Υπάρχει ένα κενό χρόνου και χώρου, που το έχει ανάγκη και γι’ αυτό το δημιουργεί η εξουσία στην αστική νεωτερικότητα. Ορίζοντας εξ υπαρχής ως αυθυπόστατη τη «διαφορά» της από τον «κοινό άνθρωπο», φτιάχνει ζωτικά, και μαζί ερμητικά, κενά διαστήματα νομιμοποίησής της. Διεκδικεί την αέναη διάρκειά της και την επί παντός τόπου απεριόριστη επιβολή της.

Πόσα πολλά δεν έχουν γραφτεί, δεκάδες χρόνια τώρα, για τον υπολειμματικό αστισμό σε τούτη τη χώρα, που της πήρε κοντά εκατόν είκοσι χρόνια για να γίνει, όσο έγινε, επικράτεια. Και πόσες έριδες δεν σημάδεψαν τους τρόπους επιτέλεσης του «Εθνους-Ονείρου», όπως μας αφηγείται γι’ αυτό το μακρύ ταξίδι ο Γουργουρής.