Στην "Αυγή της Κυριακής" (12/4), σε τοποθέτηση που υπογράφεται από το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο του ΣΥΝ, διαβάζουμε, μεταξύ άλλων:

"Στην ελληνική πολιτική σκηνή εμφανίζεται όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα να υπάρχουν δύο συνασπισμοί κομμάτων και οργανώσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ο πρώτος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου συμμετέχουν οι Συνασπισμός, ΑΚΟΑ, ΚΟΕ, ΔΕΑ, Ρόζα, Κόκκινο, ΔΗΚΚΙ, ΚΕΔΑ, Ξεκίνημα, Ενεργοί πολίτες, ανένταχτοι και ανένταχτες της αριστεράς, ο δεύτερος αυτός της Κουμουνδούρου, που συναποτελείται από τον Συνασπισμό και την Ανανεωτική Πτέρυγα".

Ο συμβιβασμός που έγινε στο λεγόμενο ευρωσύνταγμα και τώρα στην επί της ουσίας επιτομή του, που είναι η Συνθήκη της Λισσαβώνας, δεν είναι ανεκτός, πόσο μάλλον προωθητικός. Στα κείμενα αυτά καθρεπτίζεται η Ευρώπη των business και όχι η Ευρώπη των πολιτών και των λαών. Η υπονόμευση των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων, που συνεχίζεται με ένταση, έχει αναλυθεί αρκετά από μας και τους συμμάχους μας, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, εδώ και στην Ευρώπη.

Είναι θετικό ότι στα προγραμματικά περιεχόμενα της εναλλακτικής πολιτικής πρότασης, όπως αυτή περιγράφεται στις ΘΕΣΕΙΣ, συμπεριλαμβάνεται η ισότητα των φύλων. Δεν είναι βέβαιο,ωστόσο,αν αυτό προήλθε από μία μεγαλύτερη συνειδητοποίηση του ζητήματος εκ μέρους του συνόλου των κομματικών δυνάμεων η τοποθετήθηκε εκεί κατόπιν αξίωσης των γυναικείων στελεχών…

Στα χρόνια που ζήσαμε είδαμε αρκετές περιπτώσεις που τα ΜΜΕ "έσπρωχαναν" στην ανάδειξη νέων στελεχών, στην ανανέωση της ηγεσίας. Και η νέα γενιά και οι γυναίκες χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο για την αποστρατεία της παλιάς φρουράς. Το πείραμα, όταν και όπου έγινε, απέτυχε, γιατί δεν είναι φυσιολογικό. Γιατί η εσπευσμένη αλλαγή της ιστορικής ηγεσίας του ενιαίου ΣΥΝ οδήγησε σε καλό; σε μία μάλιστα εποχή κοσμογονικών αλλαγών;