Με αφορμή το νέο ξεκίνημα με τη Νέα Αριστερά, αλλά και την κλαγγή των όπλων που αντηχεί διεθνώς, διατυπώνω εν συντομία και με κάποια απλούστευση τις κατευθύνσεις που, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να διέπουν την αμυντική πολιτική μας.

1. Η άμυνα της χώρας δεν είναι αποκλειστικά στρατιωτική. Περιλαμβάνει μια αποτελεσματική ειρηνόφιλη εξωτερική πολιτική, μια ισχυρή οικονομία και την κοινωνική συνοχή. Δεν είμαστε αφελώς πασιφιστές, ούτε όμως και βλέπουμε τα πάντα μονοδιάστατα στη λογική της στρατιωτικής αντιπαράθεσης.

Δεν είναι καινούργιο ότι ζούμε σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο, πολλές φορές μάλιστα απρόβλεπτα και επικίνδυνα. Μόνο που τα όσα συμβαίνουν γύρω μας τον τελευταίο καιρό έχουν ξεπεράσει κάθε όριο λογικής και κινούνται πλέον στα όρια του παραλόγου. Στροφές, μεταμορφώσεις και παλινωδίες ηγετών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν ηγεμονεύουσες δυνάμεις του κόσμου είναι πια καθημερινή ρουτίνα ανατρέποντας ισορροπίες και συμμαχίες, στηριγμένες πολλές φορές σε ποταμούς αίματος.

Μπορεί ένας υγιής πατριωτισμός να αντιρροπήσει, σε κάποιον τουλάχιστον βαθμό, την επιστροφή των μισαλλόδοξων εθνικισμών; Μπορεί η αγάπη και η αφοσίωση στην πατρίδα να υπάρχει χωρίς να σημαίνει ότι τη θεωρείς «ανώτερη από τις άλλες», ούτε να υποτιμάς τους άλλους, όπως κάνει ο ξενοφοβικός εθνικισμός; Ναι, απαντά εμμέσως το Ευρωκοινοβούλιο στον Ορμπαν. Αυτή τη διάκριση υπογράμμισε και ο Γιούνκερ ζητώντας «να απορρίψουμε τον υπερβολικό εθνικισμό και να πούμε «ναι» στον πεφωτισμένο πατριωτισμό που έχει και την εθνική και την ευρωπαϊκή διάσταση».

Ηταν κάπου στα 1993-1994 που ο αγωνιστής και «ποιητής» Κάρατζιτς και ο στρατηγός Μλάντιτς πηγαινοέρχονταν στην Αθήνα αποθεωνόμενοι από χιλιάδες στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Βεβαίως αυτά τα δυο κτήνη δεν ήσαν φίλοι ούτε της Ειρήνης ούτε της Φιλίας. Ησαν φίλοι του μίσους, της γενοκτονίας, του θανάτου και της αποβλάκωσης των φανατικών οπαδών τους.

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο είχε πέρσι καταδικάσει τον Κάρατζιτς σε σαράντα χρόνια φυλάκιση, τώρα καταδίκασε σε ισόβια και το δεύτερο κτήνος, τον Μλάντις.

Την προηγούμενη εβδομάδα, η κοινοβουλευτική επικαιρότητα γνώρισε δύο «μεγάλες στιγμές». Η μία αφορά την ερώτηση 18 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, που ανέδειξαν το θέμα του ορισμού των αρχαιολογικών χώρων εντός «του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό». Η άλλη ερώτηση (που τελικώς αποσύρθηκε) προήλθε από 16 βουλευτές της ΝΔ, οι οποίοι συνυπέγραφαν μαζί με τον ανεξάρτητο κ. Νίκο Νικολόπουλο και τον βουλευτή των ΑΝΕΛ κ. Δημήτρη Καμμένο το αίτημα για την εκπλήρωση του «Τάματος του Έθνους περί ανεγέρσεως Ιερού Ναού του Σωτήρος Χριστού».

To ταξίδι στη Μόσχα ήταν μέρος της «διεθνούς επίθεσης» που υποσχέθηκε το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας μετά την ήττα του υποψηφίου του στις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας. Και κορυφώθηκε με την υπογραφή αυτή την εβδομάδα μιας συμφωνίας ανάμεσα στον αρχηγό του κόμματος Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε και την Ενωμένη Ρωσία, το κόμμα του Βλαντίμιρ Πούτιν

Ξαφνικά η Ευρώπη με αφορμή την εκλογή του Donald Trump στο αξίωμα του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής συνειδητοποιεί την απειλή του εθνικισμού. Ούτε η έξοδος της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε η αυξανόμενη επιρροή εθνικιστικών κομμάτων στα κράτη-μέλη, ούτε ο ευρωσκεπτικισμός, που αναπτύσσεται στις επιμέρους κοινωνίες, αποτέλεσαν αφετηρίες για την αναζήτηση των αιτίων αυτού του φαινομένου από το πολιτικό σύστημα

Βλέπω την ελληνική κοινωνία σε υποχώρηση. Εχει χαμηλότερη αυτοεκτίμηση, χαμηλότερες προσδοκίες και τάση αυτοπεριορισμού και αυτοσυντήρησης. Είναι λιγότερο διεκδικητική και περισσότερο υπολογιστική. Προσπαθεί να διατηρήσει τα κεκτημένα -τα οποία θεωρεί μάλιστα νομίμως και καλώς αποκτηθέντα. Δεν βάζει ερωτηματικό στον τρόπο λειτουργίας της.

Δεν βλέπω δηλαδή δείγματα αναστοχασμού της προσωπικής ζωής του καθενός μας και της κοινωνικής ζωής μας στο σύνολό της. Η σημερινή κοινωνία είναι ανοιχτή αλλά αβαθής, έχει περιθώρια να δείξει κοινωνική αποδοχή, κατανόηση ή διεθνιστικό πνεύμα (βλέπε προσφυγικό), όμως επιφυλάσσεται να εκτεθεί.

Στις δύσκολες και αγχώδεις τούτες μέρες οποιαδήποτε πρόβλεψη για το αν θα βγούμε από τη χρηματοπιστωτικη κρίση και πώς θα αντιμετωπίσουμε την επερχόμενη ύφεση είναι παρακινδυνευμένη. Ενα όμως πράγμα μπορούμε να πούμε με σιγουριά: ότι μόνο μια κοινή και συντονισμένη σε διεθνές επίπεδο αντίδραση έχει κάποιες πιθανότητες επιτυχίας.

«Ο εθνικισμός είναι αμαρτία και η Ορθόδοξη Εκκλησία διέπραξε αμάρτημα με το να είναι εθνικιστική». Τέτοια φράση δεν περιμένει κανείς από στόμα ορθόδοξου ιερωμένου. Τόλμησε να την ξεστομίσει ο Κύπριος Μητροπολίτης της κατεχόμενης περιοχής Μόρφου Νεόφυτος και μάλιστα πριν από το «βροντερό όχι» σε συνέντευξη προς Τουρκοκύπρια δημοσιογράφο. Η ανάλυσή του:

Παρά το κόστος και τα προβλήματα, η χώρα μας μπορεί στο μέλλον να αντλήσει ένα υπολογίσιμο όφελος από τη διεξαγωγή των Αγώνων. Αντίθετα, ο παγκόσμιος ολυμπισμός έδειξε πως πλησιάζει σε ένα αδιέξοδο.

Προχθές δεν νίκησε η ποδοσφαιρική ομάδα της Αλβανίας. Δεν έχασε η ποδοσφαιρική ομάδα της Ελλάδας. Απλώς και δυστυχώς, νίκησε ο χουλιγκανο-πατριωτισμός.