Δεν είναι καινούργιο ότι ζούμε σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο, πολλές φορές μάλιστα απρόβλεπτα και επικίνδυνα. Μόνο που τα όσα συμβαίνουν γύρω μας τον τελευταίο καιρό έχουν ξεπεράσει κάθε όριο λογικής και κινούνται πλέον στα όρια του παραλόγου. Στροφές, μεταμορφώσεις και παλινωδίες ηγετών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν ηγεμονεύουσες δυνάμεις του κόσμου είναι πια καθημερινή ρουτίνα ανατρέποντας ισορροπίες και συμμαχίες, στηριγμένες πολλές φορές σε ποταμούς αίματος.

Η πολιτική και κοινωνική ζωή βρίσκεται για πολλοστή φορά παγιδευμένη στην αρένα ενός αντιπολιτικού λαϊκισμού. Δεν χρειαζόταν άλλωστε και μεγάλη προσπάθεια. Το κοινωνικό σώμα, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του, έχει διαμορφώσει μια κουλτούρα απαξίας, για να μην πούμε μίσους για τους πολιτικούς. Τους θεωρεί υπεύθυνους για όλα τα δεινά που έχει υποστεί και, ας μην ξεχνάμε, δεν έχει διστάσει να επιβραβεύσει κάθε λογής και φυράματος δήθεν αντισυστημικούς.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα ζει σε μια ατμόσφαιρα παρακμής, σε ένα κλίμα ζόφου, εκβιασμών και παρακρατικών μεθοδεύσεων. Οποτε συνέβαινε όμως κάτι αντίστοιχο, η Αριστερά δεν εξέφραζε απλώς την αποδοκιμασία της, αλλά βρισκόταν στην πρώτη γραμμή άμυνας. Σήμερα, όχι απλώς καλύπτει, όχι απλώς αποδέχεται άθλιες και σκοτεινές πρακτικές, αλλά τις υπερασπίζεται...

Μισός αιώνας είναι πολύ μεγάλο διάστημα για να διατηρείται ζωντανή η ιστορική μνήμη από την επτάχρονη δικτατορία. Ωστόσο οι πληγές της, όσο και να μην το συνειδητοποιούμε, έχουν αφήσει βαθιά τα σημάδια τους στο κοινωνικό σώμα. Δεν είναι μόνο ότι σταμάτησε την πνευματική άνοιξη της δεκαετίας του ’60, ότι αποξένωσε τους Ελληνες από τους δημοκρατικούς θεσμούς, καλλιέργησε τον εθνικιστικό απομονωτισμό και τον αντιδυτικισμό.

Πόσες φορές πρέπει ακόμα να παρακολουθήσουμε αυτή την περιβόητη διαπραγμάτευση με την τρόικα για να συνειδητοποιήσουμε - πολιτικό σύστημα και κοινωνία - ότι με τέτοιου είδους πολιτικάντικες μεθοδεύσεις βουλιάζουμε πιο βαθιά στην κρίση;

Μπορεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υπήρξε πρωτοπόρος στη στοχοποίηση δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης αλλά η παλιά αυτή συνταγή αποτελεί σήμερα το ευαγγέλιο των απανταχού λαϊκιστών ηγετών σε όλο τον κόσμο. Με κορυφαίο εκφραστή αυτής της αντίληψης τον νέο πλανητάρχη

Επειτα από 95 χρόνια θητείας στη δημόσια ζωή, η εφημερίδα που κρατάτε ίσως να μη βρίσκεται τις επόμενες ημέρες στη συνηθισμένη θέση της στα περίπτερα. Μπορεί μέσα στις σελίδες της να πέρασε η πολιτική, πνευματική, οικονομική ζωή της χώρας, να αποτυπώθηκαν οι ελπίδες, τα πάθη και οι παθογένειες της κοινωνίας, αλλά οι αμείλικτες οικονομικές συνθήκες, τα εκδοτικά λάθη και η διαρκής πολιτική στοχοποίησή της πιέζουν για υποστολή της σημαίας της.

Η επέλαση του εθνολαϊκισμού, η κατασυκοφάντηση πολιτικών αντιπάλων, η στοχοποίηση των μέσων ενημέρωσης και η διαρκής επίκληση μιας αριστερής «εθνικοφροσύνης», που ταυτίζεται βέβαια με την ιερή συμμαχία Τσίπρα - Καμμένου, έχουν δημιουργήσει ένα βαθύτατο διχαστικό υπόστρωμα που έχει υπονομεύσει όλα τα θετικά στοιχεία της μεταπολιτευτικής μας κουλτούρας. Και άλλοι Μεγαλέξανδροι που θα λύσουν τον γόρδιο δεσμό του διχασμού και της απελπισίας δεν φαίνονται στον ορίζοντα...

Ο Πρωθυπουργός συνιστά να µη διαβάζουν εφηµερίδες οι πολίτες για να διατηρήσουν την ψυχική τους υγεία! Ο εκλεκτός συνεταίρος του... ψεκάζει µε µηνύσεις όποιον διανοηθεί να σχολιάσει τις κραυγές και τις κυβιστήσεις του. Δηµοσιογράφοι και µέσα ενηµέρωσης στοχοποιούνται για ό,τι συµβαίνει σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα.

Ο ρόλος του διανοούμενου ως μαχητικού κριτή της εξουσίας διαμορφώθηκε ουσιαστικά τον 19ο αιώνα με τη δράση του Εμίλ Ζολά στην υπόθεση Ντρέιφους. Σύμφωνα με τον Ζιλιέν Μπεντά, ο οποίος στο κλασικό του δοκίμιο για την «Προδοσία των διανοουμένων» κωδικοποίησε τον ιδεατό ρόλο τους, πρέπει να συνδυάζουν ελευθερία σκέψης, ανεξαρτησία κρίσης, ηθική ακεραιότητα, και να περιφρονούν κάθε ατομικό ή συλλογικό συμφέρον.

Επιτέλους οι έλληνες πολίτες μπορούν πλέον να κοιμούνται ήσυχοι. Χάρις στις άοκνες προσπάθειες των κ.κ. Τσίπρα και Παππά, το τέρας της διαπλοκής εξοντώθηκε και μπορούμε να απολαύσουμε πλέρια ενημέρωση χωρίς παραμορφωτικούς φακούς, με την ευγενή χορηγία αγνών και αμόλυντων επιχειρηματιών που έσπευσαν να αποδεχθούν τα κελεύσματα του λαοπρόβλητου ηγέτη και των εκλεκτών συνεργατών του.

Μπορεί να μην εκόμισε γλαύκα εις Αθήνας η έκθεση του ΔΝΤ για τα λάθη που διέπραξε με τη συμμετοχή του στα ελληνικά μνημόνια, αλλά έδωσε την ευκαιρία σε διάφορους και φυσικά στην κυβέρνηση να θεωρήσουν ότι δικαιώνονται για την πολιτική τους. Με την κυβέρνηση έσπευσε να συνταχθεί και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλώνοντας ότι «τα λάθη του πρώτου Μνημονίου ταλανίζουν ακόμη τη χώρα»...