H μητέρα μου, παραδομένη στον μεταστατικό καρκίνο, έσβησε στο σπίτι, μέσα στις αγκαλιές μας. Βασανίστηκε. Πόνεσε. Ωστόσο οι γιατροί μας είπαν ότι δεν υπάρχει λόγος να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, η ταλαιπωρία θα ήταν μεγαλύτερη. Χορηγήθηκε υποστηρικτική αγωγή από το Ιατρείο Πόνου.

Αυτό συμβαίνει με πάρα πολλούς ανθρώπους στο τελικό στάδιο. Το νοσοκομείο δεν τους δέχεται ή, αν νοσηλεύονται, τους στέλνει να πεθάνουν στο σπίτι, αρκεί, βέβαια, να διατηρούν επαφή με το περιβάλλον. Από την άλλη, έχω ζήσει καταστάσεις με ανθρώπους που απείχαν μόλις λίγες ώρες από τον θάνατο και στο νοσοκομείο τους έπαιρναν την πίεση, μετρούσαν το σάκχαρο και τους άλλαζαν τον ορό.

Στην έρευνα της διαΝΕΟσις για την Ελλάδα της πανδημίας, κάποιες ερωτήσεις απευθύνονται προς τους πολίτες που δεν έχουν εμβολιαστεί. Ναι, προς αυτούς που, όπως έχει επικρατήσει στο θυμικό της κοινωνικής δικτύωσης, περιγράφονται ως ψεκασμένοι, ανεύθυνοι και πάει λέγοντας. Ερωτώνται, λοιπόν, για ποιο λόγο δεν έχουν κάνει το εμβόλιο. Και δίνουν πολλαπλές, αυθόρμητες απαντήσεις.

Στη χώρα υπάρχουν τέσσερα εκατομμύρια ανεμβολίαστοι. Τα νοσοκομεία γεμίζουν. Οι ΜΕΘ ασφυκτιούν. Και η εικόνα επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Θα φτάσει η στιγμή που το ΕΣΥ δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί στην πίεση. Τι θα κάνει τότε η κυβέρνηση; Καμπάνια υπέρ των εμβολίων ενώ θα σχηματίζεται πυραμίδα από φέρετρα;

Ο χρυσαυγίτης αποφυλακίστηκε επικαλούμενος τα ψυχολογικά προβλήματα του παιδιού του, ενώ ο εισαγγελέας θεωρεί ότι δεν υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τελέσει το ίδιο αδίκημα. Σωστά, ο Φύσσας μία φορά δολοφονήθηκε, δεν μπορούν να τον σκοτώσουν πάλι... Και φυσικά ο Γιώργος Πατέλης πρέπει να είναι ο μόνος κρατούμενος με παιδί... 

Όταν ο «Αττίλας» πάτησε το πόδι του στην Κύπρο, το 1974, η ελληνική Πολεμική Αεροπορία ήταν ουσιαστικά καθηλωμένη στο έδαφος. Οι συμβάσεις για την αγορά μαχητικών (Corsair και Mirage) είχαν ακόμη νωπή τη μελάνη από τις υπογραφές. Κοινώς, όταν έφτασαν τα αεροσκάφη στην Ελλάδα, το παιχνίδι στην Κύπρο είχε χαθεί.

Το επικείμενο άνοιγμα των δραστηριοτήτων συνεπάγεται την καθολική αποδοχή μίας συνθήκης που πλέον αποδέχεται τον θάνατο ως το αναγκαίο τίμημα για την ανάκτηση μίας κανονικότητας. Μάλιστα για κάποια κομμάτια της κοινωνίας, ηλικιακά ή επαγγελματικά, δεν πρόκειται για συνθήκη, αλλά για απαίτηση

Αυτά τα παιδιά που λένε ότι θα σπάνε κρεοπωλεία, πρέπει να μας ξεκαθαρίσουν μερικά πράγματα: τι θα γίνει με τα ιχθυοπωλεία; Και πώς αντιμετωπίζουμε τις φιλοζωικές εταιρείες που συντηρούνται με χρήματα των αστών; Τι προβλέπεται αν είσαι καπιταλιστής και vegan;

Η παρέμβαση του Αντώνη Μανιτάκη ούτε διαβάστηκε, ούτε συζητήθηκε όσο έπρεπε. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για την προσωπική του εκδοχή απέναντι σε μία αφήγηση που εναποθέτει ευθύνες στην πλάτη του. Και όμως, το κείμενό του, εικονογραφεί πειστικά την περιπέτεια της χώρας στα χρόνια του μνημονίου - θα μπορούσε να αναγνωστεί σαν την Γκερνίκα μας. Το μόνο πρόβλημα που έχει είναι το μέγεθος.