Για μακρά περίοδο, στον δημόσιο λόγο ήταν του συρμού το ξήλωμα της μεταπολίτευσης, η πλήρης απαξίωσή της. Αναφέρομαι πρωτίστως στον τηλεοπτικό λόγο, που είχε επιβληθεί σαν η μόνη δυνατή και η μόνη ουσιαστική μορφή πολιτικού λόγου. Βροχή οι εκπομπές για την «κρίση της πολιτικής», με καλεσμένους σχεδόν αποκλειστικά πολιτικούς που διακρίνονταν ως παραγωγοί της κρίσης, διέθεταν όμως μπάρμπα στην Τηλεκορώνη. Καταιγίδα τα στρογγυλά τραπέζια για «το τέλος της μεταπολίτευσης», με το πάνελ σχηματισμένο κατ’ εικόνα του παρουσιαστή-τηλεκήρυκα. Και κάτι σαν μεσογειακός μουσώνας τα ελεεινολογικά σχόλια στα δελτία ειδήσεων, όπου ακόμα και η μαζικότερη διαδήλωση έπαιζε, παραποιημένη, μόνο αν υπήρχαν σπασμένες βιτρίνες.

Το υπό συζήτηση νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά την μόνιμη παθογένεια που χαρακτηρίζει το πολιτικό μας σκηνικό την τελευταία δεκαετία: την αδυναμία των πολιτικών κομμάτων, και ιδίως των δύο μεγάλων, να βρουν κοινά σημεία ακόμη και σε σημαντικά θεσμικά ζητήματα, η ρύθμιση των οποίων εκκρεμεί εδώ και πολλά χρόνια.