...Το καταρρέον πολιτικό σύστημα όμως, επιμένει στην άμβλυνση και στο θάνατο των ιδεών. Εξυπηρετείται από τη διαχειριστική λογική, την επιτυχή εφαρμογή της οποίας βεβαίως διεκδικεί κατ’ αποκλειστικότητα, είτε ποντάροντας στην έλλειψη πολιτικής μνήμης, όπως στην περίπτωση της Ελιάς, όπου το παλιό κι αποτυχημένο εμφανίζεται ως καινούριο, είτε στην περίπτωση του μεταμοντέρνου μορφώματος «Το Ποτάμι», που ως εφεδρεία του συστήματος, ως μιντιακό κατασκεύασμα, ως άσσος στο μανίκι των επικοινωνιολόγων, μετά την αυτανάφλεξη της «Ελιάς», προβάλλει το εξής πρωτοποριακό:
«Την καταδίκη των πολιτικών και της πολιτικής, προκειμένου να του δοθεί η ευκαιρία να ασκήσει πολιτική.» Μια πολιτική που υποτίθεται θα συνδιαμορφώσει με τους πολίτες, αλλά που, στην πραγματικότητα, είναι προαποφασισμένη, προσχεδιασμένη και καταφανώς αποτυχημένη.

Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει, οι αξίες δοκιμάζονται κι ιδέες επαναπροσδιορίζονται.

Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία, ως σύγχρονη μορφή μετα- καπιταλισμού, συνθλίβει κοινωνικές ομάδες και κρατικές οντότητες, επιτείνει τις κοινωνικές ανισότητες που διατήρησε ο καπιταλισμός του 20ου αιώνα και συντηρεί την ανθρωπιστική κρίση, στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Ενός πλανήτη, οι πόροι του οποίου έχουν απομυζηθεί και κατασπαταληθεί αλόγιστα κι ανορθολογικά, ιδίως σε βάρος των φτωχότερων περιοχών του.