Η καταγγελτική ευκολία των ημερών και η επικέντρωση στην παραίτηση της Μενδώνη τείνουν να αποδιαρθρώσουν την ουσία του προβλήματος.

Βεβαίως και η Μενδώνη πρέπει να παραιτηθεί. Γιατί κανένας υπουργός δεν μπορεί να καλύπτεται στον τομέα ευθύνης του πίσω από αιτιάσεις του τύπου “δεν ήξερα” ή “με εξαπάτησαν”. Αλλά και αν δεχτούμε ότι όντως δεν ήξερε και εξαπατήθηκε, ευθύνεται τουλάχιστον για δύο βαθύτατα πολιτικά ατοπήματα (κι όχι για “άτυχους” επικοινωνιακούς χειρισμούς που της προσάπτει η κυβερνητική εκπρόσωπος):

...Το νομοσχέδιο Κλεισθένης Ι, όπως κατατέθηκε βιαστικά στη Διαύγεια, δεν καλύπτει μια σειρά από ουσιαστικές πλευρές εκσυγχρονισμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Πρέπει είτε να αποσυρθεί και να επανέλθει πολύ πιο μελετημένο είτε να δοθεί επαρκής χρόνοις ώστε να αναδομηθεί ως προς τον τρόπο αποτύπωσης της αναλογικότητας και ως προς τις πρόνοιες που θα εξασφαλίζουν και την κυβερνησιμότητα των δήμων και την ουσιαστική αυτονομία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έναντι του κράτους. Η μεταρρυθμιστική προσπάθεια πρέπει να είναι διαφανής διαδικασία, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην έναρξη δημόσιου διαλόγου πριν από οποιαδήποτε λήψη απόφασης

Επειδή το εκλογικό σύστημα στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ σταθερό, το πολιτικό μας σύστημα χρησιμοποίησε τις “μεταποιήσεις” του εκλογικού νόμου ως εργαλείο κομματικής επιβολής και παραποίησης της λαϊκής βούλησης, δηλαδή υστερόβουλα χάριν της κομματικής κυριαρχίας και της “κυβερνησιμότητας”. Συνεπώς όποιος και όποτε προσπαθήσει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο καθίσταται εξαρχής ύποπτος για προσπάθεια παραποίησης της λαϊκής βούλησης χάριν στενών κομματικών ωφελειών. Και βεβαίως κανείς δεν είναι “απελευθερωμένος” από ύστερες προθέσεις και υπολογισμούς. Άλλωστε καμιά πολιτική πράξη δεν είναι “άδολη” και “αγνή”.

Η σοσιαλδημοκρατία δεν απορρίπτει τον πολιτικό φιλελευθερισμό. Αντίθετα ενεργοποιεί τις βασικές του αρχές: την ιδέα της ελευθερίας και της ισότητας για όλους. Δεν έρχεται σε ρήξη με τα ιδεώδη της νεότερης δημοκρατίας αλλά αποτελεί την πραγμάτωση αυτών των ιδεωδών.
Η σοσιαλδημοκρατία θεωρεί ότι ο ανταγωνισμός είναι «εγγενές γνώρισμα των ανθρώπινων σχέσεων» κι επομένως η απάλειψη του ανταγωνισμού είναι αδύνατη. Γι’ αυτό και όχι μόνο αναγνωρίζει την αξία του αλλά επιδιώκει και την ανάδείξή του.
Η σοσιαλδημοκρατία αναγνωρίζει τη σημασία του πολιτικού ανταγωνισμού και επιδιώκει τη μετατροπή του σε «λελογισμένο» ανταγωνισμό που οριοθετείται από τις έννοιες της ελευθερίας και της ισότητας. Όταν ο ανταγωνισμός απωθείται, η πολιτική μετατρέπεται σε διαδικασία επικύρωσης των θελήσεων της αγοράς και η δημοκρατία τίθεται σε κίνδυνο.

Δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι όσα υπόγραψε ο Τσίπρας τον Ιούνιο σε συνδυασμό με την απομάκρυνση της ομάδας Λαφαζάνη ορίζουν μια σαφή μετατόπιση του Σύριζα προς την κεντροαριστερά κι ότι όσο περνάει ο καιρός αυτή η στροφή θα γίνεται ακόμη περισσότερο εμφανής έτσι ώστε τελικά ο Σύριζα να γίνει ο μόνος πειστικός εκφραστής της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Η άποψη αυτή όμως βασίζεται σε μια επιθυμητική εξήγηση που παραγνωρίζει τα εσωτερικά δεδομένα του Σύριζα:

Στην ελληνική γλώσσα υπάρχει μια περίεργη λόγια λέξη: “θριαμβόλεθρος”. Περιγράφει με ακρίβεια την πολιτική κατάσταση που ζούμε. Μετά από ένα ακατανόητο και αχρείαστο δημοψήφισμα όπου κατεγράφη ο θρίαμβος του εθνικά υπερήφανου ΟΧΙ κατρακύλησε σε άτακτο ΝΑΙ.
Ο χτεσινός λαϊκός θρίαμβος μετατράπηκε σε αποδοχή του “μερκελισμού” και της “υποτέλειας”, οι χτεσινοί ασυμβίβαστοι που θα άλλαζαν την Ευρώπη και θα μας οδηγούσαν στην “εθνική αξιοπρέπεια” μετατράπηκαν εν μια νυκτί σε “ενδοτικούς” και “προσκυνημένους”.

Τον τελευταίο καιρό άρχισαν να δημοσιεύονται ονόματα ως προτάσεις υποψηφιότητας για τη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας.
Η ονοματολογία έχει στόχο:
α) να θέσει ονόματα στο τραπέζι για να μετρήσει αντιδράσεις στήριξης ή μη προς αυτά
β) να αρχίσει η συζήτηση για το χρόνο των πρόωρων εκλογών για τον οποίο ενδιαφέρονται κυρίως η ΝΔ και ο Σύριζα, ο καθείς για τους δικούς του λόγους.
γ) να ενταθεί η πόλωση που επιδιώκουν συνειδητά τα δύο μεγάλα κόμματα.

Τις τελευταίες μέρες η ΔΗΜΑΡ δέχεται μιαν επικοινωνιακή επίθεση η οποία εστιάζεται στην κατηγορία ότι “έφυγε” από την τρικομμματική βάζοντας σε κίνδυνο τη σταθερότητα της χώρας και της οικονομίας. Κατηγορείται ότι βρήκε “αφορμή” να φύγει για έναν έλασσον ζήτημα όπως αυτό της ΕΡΤ. Μάλιστα, από κάποιους παρουσιάζεται ότι δεν “άντεξε” να προχωρήσει σε δύσκολες μεταρρυθμίσεις εξαιτίας ενός “κρατισμού” που ενυπάρχει στην αριστεροσύνη της..