«Εμείς ανυπακοή, η κυβέρνηση ανοχή». Αυτό είναι το μήνυμα που έστειλε η διοίκηση της Εκκλησίας στο πολιτικό σύστημα. Τη γραμμή αυτή ακολουθούν οι ιεράρχες εδώ και πολλά χρόνια, την τακτική της υποχώρησης έχουν υιοθετήσει σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις. Η ηγεσία της Εκκλησίας θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να αμφισβητεί νόμους και πολιτικές αποφάσεις όταν πιστεύει ότι θίγονται τα συμφέροντά της και να απαιτεί από τις κυβερνήσεις να σέβονται την επιλογή της.

Α. Οταν μετά τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ ο αρχιεπίσκοπος της Αμερικής Ελπιδοφόρος λαμβάνει μέρος σε μια μαζική διαδήλωση κρατώντας το πλακάτ «Black lives matter», όταν εκατομμύρια άνθρωποι στις περισσότερες πόλεις του δυτικού κόσμου (και στην Ελλάδα) διαμαρτύρονται εναντίον του ρατσισμού της κυβέρνησης Τραμπ, η Ιερά Σύνοδος ασχολείται με ήσσονος σημασίας ζητήματα. Πιο συγκεκριμένα, η εκκλησιαστική ιεραρχία αποκηρύσσει τη γιόγκα ως μη χριστιανική. Ως πρακτική ξένη στις παραδόσεις της ορθόδοξης εκκλησίας. Πώς είναι δυνατόν ο μεν αρχιεπίσκοπος Αμερικής να συμμετέχει ενεργά σε μια διαμαρτυρία με αντικείμενο το υπέρτατο δικαίωμα στη ζωή, ενώ η δική μας Ιερά Σύνοδος να ασχολείται με ανύπαρκτα προβλήματα; Πώς είναι δυνατόν ο επικεφαλής της ορθόδοξης εκκλησίας στην Αμερική να ασχολείται με την ουσία, με τον ανθρώπινο πόνο, με τη δίκαιη και ίση μεταχείριση των περιθωριοποιημένων και καταφρονεμένων και οι δικοί μας ιεράρχες να ασχολούνται με τη γιόγκα; Με μια πρακτική που ακολουθούν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο χωρίς να είναι βουδιστές, αφού αποδεδειγμένα βοηθάει στην υγεία και στο ευ ζην.

Τρεις αφορισμοί σε μισή ώρα είναι ασφαλώς σπουδαία επίδοση, ακόμη και για έναν ιεράρχη που έχει προκαλέσει άπειρες φορές με τις ακραίες παρεμβάσεις του. Αφόρισε, λοιπόν, ο Αμβρόσιος τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Αφόρισε αυτόν που στην προχθεσινή βόλτα του στο κέντρο της Αθήνας άναψε ένα κερί σε εκκλησία για να δείξει στους οπαδούς του τη στενή σχέση του με την Ορθοδοξία.

Τι θα γίνει με την Εκκλησία μας;

Δύο χιλιάδες χρόνια πέρασαν από την παρουσία του ιδρυτή της (και δεν εννοώ τόσο τον Ιησού Χριστό όσο τον Απόστολο Παύλο) και παραμένει ακλόνητη, δογματική, παραδοσιακή και πεισματικά αντίθετη σε κάθε μεταρρύθμιση ή ανανέωση. Αλλες χριστιανικές Εκκλησίες είχαν τους ανανεωτές τους, υιοθέτησαν καινοτομίες, τροποποίησαν τα δόγματά τους, αφουγκράστηκαν τις αλλαγές στην ανθρώπινη κοινωνία. Επηρεάστηκαν από τις εκπληκτικές εξελίξεις στις επιστήμες και στην τεχνολογία που άλλαξαν ριζικά τη ζωή μας και προσπάθησαν να επωφεληθούν από αυτές.

Πολλοί μέμφονται την ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία γιατί δεν πήρε θέση που να αποτρέπει τους πιστούς από τη Θεία Κοινωνία. Προ τριετίας η ίδια Εκκλησία αντιτάχθηκε με σφοδρότητα στη νομική κατοχύρωση του δικαιώματος των διεμφυλικών ατόμων να ορίζουν – χωρίς χειρουργική επέμβαση – το φύλο τους. Με τον ίδιο, ίσως και μεγαλύτερο, ζήλο η Καθολική Εκκλησία διαχρονικά αντιτίθεται σε ζητήματα όπως οι αμβλώσεις και η χρήση προφυλακτικών. Αναχρονισμοί;

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΣ COVID-19 πλάκωσε τη ζωή μας και μαύρισε τις μέρες μας. Ο φόβος του ανθρώπου είναι ένας, ο φόβος του θανάτου, όλοι οι άλλοι φόβοι είναι παράγωγά του. Αυτός είναι ο φόβος των φόβων. Η νέα επιδημία δείχνει για άλλη μια φορά αυτό που ξέρουμε και που πάντα ξεχνάμε, δηλαδή ότι είμαστε ένα τίποτε, έρχεται ένα αόρατος ιός και όλα τουμπάρουν. Πολλά ζητήματα ανακίνησε η νέα επιδημία, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, ηθικά, ανθρωπολογικά, που απασχόλησαν ήδη τη δημόσια συζήτηση και θα την απασχολήσουν εντονότερα, ελπίζω, όταν περάσει η μπόρα.

H Εκκλησία της Ελλάδος αναλαμβάνει μεγάλη ευθύνη τούτες τις δύσκολες ώρες με την κατηγορηματική θέση ότι διά της Θείας Κοινωνίας δεν μεταδίδεται ο κορωνοϊός.

Και συνεχίζει, παρά τη δημόσια αποδοκιμασία της στάσης της (και) από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Αγνοεί πεισματικά την επιστήμη και «ρισκάρει» την υγεία των πιστών, τους οποίους προτρέπει, με τον τρόπο της, να προσέρχονται στις εκκλησίες και να μεταλαμβάνουν άφοβα!

Ποιον πρέπει να εμπιστευθούμε για να αντισταθούμε στην επέλαση του κορονοϊού;

● Σίγουρα δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε την Ιεραρχία της Εκκλησίας, η οποία για να μη θέσει εν αμφιβόλω το δόγμα που υπηρετεί λέει περίεργα και αντιφατικά πράγματα που μπερδεύουν τον κόσμο και ιδιαίτερα τους πιστούς. Καλεί, από τη μια μεριά, τους πολίτες που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες να μη βγαίνουν από τα σπίτια τους, άρα να μην πηγαίνουν ούτε στις εκκλησίες, αλλά την ίδια στιγμή μάς βεβαιώνει (;) ότι ο ιός δεν μεταδίδεται με τη θεία κοινωνία.

Η Ιερά Σύνοδος είναι παγιδευμένη στους δικούς της Ιερούς Κανόνες για τη Θεία Μετάληψη. Ετσι, την απόφαση για την αναστολή των λειτουργιών στις εκκλησίες και, πολύ περισσότερο, για την αναστολή της Θείας Κοινωνίας, οφείλει να λάβει η κυβέρνηση.

Αραιά και πού τη βλέπουμε ακόμα την προειδοποιητική πινακιδούλα: «Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Οποιος κι αν λάθεψε, ο ταμίας ή ο πελάτης, ο κύκλος έκλεισε και δεν ξανανοίγει. Τις τελευταίες ημέρες, και ενώ η οικουμένη δοκιμάζεται από τον κορωνοϊό, εδώ ορισμένοι αξιωματούχοι της Εκκλησίας, της πολιτικής και της ιατρικής έσπευσαν να γράψουν άλλο μήνυμα πάνω στην πινακιδούλα: «Μετά την απομάκρυνση εκ του άμβωνος ή εκ της κάμερας ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Το κρίμα στον λαιμό σας». Οπου το λάθος το κάνει πια αποκλειστικά ο «ταμίας», ο οιονεί γιατρός που γνωματεύει σαν αυθεντία μπροστά σε κάμερα ή από τον άμβωνα. Ενα λάθος μάλιστα, με το οποίο ο κύκλος ενδέχεται να ξανανοίξει αμέτρητες φορές: ο φαύλος κύκλος της μετάδοσης του ιού.

Καθηγήτρια Λοιμωξιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών δηλώνει ότι οι πιστοί «δεν πρέπει να φοβούνται ότι από τη Θεία Κοινωνία μπορεί να μεταδοθεί ποτέ μικρόβιο». Αντιπρύτανης του ΑΠΘ και των θεωριών συνωμοσίας «πιθανολογεί» ανερυθρίαστα ότι ο κορωνοϊός είναι κατασκευασμένος, «το εμβόλιο είναι από πριν γνωστό« και του χρόνου θα έχουμε έναν ακόμα υποχρεωτικό εμβολιασμό. Στο περιοδικό της Ενωσης Ελλήνων Φυσικών και στο πλαίσιο «του πλουραλισμού» των απόψεων, δημοσιεύεται άρθρο που ισχυρίζεται ότι η θεωρία της σχετικότητας είναι λανθασμένη.

Είναι φανερό ότι τα δύο πλέον επίμαχα ζητήματα που έχουν αναδειχθεί στην τρέχουσα διαδικασία της αναθεώρησης είναι αυτά που αφορούν την σχέση του κράτους με την Εκκλησία και το Πανεπιστήμιο. Ωστόσο και στα ζητήματα αυτά, κατά την άποψή μου, υπάρχουν περιθώρια συγκλίσεων, αν τα δύο μεγάλα κόμματα τολμήσουν, επιτέλους, να ξεφύγουν από δογματικές εμμονές και μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Ειδικότερα