Βρισκόμαστε στο σημείο που βρισκόμαστε εξ αιτίας της παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας και του στρεβλού τρόπου ανάπτυξης από συστάσεως του Ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα και, ιδίως, από την παρασιτική λειτουργία του συστήματος κατά την τελευταία 35ετία.

Πίστευα και σήμερα πιστεύω περισσότερο από ποτέ, πως η κρίση που βιώνουμε ήταν και είναι η μοναδική και η τελευταία ευκαιρία να συνέλθουμε σαν κοινωνία, να επαναπροσδιοριστούμε και να κάνουμε μία νέα αφετηρία δημιουργώντας από την αρχή, χρησιμοποιώντας και ξένη τεχνογνωσία, ένα σύγχρονο, ανθρώπινο, αποτελεσματικό, λειτουργικό και σοβαρό κράτος.

Χρειάστηκε η χώρα να βρεθεί λίγο πιό πέρα κι’ απ’ το χείλος του γκρεμού, να μεσολαβήσουν δύο εκλογικές αναμετρήσεις που επιδείνωσαν, σε κάθε επίπεδο, την κατάσταση της χώρας και η απαίτηση όλης της κοινωνίας αλλά και της διεθνούς κοινότητας για να αποκτήσουμε, έστω και τώρα, κυβέρνηση συνεργασίας προκειμένου να αντιμετωπιστεί η τεράστια απειλή της καταστροφής της χώρας.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την βούληση συνεργασίας και το πνεύμα συνευθύνης των τριών ηγετών που συμμετέχουν σ’ αυτήν όπως και την, εν τέλει, τελεσφορία της προσπάθειας αυτής σαν δείγμα στοιχειώδους ωριμότητας και αποφασιστικότητάς τους, την ύστατη αυτή ώρα, έστω και τώρα, να αρθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων ευθύνης.