Λύτρωση ή συμφορά, υφεσιακή ή αναπτυξιακή, η «καλύτερη δυνατή» ή η «χειρότερη όλων», η νέα συμφωνία Αθήνας-πιστωτών έχει ακόμη αβέβαιη την τύχη και ακόμη περισσότερο αβέβαιες τις επιπτώσεις. Έτσι κι αλλιώς, όμως, σημαδεύει το οριστικό τέλος μιας εποχής.

Το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα μετά την αλλαγή πλεύσης του Αλέξη Τσίπρα την επαύριο του δημοψηφίσματος, όπου το όχι μετατράπηκε σε ναι εντός λίγων ωρών, διαφαίνεται μία προσπάθεια διαχωρισμού του κυβερνώντος σχήματος. Γίνεται λόγος για μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σοβαρό κεντροαριστερό κόμμα που απαλλαγμένο πλέον από τα αδιέξοδα της πολυτασικής δομής του, χωρίς αποκλίνουσες στρατηγικές στα μείζονα θα είναι ικανό να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Θα μετατραπεί σε ένα κόμμα που θα κλείσει μία συμφωνία με τους εταίρους και θα είναι ικανό να την εφαρμόσει ώστε να οδηγήσει τη χώρα εκτός κρίσης.

Η συμφωνία που ολοκληρώθηκε και κατατίθεται στη Βουλή είναι δύσκολη και επώδυνη καθώς περιέχει για άλλη μία φορά μέτρα ατέρμονης λιτότητας και υπερφορολόγησης, όπως τα μέτρα για τους αγρότες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, την ιδιωτική οικονομία. Η συμφωνία βέβαια περιλαμβάνει και ορισμένες αναγκαίες αλλαγές στις οποίες έπρεπε και μόνοι μας να είχαμε προχωρήσει, όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και η κατάργηση των υπερβολικών κινήτρων για πρόωρες συνταξιοδοτήσεις όμως το τελικό μίγμα είναι υφεσιακό.

Είναι, φυσικά, για γέλια η προσπάθεια, που κάνουν οι σημερινοί ένοικοι του μεγάρου Μαξίμου μέσω των non papers, να πείσουν ότι το πρώτο «αριστερό» Μνημόνιο είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Κάθε τέτοια προσπάθεια είναι αυτονοήτως καταγέλαστη και προσβλητική για τους πολίτες που υπέστησαν το τσουνάμι της εξαετούς αντιμνημονιακής απάτης, με πρωταγωνιστές τους κκ Τσίπρα και Καμένο(«στα τέσσερα εσύ»).

Η αριστερά στην Ελλάδα αποδεικνύεται έντονα δυσλεκτική. Η έλλειψη παραστάσεων εκτός των κομματικών τειχών διαμορφώνει λόγο και στρατηγικές που ανήκουν σε άλλες εποχές. Με αποτέλεσμα όλες οι δοξασίες και η τακτική της σχετικά με την κρίση της χώρας να έχουν καταρρεύσει. Και μαζί και η οικονομία και τα υποσυστήματά της.

Το πολιτικό προσωπικό, έστω με μεγάλη καθυστέρηση, σχεδόν στο σύνολό του συνειδητοποιεί ορισμένες στοιχειώδεις αλήθειες:

(α) Η πολιτική που θα αποφασίζει ο ελληνικός λαός να ασκείται στη χώρα μας, όπως συμβαίνει σε κάθε χώρα της Ευρωζώνης, θα διαμορφώνεται από κοινού με τους Ευρωπαίους εταίρους. (β) Ο έλεγχος και η εποπτεία από τους εταίρους δεν συνιστούν υποτέλεια, αλλά είναι στοιχεία ύπαρξης της Ευρωπαϊκής Ενωσης και βεβαίως της Ευρωζώνης, και γίνονται δημόσια, όχι εν κρυπτώ. (γ) Η Ευρωζώνη είναι ένα σύνολο από θεσμούς και κανόνες άνευ των οποίων δεν υπάρχει, όλοι οφείλουν να τους σέβονται, η μη τήρησή τους εισάγει καθεστώς ζούγκλας, πλήττει τους αδύναμους.

Φίλες μου, γεια σας. Η προχθεσινή υπερπαραγωγή του καναλιού της Βουλής ήταν το θέαμα του καλοκαιριού. Η αυτής υψηλότης, η Πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, φορώντας (επιτέλους) ανοιχτόχρωμο φόρεμα που έδινε μια κοριτσίστικη αθωότητα στο event με την κωδική ονομασία Απολογισμός Εξαμήνου

Πολλά, πάρα πολλά έχουν ακουστεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την υπογραφή της συμφωνίας με τους δανειστές: δηλώσεις, αναλύσεις, σχόλια, προβλέψεις, επικρίσεις, μπηχτές…
Βάζοντας κατά μέρος εκείνους που πρόσφατα μετακόμισαν στην Κουμουνδούρου από το (βαθύ) ΠΑΣΟΚ, οι αντιδράσεις εμπίπτουν χοντρικά σε δύο κατηγορίες: από τη μια, έχουμε όσους πιστεύουν ότι η έκβαση της μάχης του Καλού ενάντια στο Κακό θα κριθεί από τη μαχητικότητα της Αριστεράς, δηλαδή τους αριστεριστές, και επιπλέον τους (παλαιο)κομμουνιστές, οι οποίοι μπορεί να εκδιώχθηκαν από τον Περισσό αλλά, όπως λέει το τραγούδι, η πρώτη αγάπη δεν λησμονιέται.

Σήμερα για πρώτη φορά μετά από έξι ολόκληρους μήνες και λόγω των αντιδράσεων όλων των φορέων και των αγροτών η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός τόνισαν ότι ο πρωτογενής τομέας μπορεί και πρέπει να αποτελέσει βασικό μοχλό της αναπτυξιακής διαδικασίας και της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Όμως απαιτούνται και συγκεκριμένες πράξεις. Η αγροτική ανάπτυξη, η παραγωγική ανασυγκρότηση και η μείωση των ελλειμμάτων απαιτούν άμεσα μέτρα μείωσης και όχι αύξησης του κόστους παραγωγής. Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να επιδιωχθεί άμεσα η μείωση (και όχι αύξηση) του ΦΠΑ σε χαμηλά κλιμάκια στα αγροτικά εφόδια: λιπάσματα, φυτοφάρμακα και ζωοτροφές.

Δεν είναι κακό να είσαι Ιζνογκούντ. Γιατί να μη θέλεις να γίνεις χαλίφης στη θέση του χαλίφη; Το πρόβλημα είναι ότι μέσα στη γενικότερη εξαλλοσύνη, στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν μαζευτεί πολλοί που φαντασιώνονται εαυτούς ως συν-πρωθυπουργεύοντες.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης επιμένει ότι ήθελε να μας σώσει από τις σκοτεινές δυνάμεις του ευρώ πατώντας το κουμπί της δραχμής. Ο δε μεγάλος βεζύρης Λαφαζάνης φαντασιώνεται το δικό του χαλιφάτο.

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις παρεμβάσεις του Γ. Πανούση. Έναν άνθρωπο που θεωρώ αξιόλογο από παλιά, πολύ πριν γίνει υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα. Όταν ήταν ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, πανεπιστημιακός δάσκαλος, πάντα με τον δικό του λόγο.

Στη συζήτηση στη Βουλή για τα δεύτερα προαπαιτούμενα υπήρχε μια σχετικά καλή στιγμή. Ήταν η συζήτηση μεταξύ του κ. Τσίπρα και του κ. Μεϊμαράκη για το τι είναι νέο και τι παλαιό. Καλή όχι λόγω του πλούτου των απόψεων που αναπτύχθηκαν, αλλά μόνο για το ότι συζητήθηκε αυτή η σχέση.

Είχα υποστηρίξει πως ο μεγάλος ηττημένος του δημοψηφίσματος ήταν το παλαιό πολιτικό σύστημα και οι ελληνικές ελίτ, που δεν κατόρθωσαν να πείσουν την κοινωνία για τις καταστροφικές συνέπειες του ‘Όχι’. Αν και βεβαίως αυτό το παλαιό έλαβε υπεύθυνη στάση στο Κοινοβούλιο υπερψηφίζοντας τη Συμφωνία παραμονής της χώρας στην Ευρώπη.