Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, η Γερμανία βρίσκεται στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων, καθώς μέσα σε μερικές δεκαετίες κατόρθωσε, όχι μόνο να επουλώσει τις πληγές του πολέμου αλλά, μετά την ενοποίησή της, να αποτελεί πλέον την ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης.

Οι διαφορές στην αφετηρία, στα αίτια και στα κίνητρα των κοινωνικών κινητοποιήσεων στην Τουρκία και στη Βραζιλία είναι προφανείς, καθώς πρόκειται για δύο χώρες με πολύ διαφορετικές ιστορικές παραδόσεις, διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο και διαφορετική κοινωνική διάρθρωση.

Καθώς οριστικοποιούνται οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το νέο χρηματοδοτικό πλαίσιο 2014-2020, με το οποίο φαίνεται ότι η χώρα μας θα εισπράξει και πάλι σημαντικούς πόρους από τα Διαρθρωτικά Ταμεία, η προετοιμασία για την αναπτυξιακή αξιοποίησή τους έχει ήδη αρχίσει.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση που άρχισε το 2008 ως χρηματοπιστωτική κρίση στις ΗΠΑ γρήγορα μετατράπηκε σε κρίση της πραγματικής οικονομίας και εξελίχθηκε σε δημοσιονομική κρίση στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες.

Σύμφωνα με πρόσφατη πρόβλεψη του ΔΝΤ, το δημόσιο χρέος της χώρας μας θα φτάσει το 2012 στο 189% του ΑΕΠ, έναντι 166% το 2011.

Το ύψος του χρέους μίας χώρας έχει μεγαλύτερη σημασία ως ποσοστό του ΑΕΠ, γιατί δείχνει τη δυνατότητα αποπληρωμής που έχει η χώρα με δεδομένο το συνολικό ετήσιο προϊόν της.

Είναι γνωστό ότι ο νέος Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης από τα μέσα του 2013 μαζί με τη συμφωνία Euro Plus ενδυναμώνουν την οικονομική διακυβέρνηση της ευρωζώνης, η οποία θα συνίσταται πλέον σε μια συντονισμένη οικονομική πολιτική οιονεί ομοσπονδιακού τύπου, χωρίς όμως τη δημοσιονομική αλληλεγγύη που ισχύει στις ομοσπονδιακές χώρες, ενώ μόνο σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης θα ενεργοποιείται ο μηχανισμός στήριξης.

Είναι γεγονός ότι η συμμετοχή της ελληνικής οικονομίας στην ευρωζώνη, χωρίς έστω την απαιτούμενη προετοιμασία, έδινε πολύ μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης στη χώρα μας, ταυτόχρονα όμως δημιουργούσε σημαντικές υποχρεώσεις στην άσκηση της εθνικής μακροοικονομικής και διαρθρωτικής πολιτικής, καθώς η νομισματική πολιτική βρισκόταν στα χέρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Το 2011 είναι η επέτειος 30 χρόνων από την ένταξη της Ελλάδας στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ τις μέρες αυτές κλείνει και ένας χρόνος από την ένταξη της ελληνικής οικονομίας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης.

Μετά την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού κόσμου και της διανόησης πίστευε ότι, ταυτόχρονα με την ολοκλήρωση της ελληνικής οικονομίας στην ευρωπαϊκή, θα προχωρούσε και ο εξευρωπαϊσμός των θεσμών, των δημόσιων πολιτικών και των κοινωνικών συμπεριφορών στη χώρα μας.

Το ερώτημα που τίθεται από τους ευρωπαίους πολίτες, οι οποίοι υφίστανται τις συνέπειες της σκληρής λιτότητας, είναι αν είναι δυνατόν να ελεγχθούν από την πολιτική εξουσία οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές.

Με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές εμφανίζονται περισσότερο «ανήσυχες» και ικανές να προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα στις χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης.

Οσοι δεν είναι ειδικοί στην οικονομία δυσκολεύονται να κατανοήσουν γιατί οι χώρες αυτές έχουν περιέλθει σε τόσο δύσκολη κατάσταση.

Η γερμανική πολιτική στη διάρκεια της κρίσης στην ευρωζώνη αποτελεί αντικείμενο μελέτης για πολλούς αναλυτές.

Στην αρχή, η Γερμανία είχε αρνηθεί κάθε συζήτηση για οποιαδήποτε βοήθεια προς την Ελλάδα, η οποία ζήτησε πρώτη ευρωπαϊκή συνδρομή. Αργότερα, υποχώρησε και δέχθηκε έναν κατά περίπτωση μηχανισμό σωτηρίας που θα βοηθούσε τη χώρα μας να αποφύγει τη χρεοκοπία με τη συμμετοχή όμως του ΔΝΤ, πράγμα που τότε θεωρήθηκε πρωτοφανές για την ευρωζώνη.