Το Μακεδονικό είχε πάντα μια παράξενη επίδραση στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρα μας, κάτι σαν εθνικό ναρκωτικό, που όποτε βρισκόμασταν υπό την επήρρειά του κάναμε και λέγαμε πράγματα παράλογα. Για κανένα άλλο θέμα δεν υπήρξε ποτέ τέτοια εθνική παραζάλη, ακόμα και σε πολύ σημαντικότερα όπως τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, και για κανένα άλλο δεν σωρρεύτηκε τέτοιος όγκος παραπληροφόρησης, εθνική αυταπάτης, εθελοτυφλισμού, σπέκουλας, πατριδοκαπηλείας και διπλωματικής κουταμάρας.

Oλο αυτό το γαϊτανάκι της απίθανης επικοινωνιακής ευρηματικότητας απευθύνεται σε εκείνους που θέλουν στήριξη και επιχειρήματα για να πείσουν τον εαυτό τους ότι έχουν ακόμα λόγους να αποφεύγουν την αναγνώριση του λάθους τους

Θεωρώντας ότι η δίκη αυτή στρέφεται κατά της ελευθερίας του τύπου και της ελεύθερης έκφρασης των ιδεών, στεκόμαστε δίπλα στον Ανδρέα Πετρουλάκη. Συνυπογράφουμε το άρθρο του για το οποίο οδηγείται ενώπιον του δικαστηρίου και το αναδημοσιεύουμε.

H συμμετοχή του κ. Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν κάρφος στο μάτι των κομμάτων που τη στήριξαν. Ουδέποτε ξέπλυναν την ντροπή εκείνη, κυρίως το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΔΗΜΑΡ αργότερα, που υποχρεώθηκε να συγκυβερνήσει με τον γνωστού φιλοχουντικού και τραμπούκικου παρελθόντος κ. Βορίδη. Όπως ήταν φυσικό όλοι οι αριστεροί αναλυτές, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, επί μία τριετία άρχιζαν και τέλειωναν κάθε σκέψη τους με την αναφορά στο όνειδος αυτό.

Από την εποχή που το όνομά μας ήταν η ψυχή μας επισημοποιήσαμε τη μέχρι τότε σφοδρή αλλά παράνομη σχέση μας με τον ανορθολογισμό. Ψυχή – Μυαλό 1-0. Διαθέσαμε όλο το απόθεμα των διεθνών μας ερεισμάτων για δεκαετίες, όχι για να πετύχουμε μία στρατηγική διπλωματική νίκη αλλά για να σώσουμε την ψυχή μας.

Τι είδους κόμμα είναι αυτό που μας κυβερνά, ξέρει κανείς; Τι έχει μείνει από εκείνο το κόμμα και από εκείνους τους συντρόφους τού πρώτου καιρού της επέλασης προς τη νίκη; Ενα απομεινάρι γκροτέσκο αριστερής ρητορικής, μια τσακισμένη ιδεολογική ραχοκοκαλιά, ένα κόμμα χωρίς παρελθόν

Πάντως πρέπει να το παραδεχτούμε ότι υπάρχει πολλή κακοπιστία. Γιατί δηλαδή αμέσως πήγαμε να συσχετίσουμε την πειθαρχική δίωξη που διέταξε ο κ. Παρασκευόπουλος εναντίον του δικαστή του Συμβουλίου της Επικρατείας με την επικείμενη συνεδρίαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου για το θέμα των τηλεοπτικών αδειών; Ο άνθρωπος απλώς έκανε τη δουλειά του.

Αν ίσχυε το Σύνταγμα Τσίπρα η Ελλάδα δεν θα έμπαινε ποτέ στην ΕΟΚ. Δεν θα είχε ποτέ Πρωθυπουργούς τον Ανδρέα, τον Μητσοτάκη ή τον Σημίτη. Οι πολίτες θα μπορούσαν να μαζέψουν υπογραφές για δημοψηφίσματα για ό,τι τραβάει η ψυχή τους. Και οι ακροδεξιοί θα έκαναν πάρτι με τα εθνικά θέματα και τα ανθρώπινα δικαιώματα

Εν αναμονή της απόφασης του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ για τους δημοσιογράφους που κατηγορούνται για μεροληπτική συμπεριφορά τις παραμονές του Δημοψηφίσματος έχω να κάνω κι εγώ μια καταγγελία. Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα ελλήνων δημοσιογράφων, οι βασικότεροι είναι περίπου 30, του έντυπου, ηλεκτρονικού και διαδικτυακού Τύπου, που πρέπει να απασχολήσει το Πειθαρχικό της Eνωσης γιατί τα τελευταία χρόνια υπέπεσαν σε σωρεία σοβαρών παραπτωμάτων.

Κανονικά θα έπρεπε ο διάλογος Νίκου Βούτση και Ζωής Κωνσταντοπούλου να δίνει τέλος σε κάθε παρεξήγηση. Ασχέτως της διαφοράς ύφους των δύο Προέδρων, γίνεται σαφές ότι στο διαζύγιο του περασμένου καλοκαιριού ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε το σπίτι και η ΛΑΕ πήρε την οικοσκευή. Δηλαδή το ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο, αφήνοντας στους πρώην συντρόφους της ένα λαοπρόβλητο κενό. Αυτό το αριστερό κενό τώρα γεμίζει με δεξιά πολιτική, και ο τωρινός ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μοιραία ένα κόμμα απόλυτου υπαρξιακού αδιεξόδου.

Να τα πάλι τα παντοτινά αγαπημένα στερεότυπα. «Ο ελληνικός λαός έδωσε ένα μεγάλο μάθημα στους Ευρωπαίους». «Η Ευρώπη με κάνει και ντρέπομαι». Ο Πρωθυπουργός την Παρασκευή στη Βουλή ήρθε να συνεχίσει τη ρητορική του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιου Κούλογλου «αν ήταν η Γερμανία στη θέση μας θα είχαν στηθεί κρεμάλες» ή την παλαιότερη του σατιρικού (όλων των άλλων, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ) Λάκη Λαζόπουλου «αν μπορούσε ο Σόιμπλε θα τους έπνιγε».

Καταλάβατε τι συμβαίνει στη χώρα μας τις τελευταίες μέρες; Ψηφίζεται στη Βουλή για τρίτη φορά αυτό που τις προηγούμενες δύο γέμισε την Πλατεία Συντάγματος με οργισμένα πλήθη που έβαζαν φωτιές και έσπαγαν μάρμαρα για τις ζωές που τους έκλεβαν. Ήταν εκείνες οι ηρωικές ημέρες που άκουγες συχνότερα τις λέξεις προδότες και γερμανοτσολιάδες από τις καλημέρα- καλησπέρα (έτσι κι αλλιώς πολλοί την είχαν κόψει την καλημέρα τελείως)

Είναι γνωστοί, είναι αρκετοί, είναι απόλυτα προβλέψιμοι. Είναι η χωροφυλακή του αντιμνημονιακού μετώπου. Δημοσιογράφοι οι περισσότεροι, έχουν απονείμει στον εαυτό τους τον τίτλο του τιμητή συναδέλφων τους. Δημοσιογράφων, γελοιογράφων, αναλυτών αλλά και συγγραφέων. Τελευταία επέκτειναν τη δραστηριότητά τους και στον καλλιτεχνικό χώρο και έβαλαν στο στόχαστρό τους και τον Νίκο Πορτοκάλογλου.