Συνέβησαν πριν 75 χρόνια. Το σημειώνω για να προλάβω ανιστόρητες ερμηνείες «για τους άξιους προγόνους μας και το πόσο ηττοπαθείς είμαστε σήμερα οι απόγονοί τους» ή άλλες εξίσου ανιστόρητες ερμηνείες για «εθνικιστική έξαρση και υπερπατριωτισμό», που πηγάζουν, τάχα, από το άρθρο. Τότε που συνέβησαν, το έθνος – κράτος ήταν το κυρίαρχο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης και η διαφύλαξη της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας αυτονόητο καθήκον. Δεν είχαν αναπτυχθεί οι διεθνείς οργανισμοί - συμμαχίες κρατών, που ακολούθησαν, όπου ένα κράτος περιορίζει συνειδητά την στενή εθνική κυριαρχία του στο εσωτερικό, προς όφελος θεσμών και κανόνων μιας υπερκρατικής – διακρατικής συμμαχίας, διότι εκτιμά ότι έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά του.

Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, όλοι το γνωρίζουμε αυτό, ωστόσο υπάρχουν περιθώρια αλλαγών, ακόμα και άμεσων. Εξαρτάται από τον Πρωθυπουργό και μια ηγετική ομάδα 8-10 ατόμων. Κατά πόσο είναι αποφασισμένοι να ενεργήσουν γρήγορα και στοχευμένα. Η Ιστορία τής χώρας αυτό διδάσκει. Όταν έγιναν μείζονες και ουσιαστικές αλλαγές, έγιναν από έναν στενό πυρήνα κάποιας φωτισμένης ομάδας ηγετών (Ελ. Βενιζέλος, Κων. Καραμανλής της μεταπολίτευσης) σε οξεία κόντρα πολλές φορές και με το εσωτερικό των κομμάτων τους.

Στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες, η φοιτητική νεολαία βρισκόταν, πάντα, ένα σκαλί παραπάνω από άλλες κατηγορίες τής κοινωνίας, ως προς τις αναζητήσεις, τις ευαισθησίες, τους αγώνες, γενικά. Σπουδαίες μελέτες έχουν γραφτεί και διδακτορικές διατριβές για τον ρόλο της σε όλη την ιστορία της χώρας, από την ελληνική επανάσταση (βλ. Ιερός Λόχος) και σε όλη την μετέπειτα πορεία τού νέου ελληνικού κράτους. Οι καινούριες ιδέες, από τον 19ο αιώνα, ακόμα, που ήταν ο ρομαντισμός και η «εθνική ολοκλήρωση», έπειτα οι σοσιαλιστικές – κοινωνικές ιδέες, ύστερα ο εκσυγχρονισμός τού κράτους, το γλωσσικό ζήτημα, ακολούθως η μεγαλειώδης αντίσταση στην κατοχή, το Κυπριακό, οι αγώνες του 114 και του 15% για την παιδεία, η αντίσταση στη χούντα κλπ, πρωτίστως έβρισκαν ευήκοα ώτα και ανταπόκριση στη φοιτητική νεολαία.

I. <<`Αρθρον 41 του Συντάγματος του 1975.

1. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δύναται να διαλύση την Βουλήν μετά γνώμην του Συμβουλίου της Δημοκρατίας, εάν αύτη ευρίσκεται εν προφανεί δυσαρμονία προς το λαϊκόν αίσθημα ή εάν η σύνθεσις αυτής δεν εξασφαλίζη κυβερνητικήν σταθερότητα.

΄Αρθρο 41 του ισχύοντος Συντάγματος.

1. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να διαλύσει τη Βουλή, αν έχουν παραιτηθεί ή και καταψηφιστεί από αυτή δύο Κυβερνήσεις και η σύνθεσή της δεν εξασφαλίζει κυβερνητική σταθερότητα>>.

Η διαφορά των δύο διατυπώσεων σαφής. Στο Σύνταγμα του 1975 προβλεπόταν η δυνατότητα του ΠτΔ να διαλύει τη Βουλή λόγω δυσαρμονίας με το λαϊκό αίσθημα. Η διάταξη είχε δεχτεί τότε σφοδρή κριτική από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Με τις αναθεωρήσεις του Σ. που ακολούθησαν η δυνατότητα αυτή εξαλείφτηκε.

Με το ισχύον Σ. δυνατότητα διάλυσης της Βουλής προβλέπεται μόνο στο άρθρο 41 του Σ. όπου αναφέρεται κατά λέξη: « Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαλύει τη Βουλή με πρόταση της Κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας ….».

...Ο καθένας ως άτομο μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και κρίνεται. Όμως, στο θέμα αυτό δεν μπορεί η όποια ηγετική ομάδα των 58 να νίπτει τα χείρας της. Αυτή πραγματοποιεί τις εκδηλώσεις, αυτή προκρίνει τους ομιλητές. Αν η επιδίωξη είναι η αποδόμηση της ΔΗΜΑΡ και η μείωση της δικής της εκλογικής δύναμης, σε όφελος της εκλογικής δύναμης του δικού τους ευρωψηφοδελτίου, να τα ξαναδούν λίγο τα ζητήματα αυτά οι όποιοι ηγετικοί παράγοντες των 58. Μήπως είναι εντελώς αθέμιτο τούτο, με ό,τι συνεπάγεται και για τις όποιες σχέσεις στο μέλλον.

Υπό την ιδιότητά μου, άλλοτε ως προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Τρίπολης, άλλοτε ως απλού δημοτικού συμβούλου, παρακολουθούσα τις παρελάσεις στην πόλη μου από την εξέδρα των «επισήμων». Κι άλλες φορές, παρά τις παραπάνω δύο ιδιότητες, από το πεζοδρόμιο, μαζί με όλους τους υπόλοιπους συμπολίτες, όταν μάλιστα συμμετείχαν – παρήλαυναν τα παιδιά μου. Δεν με είχε απασχολήσει ιδιαίτερα το ζήτημα που άκουγα να αναφέρεται, αν δηλ. πρέπει να καταργηθεί η μαθητική παρέλαση.

Το ότι χάθηκε ένα παλληκάρι, για να γίνει ό,τι έγινε με τη ΧΑ αυτές τις μέρες, είναι, όσο νάναι, ένα τεράστιο άγος για όλη την ελληνική κοινωνία. Κάποιοι ευθύνονται περισσότερο από άλλους, αλλά συνολικά μιλώντας, αυτή είναι η κατάσταση κι ας μην κρυβόμαστε, μεταξύ μας. Αν στη ΝΔ επικράτησαν την άνοιξη του 2013 οι απόψεις ότι χρειάζεται με ήπιο τρόπο να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της ΧΑ, είναι θέμα που αφορά και το σύνολο και κανείς δεν πρέπει να χαίρεται. Αν στον ΣΥΡΙΖΑ επικράτησαν οι απόψεις ότι χρειάζεται να καταθέσει χωριστό "αντιρατσιστικό", τον Μάιο του 2013, για να μην ταυτιστεί με τους κυβερνητικούς!!, είναι θέμα που αφορά το σύνολο και κανείς δεν πρέπει να χαίρεται.

Αυτό που γίνεται, κάθε φορά όταν αναφέρει οτιδήποτε η Μαρία Ρεπούση (ΜΡ), να εξελίσσεται μια εκτεταμένη κουβέντα περί «εθνομηδενιστών, αντεθνικώς δρώντων» κλπ, προφανώς δεν μπορεί να έχει αντικειμενική βάση, κάτι τρέχει. Είναι σαν να δέχεται κανείς ότι όλοι οι «εθνομηδενιστές» και όλοι οι «αντεθνικώς δρώντες», αν υποθέσει κανείς ότι υπάρχουν τέτοιοι, βρήκαν μια και μοναδική εκπρόσωπο και της ανέθεσαν ρόλο. Αν πράγματι υπάρχει πρόβλημα επικράτησής τους στην Ελλάδα, ε .. δεν θα είναι τόσο λίγοι, να έχουν μια και μοναδική εκπρόσωπο, θα έχουν κι άλλους. Αν πάλι, είναι ελάχιστοι, και χωρίς προοπτικές να καταφέρουν το στόχο τους, ε …. είναι δυσανάλογα μεγάλη η έκταση που δίνεται.