ΟΙ «FINANCIAL TIMES», που δεν τους λες ακριβώς όργανο των Παλαιστινίων, δημοσίευσαν χθες ένα ρεπορτάζ με τίτλο «Οι κάτοικοι της Γάζας δεν έχουν πουθενά να πάνε μετά την επανάληψη των ισραηλινών βομβαρδισμών». Οι ισραηλινές δυνάμεις επελαύνουν από τον Βορρά. Τα νότια σύνορα με την Αίγυπτο είναι κλειστά. Και στη θάλασσα περιπολούν κανονιοφόροι.

Από τις 7 Οκτωβρίου ο Νετανιάχου υιοθέτησε μια αντιφατική και αλληλοαναιρούμενη ρητορική. Δεσμεύτηκε να πετύχει την απελευθέρωση των ομήρων και ταυτόχρονα να εκριζώσει την Χαμάς από την Γάζα.

Η τύχη των ομήρων, η διάσωση τους δηλαδή, έχει βαρύνουσα αν όχι υπαρξιακή σημασία για το Ισραήλ. Ήδη η υποψία και μόνον ότι ο Νετανιάχου μπορεί στο όνομα της εξόντωσης της Χαμάς να έθετε σε κίνδυνο την ζωή των ομήρων είχε τροφοδοτήσει μαζικές διαδηλώσεις σε καθημερινή βάση.

Επί ενάμιση μήνα, διεθνείς οργανισμοί, ενώσεις κρατών, ανεξάρτητες οργανώσεις και, βέβαια, οι ηγέτες της ανθρωπότητας, του Αμερικανού προέδρου πρωτοστατούντος και του Ελληνα πρωθυπουργού συνεπικουρούντος, αξιώνουν από το Ισραήλ «να ασκήσει με μέτρο το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα».

Οι Ισραηλινοί έχουν, φυσικά, την εμπειρία να καταλάβουν ποιοι τους το ζητούν με αυστηρή ειλικρίνεια και ποιοι για το θεαθήναι. Και έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ακόμα και οι θεωρητικά σύμμαχοι των Παλαιστινίων τούς θεωρούν περιττό λαό, ή έθνος-πρόβλημα, πορεύονται αναλόγως:

Η χερσαία επίθεση του ισραηλινού Στρατού δεν φαίνεται πιθανό να ακυρωθεί. Παρ΄ όλα αυτά σημαντικές δυνάμεις της διεθνούς Κοινότητας, κυρίως ο πρόεδρος Μπάϊντεν των ΗΠΑ, σημαντικοί Ευρωπαίοι ηγέτες, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, πιέζουν την κυβέρνηση του Ισραήλ ώστε αυτή να εξελιχθεί με σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο, το Δίκαιο του Πολέμου, το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο και τις Συμβάσεις της Γενεύης για την προστασία των αμάχων, μη στρατιωτικών στόχων κ.α.

Είναι μια ιστορία που διαρκεί πάνω από εκατό χρόνια, αν τοποθετήσουμε την αρχή της, κάπως αυθαίρετα, στο 1917. Έχουν χυθεί γι’ αυτήν ποταμοί αίματος κι έχουν ξοδευτεί τόνοι μελάνι. Είναι μια διαμάχη που έχει απασχολήσει τον κόσμο περισσότερο από κάθε άλλη, για την οποία χιλιάδες άνθρωποι είναι ακόμη έτοιμοι να δώσουν την ζωή τους (και ακόμη πιο πρόθυμοι, όπως αποδείχθηκε, να αφαιρέσουν ζωές άλλων) και για την οποία έχουν γραφτεί βιβλιοθήκες ολόκληρες. Είναι μια ιστορία που έχουμε ακούσει τόσες φορές ώστε νομίζουμε πως την ξέρουμε. Κι όμως πάντα μας ξαφνιάζει. Όλο νομίζουμε πως τελείωσε κι όλο ξεκινά πάλι από την αρχή, ένας εφιάλτης δίχως τέλος.

1.Ίσως η Χαμάς έκανε το πιο «μοιραίο λάθος» της ύπαρξης της. Παρά τον αρχικό αιφνιδιασμό των ισραηλινού στρατού από την τρομοκρατική επίθεση στο έδαφος του Ισραήλ, είναι βέβαιο ότι η απάντηση του Ισραήλ θα είναι συντριπτική.

Μια χερσαία επίθεση του ισραηλινού Στρατού μέσα στη Λωρίδα της Γάζας, είναι πολύ πιθανό να αποδεκατίσει ανεπανόρθωτα τις δυνάμεις της Χαμάς. Δυστυχώς μια τέτοια επιλογή θα συνοδευτεί από απίστευτο αιματοκύλισμα.

Δύο είναι οι λόγοι που θα οδηγήσουν σε μια εξαιρετικά βίαιη και σχετικά μακροχρόνια ισραηλινή απάντηση.

Η αποδέσμευση της Παλαιστινιακής Αρχής από τη συμφωνία του Οσλο ήταν αναμενόμενη καθώς η νέα κυβέρνηση συνασπισμού Νετανιάχου - Γκαντζ θα προχωρήσει σε προσαρτήσεις περιοχών της Δυτικής Οχθης.

Ετσι καταγράφεται το άδοξο τέλος της διαμεσολάβησης των ΗΠΑ στην αραβοϊσραηλινή σύγκρουση με επίκεντρο την επίλυση του Παλαιστινιακού, μια διαδικασία που έχει χάσει τη δυναμική της από τα πρώτα χρόνια του νέου αιώνα.

Ήταν Αύγουστος του 2005, όταν ο Ισραηλινός συγγραφέας δημοσίευσε αυτό το κείμενο

ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΕΠΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ και της Δυτικής Όχθης έχουν ένα όραμα για το μέλλον του Ισραήλ. Έχω όμως κι εγώ ένα όραμα για το μέλλον του Ισραήλ. Το δικό τους όραμα είναι ο δικός μου εφιάλτης, ενώ τα δικά μου όνειρα τους μοιάζουν δηλητηριώδη.

Επισκέπτομαι συχνά για τη δουλειά μου τα κατεχόμενα στην Παλαιστίνη. Θα ‘λεγες ότι, λόγω δημοσιογραφίας, τηλεόρασης και παλαιστινιακών, αλλά και ισραηλινών ντοκιμαντέρ, είμαι εξοικειωμένος με το Παλαιστινιακό. Ωστόσο, αυτό που ζήσαμε, με άλλους πέντε συναδέλφους από την Ευρώπη και την Αμερική, το Σάββατο 11 Μαΐου, σε ένα ερειπωμένο χωριό έξω από στην Ιερουσαλήμ, δεν ξέρω αν περιγράφεται με όσα θα διαβάσετε και θα δείτε.

Ατυχής και προβληματική η τελευταία πρωτοβουλία του πρωθυπουργού για την ταχεία σύσφιξη των σχέσεων και στρατιωτική συνεργασία με την μιλιταριστική κυβέρνηση του Ισραήλ.
Η οφειλόμενη παρουσία της χώρας μας στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή δεν μπορεί να εκφράζεται με την επιλογή του Ισραήλ ως προνομιακού εταίρου.
Ο σχεδιασμός εξ άλλου της προσέγγισης ως αντίβαρο στη διακύμανση των ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι ιδιαιτέρως επισφαλής.
Υποχρέωση της Ελλάδας ήταν και είναι να πάρει σαφή και δημόσια θέση, επισημαίνοντας στο Ισραήλ τον κίνδυνο για την παγκόσμια ειρήνη που θα σημάνει μια επίθεση στο ΙΡΑΝ, και να στηρίξει τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ.
Υπογραμμίζουμε ότι ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της Ν. Δημοκρατίας δεν αναφέρθηκαν καθόλου στο θέμα.

Νομίζω ότι στη σημερινή συγκυρία η συνεργασία με το Ισραήλ στον χώρο στρατιωτικών ασκήσεων είναι απαράδεκτη για τέσσερις λόγους: Πρώτον, από μια ηθική πλευρά· η στενή συνεργασία θα δυναμώσει μια κυβέρνηση που μέσω του συνεχιζόμενου εμπάργκο κυριολεκτικά εξαθλιώνει ένα μεγάλο μέρος του παλαιστινιακού πληθυσμού.

...Οι συμβολισμοί αξίζουν περισσότερο από τα διπλωματικά σύμφωνα: η Ελλάδα οφείλει σίγουρα να είναι παρούσα στη Μέση Ανατολή. Αλλά τόσο μικρό διάστημα μετά το ισραηλινό φονικό ρεσάλτο σε διεθνή ύδατα εναντίον πλοίων ανθρωπιστικής βοήθειας και πολιτικής αντίθεσης στον απάνθρωπο αποκλεισμό της Γάζας και ενώ οι Νετανιάχου και Μπαράκ συνεχίζουν να κραυγάζουν ότι έχουν με το μέρος τους όλα τα δίκια του πολεμικά ισχυρότερου (εννιά οι νεκροί...), ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε καμιά δουλειά στο Ισραήλ και ο αμετανόητος ισραηλινός πρωθυπουργός και οι ελλείψει απεργούντων διπλωματών συνοδοί του της Μοσάντ δεν είχαν καμιά δουλειά εδώ. Τα παιχνίδια που επικαλούνται διάφοροι για να εξηγήσουν τη δημόσια ντροπή δεν πείθουν. Και σε κάθε περίπτωση τι τους έχουμε τους πρέσβεις και τους υπουργούς αν επιβάλλονται μυστικές πρωτοβουλίες;