Mια χώρα που δεν γνώρισε ποτέ τη δημοκρατία – περνώντας από την αποικιοκρατία στη δικτατορία του Σάχη και κατόπιν στο «βαθύ» θεοκρατικό καθεστώς (με μια επανάσταση πριν από ακριβώς 30 χρόνια). Το Ιράν ζει ίσως την πιο κρίσιμη καμπή στην ιστορία του...

Από αυτό εδώ το βήμα (“Cheeprah opos Oprah?”, τ. 201) η υπεράσπιση ενός «φρέσκου» προοδευτικού ηγέτη από τις αδόκιμες επιθέσεις του ΚΚΕ ήταν αυτονόητη. Ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας απεδείχθη κακή επιλογή – όχι γιατί ήταν “lifestyle”, αλλά γιατί λειτούργησε ανεπαρκώς και με παρουσία (και γλώσσα) «κομματικού σωλήνα». Το βράδυ των εκλογών, όπως και ο Καραμανλής, έμοιαζε να μην έχει καταλάβει γιατί έχασε...

Aν κάτι έχει διαφοροποιηθεί στην πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια δεν είναι η ύπαρξη της διαφθοράς ή η αλαζονεία της εξουσίας. Είναι η αίσθηση ότι ζεις στη «χώρα του απόλυτου παραμυθιού».

«Ο ελληνικός λαός έχει πλάκα» θα έλεγε ο αδιάφορος παρατηρητής: Επιβραβεύει παρά τα ομόλογα, τους κουμπάρους, τους Πακιστανούς, τη ζαρντινιέρα (και κυρίως την καταστροφή της μισής Ελλάδας από τις πυρκαγιές) την κυβέρνηση Καραμανλή, για δεύτερη φορά, το 2007.