Το μέλος Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. και της Γραμματείας της πολιτικής κίνησης Ανανεωτική Αριστερά μιλά στην «Αυγή της Κυριακής»

«Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι δυνατότητα για προνομιακή συνεργασία με τη Ν.Δ. με βάση τις προγραμματικές της κατευθύνσεις δεν υπάρχει, ούτε με οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο στην ηγεσία της» υπογραμμίζει ο Θόδωρος Μαργαρίτης. Διευκρινίζει ότι «περιθώρια για ορισμένες συναινέσεις μπορεί να υπάρχουν, αλλά περιθώρια για κυβερνητική συμμαχία δεν υπάρχουν».

Ο τίτλος αυτός παραπέμπει πιθανά στο βιβλίο του ενόπλου τρομοκράτη αλλά βέβαια δεν του ανήκει. Αυτονόητο!

Προέρχομαι από μια γενιά μικρών σε ηλικία μαθητών που στις μέρες της εξέγερσης μπήκαν σε ένα νέο κύκλο ζωής. Ενηλικίωση και βίαιη ριζοσπαστικοποίηση. Από τον κόσμο του ποδοσφαίρου και των χαριτωμένων ελληνικών ταινιών βρεθήκαμε στην πραγματική ζωή. Αυτή που είχε κρυφτεί με την σιωπή μέσα στις περισσότερες οικογένειες και στον κοινωνικό περίγυρο. Συνειδητοποιήσαμε μαζικά μια ωμή αλήθεια. Την βία του καθεστώτος. Είδαμε από κοντά την διάθεση εξέγερσης -των κοντινών σε εμάς- νεαρών φοιτητών.

Η αρένα της τυφλής σύγκρουσης με επίκεντρο την διαφθορά δεν θα βοηθήσει ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε την ΝΔ ούτε κανένα άλλο κόμμα του Συνταγματικού τόξου. Μόνο την κοινωνική και πολιτική ακροδεξιά που θα βρει την κερκόπορτα ώστε να αμφισβητήσει το σύνολο του Κοινοβουλευτισμού και της Δημοκρατίας.

Αν τώρα κάποιος διαβάζοντας αυτές τις σκέψεις νομίζει ότι το «δια ταύτα» αφορά την συγκάλυψη των σκανδάλων κάνει μεγάλο λάθος. Γιατί τα φαινόμενα αυτά δεν είναι ορθό να σηματοδοτούν άγριες κομματικές αντιδικίες. Δεν υπάρχουν διεφθαρμένες ιδεολογίες και κόμματα. Όπως δεν υπάρχουν διεφθαρμένες θρησκείες και εκκλησίες. Υπάρχουν μόνο διεφθαρμένοι άνθρωποι και προσωπικές επιλογές!

Είναι φορές που η Αριστερά δυστυχώς παίρνει την οσμή από το «Ηοuse of cards», δηλαδή από τη γνωστή τηλεοπτική σειρά με τις μηχανορραφίες πίσω από τον Λευκό Οίκο. Πρόκειται, στη συγκεκριμένη περίπτωση, για τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ που εξελίσσεται σε ένα ωμό παιχνίδι εξουσίας που στρεβλώνει από τα πράγματα κάθε κανόνα αριστερής δεοντολογίας και ηθικών ευαισθησιών. Λοιπόν έχουμε και λέμε. Ο Π. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ παίζουν όλα τα χαρτιά του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλίας, είναι απέναντι σε όλη την ατζέντα των ανθρωπίνων κοινωνικών δικαιωμάτων για να περιχαρακώσουν το ιδεολογικό τους στίγμα και πρόσφατα κάνουν και κούρσα φιλο-νατοϊκής πολιτικής (στα όρια του προτεκτοράτου).

Ο Πρωθυπουργός παρουσιάζει μεγάλη κινητικότητα τελευταία στην επαφή με τους πολίτες. Την ίδια ώρα, με αφορμή τη ΔΕΘ, αναζητεί ένα πεδίο διευκολύνσεων για να «διασκεδάσει» τις επιβαρύνσεις που έχει προκαλέσει η ασκούμενη οικονομική πολιτική. Τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζουν μια σοβαρή ανακύκλωση στην παραδοσιακή συνταγή της πόλωσης.

Ωστόσο φαίνεται ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα μεταβάλει την προδιαγεγραμμένη πορεία ήττας του κυβερνητικού κόμματος.

Η υπόθεση με τις πυρκαγιές και η απίθανη επικοινωνιακή αντιμετώπιση τόσων θυμάτων θα μείνει βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση της πλειονότητας των πολιτών.

Επειδή ασχολούμαι ενεργά με την πολιτική μπορώ με θάρρος να το πω...
Θα περίμενα έναν κυβερνητικό αξιωματούχο - σε οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα - έστω ΜΙΑ ΦΟΡΑ να πει:
«Παραιτούμαι! Δεν τα κατάφερα! Ηθελα κάποια πράγματα να τα αλλάξω, αλλά δεν μπόρεσα. Είτε γιατί με νίκησε η γραφειοκρατία είτε γιατί με κέρδισε η ρουτίνα είτε γιατί δεν "χτύπησα το χέρι στο τραπέζι". Προφανώς δεν είμαι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για μια κοινωνική τραγωδία. Ομως δεν μπόρεσα να αλλάξω τη φορά των πραγμάτων. Και αυτό έχει σημασία. Γιʼ αυτό παραιτούμαι!».
Εναν τέτοιο πολιτικό θα τον εκτιμούσα πάρα πολύ.
Ειδικά αν έχει βρεθεί σε πόστο κυβερνητικής ή κρατικής εξουσίας.

Ξέρετε γιατί θα υπάρξει ανατροπή του πολιτικού σκηνικού; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα χάσει μόνο για την κυνική του μεταστροφή σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές και για τις ανεπάρκειες του στο μέτωπο της καθημερινότητας του πολίτη. Το πολιτικό σκηνικό θα αλλάξει γιατί αλλάξαν -ή μάλλον μετεξελίχθηκαν- τα ρεύματα στην Ελληνική κοινωνία που διαμορφώσαν πολιτικούς συσχετισμούς. Εξηγούμαι…

Από το 2010 με αφορμή τα μνημόνια και την οικονομική κρίση διαμορφώθηκε ένα ισχυρό εθνολαϊκίστικό ρεύμα με πρόσχημα το μνημόνιο και την εργαλειακή χρήση του όρου «λαός».

Toν Νοέμβριο 212.ΟΟΟ πολίτες έδωσαν στήριξη στο εγχείρημα της Κεντροαριστεράς. Ανέδειξαν επικεφαλής την Φ. Γεννηματά και ταυτόχρονα έδωσαν ισχυρή εντολή για έναν νέο ευρύτερο φορέα. Με τις επιλογές αυτές έστειλαν μήνυμα ενότητας και προώθησης των ιδεών της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου και της Ανανεωτικής Αριστεράς. Το αποτύπωμα του Νοεμβρίου δεν μπορεί να σβηστεί. Ούτε με την αμφισβήτηση της ηγετικής λύσης στην κορυφή ούτε με την επαναφορά σε ένα σχήμα «ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις». Ισχύουν και οι δυο κατευθύνσεις. Οι οποίες συνέχισαν με το συνέδριο του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ τον Μάρτιο. Με την έγκριση ενός πολιτικού και ιδεολογικού στίγματος, τις βασικές προγραμματικές επιλογές ,την ανάδειξη συλλογικών οργάνων και ενός νέου συμβόλου.

Είμαστε σε μια κρίσιμη καμπή για το Μακεδονικό. Στα Σκόπια και στην Αθήνα κυριαρχούν τα «εθνικά συλλαλητήρια» και την ιδιά ώρα Ζάεφ και Τσίπρας, πάρα τις θετικές τους προθέσεις, μετρούν το κομματικό κόστος από τις διαμαρτυρίες προκειμένου να αποφασίσουν για έναν έντιμο συμβιβασμό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ελληνική κυβέρνηση χειρίζεται το όλο θέμα χωρίς να εξαντλεί τις απαραίτητες συναινέσεις στο εσωτερικό. Ταυτόχρονα η ΝΔ κινείται με μοναδική λογική το μικροκομματικό όφελος αφού υπαναχωρεί από την λύση της συνθέτης ονομασίας. Λύση που προφανώς θα περιλαμβάνει την λέξη «Μακεδονία» στην τελική ονομασία της γειτονικής χώρας.

Να το ξεκαθαρίσω από την αρχή. Είμαι φανατικός αντίπαλος του αντισημιτισμού και της άρνησης του Ολοκαυτώματος. Θεωρώ τους Εβραίους έναν αδικημένο λαό και υποστηρίζω πολλές από τις απόψεις τους. Ωστόσο η περίπτωση με την σφαγή στην Γάζα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια ορισμένη «ιστορική» επιείκεια. Ο Νετανιάχου προώθησε αυτήν την σύγκρουση για να προωθήσει ταυτοχρόνως τα πολιτικά του παιχνίδια για την αντιμετώπιση της ευρύτατης αμφισβήτησης που δέχεται στην διακυβέρνηση του. Πρόκειται δηλαδή για μια τυχοδιωκτική γραμμή η οποία στο όνομα των θρησκευτικών συμβολισμών για την Ιερουσαλήμ ανοίγει τον ασκό του Αιόλου.

Με αφορμή την συζήτηση για την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια ακούσαμε διάφορες ενστάσεις με το πρόσχημα ότι δεν είναι σημαντικό ζήτημα μπροστά στις πραγματικές οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Πρόκειται για μια σκόπιμη επιχειρηματολογία που στο βάθος της κρύβει τις πραγματικές συντηρητικές φοβίες για θέματα που έχουν «αντιδημοφιλή» χαρακτήρα και ανήκουν στο δύσκολο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των μειονοτήτων.

Τα ίδια είχαμε ακούσει άλλωστε και για το σύμφωνο συμβίωσης και για την ταυτότητα φύλου.

Ακούμε συνήθως δύο κατηγορίες επιχειρημάτων όταν κάποιος συζητά για τις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την Κεντροαριστερά.

Το πρώτο επιχείρημα- με βάση την δυσφορία για την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική -καλεί σε «αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο και το δεύτερο επικαλείται την «ρεαλιστική στροφή» του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ ως «καλοδεχούμενη εξέλιξη» για ένα πεδίο προνομιακής συνεργασίας. Και τα δύο έχουν στον πυρήνα τους ορισμένους λαθεμένους συλλογισμούς. Οι οποίοι σε τελευταία ανάλυση, δυσκολεύουν την αυτόνομη δράση της κεντροαριστεράς για την αλλαγή των συσχετισμών και για την διαμόρφωση μιας ισχυρής σοσιαλδημοκρατικής βάσης στην διέξοδο από την κρίση.