Διερωτάται κανείς αν η μοίρα του Ποταμιού πρόκειται να είναι σε τόσο σύντομο χρόνο η ίδια με τόσων άλλων κομμάτων που από την μεταπολίτευση και μετά κατέληξαν στο περιθώριο, στην αφάνεια, στην ανυπαρξία και τέλος στην εξαφάνιση προσφέροντας τον «χώρο» τους για την επιβεβαίωση του περιβόητου δικομματισμού.

Αν το συνέδριο του Λαυρίου, πριν δύο χρόνια, ήταν το συνέδριο της γέννησης μιας καινούργιας προσπάθειας στη πολιτική ζωή της χώρας μ” ενθουσιασμό κι ελπίδα, το συνέδριο που θα γίνει σε μερικές μέρες στο Περιστέρι δεν μπορεί παρά να σημάνει το πέρασμα του Ποταμιού σε μια νέα φάση της πολιτικής του διαδρομής. Δύο χρόνια εμπειρίας και προσαρμογής στην πολιτική πραγματικότητα

Για το Ποτάμι το πρόβλημα δεν είναι απλώς ότι υποχώρησε από το 6% στο 4% και έχασε 150.000 ψηφοφόρους (από σχεδόν 374.000 ψήφους στις εκλογές του Γενάρη έπεσε στις 220.000 στις εκλογές του Σεπτέμβρη). Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει βαθιές κοινωνικές ρίζες λόγω της σύντομης ζωής του (από τον Φεβρουάριο του 2014) και επομένως η κάθοδος μπορεί να αντιμετωπιστεί ως συγκυριακή

Ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Σπύρος Λυκούδης ανακοίνωσαν την εκλογική τους συνεργασία στο όνομα της συνομωσίας του καλού. Ο κ. Θεοδωράκης ανέφερε ότι ο κ. Λυκούδης «εκπροσωπεί την αριστερά που θα θέλαμε, αυτή που επαναστατεί με λόγο, την Αριστερά του Παπαγιαννάκη και του Κύρκου». Είχα μείνει με την εντύπωση ότι για τον επικεφαλής του Ποταμιού η διάκριση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς είναι ξεπερασμένη, πως σήμερα το μόνο που έχει σημασία είναι οι «99 προτάσεις» του. Δεν ήξερα ότι υπάρχει και μια Αριστερά, έστω του Παπαγιαννάκη και του Κύρκου, την οποία επιθυμούν στο Ποτάμι.

«Η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει». Ο στίχος από το υπέροχο «Σαράβαλο» του Γ. Αγγελάκα έρχεται στον νου όποτε ακούω κάποιον να μας μαλώνει όλους για την κρίση. Μετά το εμβληματικό «μαζί τα φάγαμε» του Θ. Πάγκαλου ήρθε και η Ελ. Κούρκουλα: «Μη σας φανεί ακραίο, αλλά μήπως ο κάθε Έλληνας δεν ήταν ένας μικρός Τσοχατζόπουλος; Δήλωσε κανείς την πραγματική αξία του σπιτιού που αγόρασε;». Κυνική εξίσωση της συστηματικής καταλήστευσης δημόσιου πλούτου με τη φοροδιαφυγή. Ωμή καθολίκευση του χαρακτηρισμού του μεγαλοαπατεώνα για έναν ολόκληρο λαό. Διαθέτουν όντως απύθμενο θράσος κάποια αποσυρμένα ή αζήτητα στελέχη του πολιτικού προσωπικού.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης δήλωσε ότι δεν χρειάζεται τώρα διαπραγμάτευση για το χρέος και ότι θα ήταν καλύτερο αυτή να γίνει όταν η Ελλάδα θα είναι ισχυρή. Είναι όμως αυτό το καλύτερο για τη χώρα; Μπορούμε άραγε να απαλλαγούμε έστω προσωρινά από το χρέος και να επανέλθουμε σε δεύτερο χρόνο για να το ρυθμίσουμε;
Είναι κοινή πεποίθηση ότι το χρέος βαραίνει την ελληνική οικονομία, δυστυχώς όμως δεν πρόκειται για ένα ογκόλιθο που μπορείς να τον αφήσεις στην άκρη του δρόμου και να επανέλθεις μετά με “μοχλούς και φορτηγά” για να τον ρυμουλκήσεις.

Το Ποτάμι έκανε τον Ιούνιο το ιδρυτικό του συνέδριο και ψήφισε θέσεις και καταστατικό. Το παράδοξο αυτού του κόμματος δεν είναι τόσο η ασάφειες στην πολιτική του γραμμή (που διαμορφώνεται καθημερινά) αλλά ακριβώς η δομή και λειτουργία του.

Το Ποτάμι βρήκε εχθές στο πρόσωπο του Στέλιου Ράμφου αυτό που του έλειπε: τον ευαγγελιστή του. Τον ιεροκήρυκα προφήτη που ήρθε να μιλησει για παρακμή και αξιακή κατάπτωση, για να αιτιάσει το σήμερα και να δικαιολογήσει την αναγκαιότητα του Ποταμιού και των καλοθελητών - εθελοντών - του.