Ζούμε στον αιώνα μιας μεγάλης περιπέτειας. Ο φόβος μπροστά στο γνωστό-άγνωστο αυξάνει την συμπαντική οικονομική σκληρότητα λες και είμαστε οικονομικά σκουπίδια. Κυρίαρχο ζήτημα το οικονομικό, το καθημερινό ζεστό ψωμί στο τραπέζι να λείπει, το ποτήρι με το κρασί δεν σηκώνεται, δεν τσουγκρίζεται πια για να ακουστεί η πιο όμορφη ευχή: στην υγεία μας! Δεν συζητούμε και κυρίως δεν συναντιόμαστε, δεν πράττουμε με τις αισθήσεις μας. Οι λέξεις, οι νότες, τα χρώματα στοιβάζονται στην γωνιά της ζωής και αφέθηκαν να τις υφαίνουν αράχνες της πολιτικής και οικονομικής ζωής χωρίς όραμα, δίχως την σοφία του έρωτα.

Η οικονομία σήμερα αναζητά νόημα βίου, χρειαζόμαστε επειγόντως να δημιουργήσουμε μια «οικονομία έρωτος». Αν κοιτάξουμε για παράδειγμα τον προϋπολογισμό του 2012 θα μείνουμε άναυδοι γιατί είναι ένας προϋπολογισμός εμμηνόπαυσης. Όχι μόνο αποφεύγει τον ερωτικό διάλογο για να δημιουργηθούν παιδιά έρωτος αλλά προσπαθεί με κάθε τρόπο να δημιουργήσει ευνούχους πολίτες. Προϋπολογίζει την καταστροφή και την παρουσιάζει σαν ελπίδα, ως σωτήρια κατασκευή ενός σπιτιού που φιλοξενεί στα ντουβάρια του πίνακες με αιμοδιψείς βρικόλακες.

Διασχίζουμε την εποχή της παρακμής, του παράλογου, του μίσους για την Δημοκρατία, του ελλείμματος ιδεών και της πολιτικής φαντασίας. Η πραγματικότητα ερμηνεύεται κυρίως με όρους οικονομικούς και όχι ανθρώπινους(πνευματικούς, ποιητικούς, μουσικούς και ζωγραφικούς). Η κυρίαρχη οικονομική σκέψη του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης απέτυχε αφού είναι δέσμια ενός μυθοποιημένου παραδείγματος. Η λύση βρίσκεται σε μια οικονομική θεωρία που υποστηρίζει την υπόθεση της ζωής και όχι του αφανισμού, της καταστροφής και της πνευματικής μιζέριας.

Κανένα σώμα δεν μπορεί να ζήσει κατάκοιτο, αγκυλωμένο και βυθισμένο στην ακινησία λες και πρωταγωνιστεί στην ταινία «Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας». Φαίνεται όμως ότι η ακινησία παρουσιάζεται ως πρόταση οικονομικού πολιτισμού, η ανεργία ως δεδομένη κατάσταση και η παρακμή ως η οικονομική πρόταση που θα σώσει το σώμα της οικονομίας.

Οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού υποστηρίζουν ότι το σώμα της ελληνικής οικονομίας έχει πολύ λίπος, δεν είναι αθλητικό, δεν τρέχει, δεν κολυμπάει, δεν παίζει, δεν δημιουργεί, δεν σκέφτεται και ότι σταμάτησε να συλλογάται.