Α​​ν με ρωτούσαν τι θα προτιμούσα, τη γελοιοποίηση του Συντάγματος ή την παραβίασή του; Θα απαντούσα χωρίς δισταγμό την παραβίασή του, διότι η παραβίαση είναι στιγμιαία, μπορεί να διορθωθεί και υπάρχουν και κυρώσεις. Η γελοιοποίηση έχει διάρκεια, είναι διάχυτη και αφήνει ίχνη. Δυστυχώς, δεν την απέφυγε η κυβέρνηση με την τελετή που διοργάνωσε για την αναθεώρηση του Συντάγματος μαζί με τις συνταγματικές εξαγγελίες που έκανε, με αφορμή την 42η επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας.

Χρειάζεται, πιστεύω, μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό αποφάσεων, ειδήσεων και σχολίων, και των συγχύσεων που αναγκαστικά δημιουργούνται στην κοινή γνώμη, να γίνει μια προσπάθεια αποσαφήνισης της καλούμενης «ποινικής ασυλίας» που απολαμβάνουν οι βουλευτές. Διότι εκεί ελλοχεύουν, κατά τη γνώμη μου, σοβαρές παρανοήσεις και βρίσκουν έρεισμα συμπεριφορές υβριστικές ως και εγκληματικές.

•Η αξιολόγηση των δομών όλων των υπουργείων, ένα τεράστιο έργο, έχει ολοκληρωθεί και έχει εγκριθεί από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Μεταρρύθμισης.

•Τα νέα οργανογράμματα και τα προεδρικά διατάγματα είναι έτοιμα. Για πρώτη φορά η ελληνική δημόσια διοίκηση θα έχει μια σταθερή και ορθολογική δομή, σύμφωνη με τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας, που δεν θα τροποποιείται αυθαίρετα και με βάση την πελατειακή λογική.

.•Για πρώτη φορά επίσης γίνονται περιγράμματα θέσεων εργασίας, ώστε κάθε δημόσιος υπάλληλος να ξέρει ακριβώς ποια καθήκοντα καλείται να επιτελέσει, με ποια προσόντα, σε ποια θέση

Η Κινητικότητα των υπαλλήλων του Δημοσίου σχεδιάστηκε από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης επί τρικομματικής Κυβέρνησης, ως ένας στρατηγικής σημασίας και άμεσης προτεραιότητας στόχος, ο δεύτερος μετά τη ριζική αναδιάρθρωση των δομών στα Υπουργεία και σε όλο το Δημόσιο με βάση εκθέσεις αξιολόγησης των διοικητικών μονάδων τους. Πρόκειται για μια ειδική διαδικασία μετάταξης των δημοσίων υπαλλήλων, που συνδυάζει στοιχεία τόσο αναγκαστικής όσο και εθελούσιας μετακίνησής τους, και προορίζεται να καθιερωθεί ως ένας μόνιμος θεσμός του δημοσιοϋπαλληλικού δικαίου – καθώς έχει ήδη εισαχθεί με τον ν. 4093/2012, πατώντας πάνω στην έννοια του «κρατικού υπαλλήλου» και διευρύνοντάς την.

...Δεν είναι δυνατό να διαπιστώνουμε όλοι την ανορθολογική κατανομή του προσωπικού σε όλο το φάσμα του δημοσίου τομέα αλλά να μην κάνουμε αποφασιστικά βήματα για την αντιμετώπισή της.
Δεν είναι δυνατό να διαπιστώνονται επείγουσες ανάγκες στελέχωσης, σε κοινωνικά ευαίσθητες και κρίσιμες υπηρεσίες, και να μην καλύπτονται άμεσα με προσωπικό από εκεί όπου πλεονάζει.
Δεν είναι δυνατό να αρνούμαστε να εφαρμόσουμε αποτελεσματικά νόμους που ήδη υπάρχουν ώστε να απομακρυνθούν από το σώμα της διοίκησης κάποιοι διαπιστωμένα ανεπαρκείς υπάλληλοι ή να απομονωθούν άλλοι που βαρύνονται με σοβαρότατα αδικήματα, συνεχίζοντας να δυσφημούν τη συντριπτική πλειονότητα των δημόσιων λειτουργών.

...Η πολιτική ενοποίηση, υποταγμένη πλήρως στη σημερινή συγκυρία στις επιταγές της οικονομικής διακυβέρνησης, περνά μέσα από τη διακυβερνητική συνεργασία των κρατών. Τα κράτη και κυρίως τα μεγάλα και ισχυρά είναι αυτά που κυβερνούν και ορίζουν το μέλλον της Ευρώπης. Η εξέλιξη αυτή δεν είναι αρνητική από μόνη της και πάντως δεν είναι εξ ορισμού αποκρουστέα. Προσωπικά πιστεύω πως είναι μια μοιραία ιστορικά προοπτική, την οποία θα πρέπει οι ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις να πάρουν στα σοβαρά ως αναγκαία και μέσα από αυτήν να επιδιώξουν την ριζική αλλαγή των οικονομικών πολιτικών και τον συνδυασμό της οικονομικής διακυβέρνησης με πολιτικές κοινωνικής και βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες και στις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας.

« Η κρίση που αποκαλούμε οικονομική είναι πάνω από όλα κρίση του τρόπου ζωής μας(…) βαραίνει όλους μας ενόχους και αθώους, είναι κρίση του σημερινού ανθρώπου, κρίση του «είμαστε εμείς». «Και έπειτα για σκεφτείτε το λιγάκι: αυτή η καταστροφή που πλήττει καίρια της ζωή μας και η ίδια μας η ζωή δεν έχουν κάποια σχέση με τον νόημα των λέξεων με τις οποίες αγωνιζόμαστε να πούμε όσα πράττουμε και όσα μας συμβαίνουν; Τι άλλο σήμαινε οικονομία παρά το νόμο του οίκου, για ποιό πράγμα μιλούσε αυτή η λέξη αν όχι ακριβώς για το σπίτι μας; Και ποιο είναι σήμερα το σπίτι μας –το κοινό μας σπίτι- αν όχι, είτε το επιζητήσαμε είτε όχι, ολόκληρος ο κόσμος; (Γιάννης Κιουρτσάκης, Ένας χωρικός στη Νέα Υόρκη, Ίνδικτος, 2009)

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς περιορισµένης δηµοσιονοµικής κυριαρχίας και ότι τελεί, για την ακρίβεια, υπό καθεστώς αυστηρής, ευρωπαϊκής, δηµοσιονοµικής επιτήρησης, λόγω υπερβολικού δηµόσιου χρέους και δηµοσιονοµικού ελλείµµατος. Oπως είναι, επίσης, γεγονός αναµφισβήτητο ότι η δανειακή εξάρτηση της Ελλάδας τόσο από τους ιδιώτες-δανειστές της (από τις αγορές) όσο και από τους δηµόσιους διεθνείς δανειστές της (χώρες ευρωζώνης και ∆ΝΤ) συνεπάγεται, αναπόφευκτα, σοβαρούς, πραγµατικούς, περιορισµούς στην άσκηση της κυριαρχίας της.

Εχει υποστηριχθεί, εντύπως και τηλεοπτικώς σε προωινές εκπομπές, από έγκριτο και σεβαστό συνάδελφο, τον κ. Κασιμάτη -συνεπικουρούμενο από τον κ. Κατρούγκαλο- ότι η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης των ογδόντα εκατομμυρίων ευρώ, που συνοδεύεται από το Μνημόνιο, και συνήψε η Ελλάδα με τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, τον Μάιο του 2010, περιέχει όρο (άρθρο 14 παρ. 5) «παραίτησης της Ελλάδος από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας» και ότι «πρόκειται για όρο που παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές του δικαίου σε όλα τα επίπεδα: του διεθνούς, του ευρωπαϊκού και του εθνικού δικαίου».

Πιστεύουμε αλήθεια, κοινή γνώμη και πολιτική εξουσία, ότι το μείζον ζήτημα της παρούσας πολιτικής συγκυρίας είναι η «ατιμωρησία» των υπευθύνων και ότι εκείνο που προέχει θεσμικά είναι η τιμωρία των υπευθύνων; Πιστεύουμε ειλικρινά, ύστερα από είκοσι ολόκληρα χρόνια σκάνδαλα και σκανδαλολογία, ειδικά δικαστήρια, ανακριτικές και εξεταστικές επιτροπές της Βουλής, ανακρίσεις και προανακρίσεις δημόσιων υπαλλήλων, πολιτικών και ιδιωτών, άπειρα δημοσιεύματα στον Τύπο, ατέλειωτες ώρες συζητήσεων στην τηλεόραση και στα τηλεοπτικά παράθυρα, ότι αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι η παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων παντός είδους,

Η συνταγματική εγγύηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, όπως κατοχυρώνεται σήμερα στο άρθρο 103 παρ. 4, είναι πολύ παλιά και καθιερώθηκε με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1911 με την έλευση του Ελευθερίου Βενιζέλου, ως δραστική αντιμετώπιση της κομματικής φαυλοκρατίας και ασυδοσίας, που επικρατούσε μέχρι τότε, σχετικά με τους διορισμούς και τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Κάθε πολιτική παράταξη που κέρδιζε τις εκλογές φρόντιζε να απολύει όλους τους υπαλλήλους που είχε διορίσει η προηγούμενη κυβέρνηση και να τους αντικαθιστά με τους δικούς της.

Χρονιάρα μέρα σαν τη σημερινή μόνον ευχές της πάνε. Ευχές και λόγια ζεστά, ελπιδοφόρα για τη χρονιά που αρχίζει και τις μέρες που έρχονται. Τα έχουμε ανάγκη όλοι μας, νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, κατέχοντες και μη κατέχοντες, προνομιούχοι και κατατρεγμένοι. Γιατί μπορεί μεν η κρίση να κτυπά, βασικά και κύρια, τους αδύναμους και τους παραμελημένους, τους άνεργους και τους νέους. Την αισθάνονται όμως όλοι. Ακόμη και οι βολεμένοι, διότι έχει δηλητηριάσει ολόκληρη την κοινωνία. Δεν πρόκειται άλλωστε για κρίση μόνον οικονομική αλλά και οικολογική. Δεν περιορίζεται στα εθνικά σύνορα, είναι παγκόσμια. Είναι εθνική, επειδή είναι παγκόσμια.