Σε ομαλές συνθήκες, οι συνήθεις αντιρρήσεις στην ιδέα του κοινού δανεισμού, στην έκδοση ενός ευρωπαϊκού ομολόγου, παρεμποδίζουν μεν την περαιτέρω ολοκλήρωση της Ενωσης, ωστόσο έχουν μια κάποια λογική. Τι γίνεται, όμως, σε έκτακτες συνθήκες; Στην περίπτωση της COVID-19 οι αντιρρήσεις κάμφθηκαν, δημιουργήθηκε το Ταμείο Ανάκαμψης, με λεφτά που δανείστηκε η Κομισιόν από τις αγορές και τα κατένειμε στα κράτη-μέλη, κυρίως με τη μορφή δωρεάν επιχορηγήσεων.

Δεν έχουν ακόμη συμπληρωθεί παρά λίγες ημέρες από τη στιγμή που με την επιστολή του υπουργού Εξωτερικών Aντονι Μπλίνκεν προς τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και μια σειρά επισήμων απαντήσεων προς το υπουργείο Εθνικής Aμυνας, άνοιξε μια έντονη και όχι πάντα ψύχραιμη συζήτηση για μια σειρά από μεγάλα εξοπλιστικά προγράμματα, με πλέον εμβληματικό εκείνο των αεροσκαφών πέμπτης γενιάς F-35.

Λίγο μετά την επιστολή Μπλίνκεν έγινε γνωστό ότι το αμερικανικό ναυτικό απάντησε θετικά στο αίτημα του Πολεμικού Ναυτικού (Π.Ν.) για συμμετοχή, με συμπαραγωγή, στο μελλοντικό πρόγραμμα φρεγατών κλάσης «Constellation», ενός πλοίου που ακόμη δεν έχει ναυπηγηθεί και βασίζεται σε ιταλικό σχέδιο.

Όλοι θυμόμαστε τη σημασία που απέδιδε η κυβέρνηση στην ακύρωση της πώλησης των F-16 στην Τουρκία. Θυμόμαστε και τους πανηγυρικούς τόνους μετά τη σχετική ομιλία Μητσοτάκη, τον Μάιο του 2022, στο αμερικανικό Κογκρέσο. Αυτό το οποίο στην πραγματικότητα συμβαίνει σήμερα είναι η αποτυχία της κυβέρνησης να αποτρέψει την πώληση των F-16 στην Άγκυρα. Σημαίνει επίσης κίνδυνο εξουδετέρωσης του πλεονεκτήματος από τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού στόλου των F-16 από την κυβέρνηση Τσίπρα.

Με αφορμή το γεγονός ότι η χώρα μας επανήλθε στην πεπατημένη των στρατιωτικών εξοπλισμών, καλό είναι να θυμηθούμε ένα ιστορικό προηγούμενο αντλώντας από τη διεθνή σκηνή της δεκαετίας του 1980. Η άνοδος στην εξουσία νεοφιλελεύθερων ηγετών, όπως η πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1979 και ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν στις ΗΠΑ το 1981, είχε εντείνει τον ανταγωνισμό Ανατολής-Δύσης.

Τα ποσά που δαπανήθηκαν μέσα σε 44 χρόνια. 5,1 δισ. ευρώ τον χρόνο για τα εξοπλιστικά. Το 4,1% του ΑΕΠ κάθε χρόνο για αεροπλάνα, φρεγάτες, υποβρύχια, τανκς

Σήμερα η Βουλή ψηφίζει την αμυντική συμφωνία Ελλάδας - Γαλλίας. Οι θέσεις των κομμάτων για τη συμφωνία είναι γνωστές. Η Ελλάδα θα αγοράσει τρεις φρεγάτες με όψιον για άλλη μία, θα αγοράσει 18 αεροσκάφη Ραφάλ με όψιον για άλλα έξι και μένει σε εκκρεμότητα η προμήθεια κορβετών.

Τι λένε ορισμένοι: «Να μην πάρουμε όπλα και να αλωνίζουν οι Τούρκοι στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο; Να τους τα δώσουμε όλα;»

Τρεις επισημάνσεις με αφορμή τις αμυντικές δαπάνες της χώρας από το 1974 έως το 2018.

Οι εξοπλισμοί είναι σαν τον άνθρωπο που κυνηγάει τη σκιά του. Οσο κι αν τρέχει, ποτέ δεν θα τη φτάσει. Και η Ελλάδα την κυνηγά, ξοδεύει και ξοδεύεται συνεχώς. Στα 200 χρόνια ιστορίας της, μία και μόνη φορά απέδωσαν οι επενδύσεις σε όπλα. Στους Βαλκανικούς Πολέμους. Και τότε όμως στο πλαίσιο μιας συμμαχίας βαλκανικής και ευρωπαϊκής. Ωστόσο τον βράχο του Σίσυφου τον σπρώχνει στην κορυφή του λόφου αενάως.

Όταν ο Γκορμπατσόφ συνειδητοποίησε ότι η Σοβιετική Ένωση πέραν των άλλων λόγων καταρρέει και από τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ, μίλησε για την ανάγκη επαρκούς άμυνας. Ήταν όμως πολύ αργά.

Αν η Σοβιετική Ένωση ως υπερδύναμη ήταν υποχρεωμένη σε τεράστιους εξοπλισμούς, για χώρες όπως η Ελλάδα η επαρκής άμυνα θα έπρεπε να αποτελεί αυτονόητη επιλογή.