Τη Δευτέρα μετά τις εκλογές βγήκα δημόσια (στον τοίχο του fb μου δηλαδή…) και με κάθε ειλικρίνεια έδωσα τα συγχαρητήρια μου στο Σύριζα λέγοντας ότι έπαιξαν καλά και κέρδισαν δίκαια. Βέβαια αυτό το «καλά» δεν περιείχε ακριβώς τον όρο του fair play, αλλά οι εκλογές είναι πόλεμος και για κάποιους μάλλον ισχύει το ρητό που λέει ότι στον έρωτα και στον πόλεμο επιτρέπονται τα πάντα.
Έτσι λοιπόν φρόντισαν από νωρίς (σχεδόν από την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από το Συν) μέχρι την τελευταία μέρα των εκλογών, να χαρακτηρίσουν δεκανίκι του Πασοκ τη Δημοκρατική Αριστερά, καθ’ εικόνα και ομοίωση της τακτικής που ακολουθούσε το ΚΚΕ απέναντι στο Συριζα τα προηγούμενα χρόνια.

To παρόν κείμενο γράφτηκε με αφορμή ένα μίνι – ρεπορτάζ της γερμανικής ραδιοφωνίας σχετικά με τις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις του ελληνικού κράτους με την Εκκλησία και η άποψη μου ζητήθηκε λόγω της συμμετοχής μου σε ομάδες του Facebook που ζητάνε την φορολόγηση της Εκκλησίας. Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος αυτών των ομάδων είναι εν μέρη παραπλανητικός καθώς η Εκκλησία φορολογείται . Το ερώτημα όμως είναι : Φορολογείται επαρκώς και με ισονομία; Και εάν όχι, γιατί όχι; Η προσωπική μου εκτίμηση και απάντηση είναι όχι και αυτό θα γίνει προσπάθεια να αιτιολογηθεί στη συνέχεια.

Το συγκεκριμένο άρθρο είναι ένα από αυτά που θέλω καιρό να γράψω. Παρόλα αυτά λίγο το γεγονός ότι πάνω κάτω όλα έχουν ειπωθεί, λίγο το γεγονός ότι ήλπιζα (ο αφελής…) η τρόικα (προσοχή δεν λέω η κυβέρνηση – δεν είμαι τόσο αφελής) να θελήσει να βάλει λίγο το χεράκι της στο βάζο με το «ιερό» μέλι με έκαναν να το αναβάλω συνεχώς. Ο καιρός όμως πέρασε, από το μνημόνιο 1 πάμε εντός των ημερών στο μνημόνιο 2 και το ιερό μέλι συνεχίζει να διανέμεται και να αναπαράγεται εντός μονών , εκκλησιαστικών μκο και offshore / real estate εταιριών.

Εν’ όψει της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και των προσεχών φοιτητικών εκλογών θα ήθελα να εκφράσω κάποιες από τις σκέψεις μου όσον αφορά στον φοιτητικό συνδικαλισμό. Η αλήθεια είναι ότι η άποψη μου για τον συνδικαλισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα είναι αρνητική. Και δυστυχώς ο συνδικαλισμός στα πανεπιστήμια δρα ως εκκολαπτήριο του μετέπειτα εργατικού συνδικαλισμού αλλά και του παθογενούς κομματικού συστήματος.
Πιο συγκεκριμένα , η νοοτροπία που αναπτύσσεται τόσο σε αυτούς που ασχολούνται ως φοιτητές αλλά και σε αυτούς που δεν ασχολούνται είναι εν πολλοίς καθρέπτης της ελληνικής κοινωνίας: