ως συνήθως, το αποτέλεσμα είναι η έξαρση του εθνικισμού.

Ύστερα από οκτώ μήνες αιματοχυσίας στην Ουκρανία, με την απειλή μιας πυρηνικής σύγκρουσης να πλησιάζει, και με τις συνέπειες του πολέμου να απειλούν τις οικονομίες και τις δημοκρατίες μας, ακούγονται τελευταία πιο δυνατά φωνές που θέτουν το ερώτημα πώς και πότε θα λήξει αυτός ο πόλεμος, που η κλιμάκωσή του εγκυμονεί πλέον υπαρξιακούς κινδύνους για όλους.

Η μακρόχρονη εμπειρία από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με κρίσεις να διαδέχονται περιόδους ύφεσης χωρίς ποτέ (μετά το 1974) να εκτροχιάζονται σε ένοπλη σύγκρουση, οδηγεί συχνά σε εφησυχασμό. Πόλεμος με την Τουρκία δεν γίνεται, μας διαβεβαιώνουν. Οι Αμερικανοί δεν θα τον επιτρέψουν, ιδίως σήμερα εν μέσω πολέμου της Ουκρανίας. Ο Ερντογάν έχει ήδη πολλά μέτωπα ανοικτά. Οι δύο χώρες μας δεν θα θυσιάσουν τον προσοδοφόρο τουρισμό. Εξάλλου, οι φραστικές υπερβολές στα «εθνικά» θέματα είναι αναπόσπαστο μέρος της εσωτερικής τους πολιτικής. Ας μην τις παίρνουμε τοις μετρητοίς.

Ορθώς ειπώθηκε πως το δέντρο δεν πρέπει να κρύβει το δάσος. Η απαράδεκτη παρέμβαση του (Ελληνο)Ουκρανού ναζί στη Βουλή μας δεν μπορεί να επισκιάσει τον εγκληματικό πόλεμο της Ρωσίας, ούτε την αλληλεγγύη και τη στήριξή μας προς την Ουκρανία. Είναι βέβαια θλιβερό η κυβέρνηση να ισχυρίζεται ψευδέστατα πως ο Τσίπρας δεν καταδικάζει την εισβολή, βλέποντας έτσι, πρώτη αυτή, το δέντρο της κομματικής αντιπαράθεσης αντί για το δάσος της πανεθνικής καταδίκης της εισβολής.

«Η αριστερά οφείλει να αγωνιστεί για ειρήνη, δημοκρατία, κοινωνική πρόοδο» είναι το κεντρικό μήνυμα της συζήτησή μας με τον Σωτήρη Βαλντέν, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Όπως τονίζει ειρήνη, ασφάλεια, συνεργασία δεν νοείται στην Ευρώπη με αντίπαλο την Ρωσία. «Είναι λοιπόν εύλογο μεν να στηρίζουμε τον αμυνόμενο, είναι επίσης δικαιολογημένη η έντονη συναισθηματική φόρτιση της δυτικής κοινής γνώμης, χρειάζεται όμως ψυχραιμία και να σκεφτόμαστε πώς θα υπάρξει μια διέξοδος άλλη από την συνολική σύγκρουση Δύσης-Ρωσίας» τονίζει μεταξύ άλλων.

Ο κόσμος όλος και ιδιαίτερα οι Ευρωπαίοι παρακολουθούμε με ανησυχία, αλλά και με κάποια αμηχανία, τα τύμπανα του πολέμου που ηχούν γύρω από την Ουκρανία. Τους τελευταίους μήνες, εκεί και στην λοιπή Ανατολική Ευρώπη λαμβάνονται στρατιωτικά και άλλα μέτρα που κλιμακώνουν επικίνδυνα την ένταση.

Οι ημέρες όπου Ελληνες πρωθυπουργοί εξήγγελλαν και υπέγραφαν με τυμπανοκρουσίες τον EastMed, που μάλιστα θα «βοηθούσε τον διάλογο για την ασφάλεια» στην Ανατολική Μεσόγειο, φαίνονται μακρινές. Μεσολάβησαν η τουρκολιβυκή συμφωνία, κρίσεις και επεισόδια με ερευνητικά σκάφη, παραπέρα διεθνής σχεδιασμός για την ενεργειακή μετάβαση και, τελευταία, η εγκατάλειψη του σχεδίου από τους Αμερικανούς με το γνωστό non-paper.

Η διαμάχη στην Ουκρανία είναι βασικά εμφύλια, με έντονο το εθνοτικό στοιχείο

Πληθαίνουν τελευταία οι πληροφορίες δυτικής προέλευσης για επικείμενη στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Καλλιεργείται ένα ανησυχητικό κλίμα έντασης και πιθανά στρατιωτικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία.

Η εκλογική νίκη του Σολτς, απρόσμενη μέχρι πριν από μερικούς μήνες, διέψευσε όσους είχαν αναγγείλει κάπως πρόωρα τον θάνατο της Σοσιαλδημοκρατίας και αναπτέρωσε το ηθικό της ευρύτερης ευρωπαϊκής Αριστεράς. Η (σχεδόν βέβαιη) επάνοδος κυβέρνησης με επικεφαλής σοσιαλδημοκράτη στην ισχυρότερη χώρα της Ε.Ε.

Η θέση της Ελλάδας στην κούρσα των εξοπλισμών, η πραγματική σημασία – και αξία – της ρήτρας αμυντικής συμφωνίας με την Γαλλία, το γεωπολιτικό της αντίκρυσμα αλλά και το δημοσιονομικό της τίμημα, είναι ανάμεσα στα βασικά ζητήματα που εγείρει η στρατηγική συμφωνία που υπέγραψαν Κυριάκος Μητσοτάκης και Εμμανουέλ Μακρόν στο Παρίσι.

Θα ήθελα να αρχίσω με ορισμένες, αναγκαίες κατά τη γνώμη μου, προκαταρκτικές επισημάνσεις:

Κάθε δημοκράτης, και βέβαια κάθε αριστερός, δεν μπορεί παρά να διαφωνεί έντονα και να αποδοκιμάζει τον αυταρχισμό και δεσποτισμό της διακυβέρνησης Ερντογάν. Τις βάναυσες διώξεις διαφωνούντων, την ουσιαστική φίμωση του Τύπου, την αποκλειστικά κατασταλτική αντιμετώπιση του κουρδικού προβλήματος, την επιδιωκόμενη θέση εκτός νόμου του κόμματος HDP.