Το Πακιστάν θυμίζει βόμβα μολότοφ που περιμένει το σπίρτο που θα την ανάψει. Η κυβερνώσα ελίτ διαπληκτίζεται για τα πολιτικά, την ώρα που στους δρόμους οι ταλιμπάν κλιμακώνουν τις επιθέσεις αυτοκτονίας. Ο στρατός έχει αναλάβει τον ρόλο του εθνικού συμφιλιωτή την ώρα που τον περιζώνουν ανησυχίες για τη δράση των μουσουλμάνων στις δικές του τάξεις.

Δέκα νέοι άνδρες λέγεται ότι ήταν, ίσως λίγοι περισσότεροι. Τρεις ολόκληρες μέρες σκόρπισαν τον τρόμο και τον θάνατο, στη Μουμπάι, που στο σχολείο τη μάθαμε ως Βομβάη, σε μια πολιτεία 20 εκατομμυρίων ψυχών. Σκοτώνοντας τυφλά όποιον είχε την ατυχία να βρεθεί μπροστά τους στον δρόμο, στον σταθμό, σε καφέ. Κρατώντας ομήρους σε πολυτελή ξενοδοχεία- και εκτελώντας τους ανάλογα με το… διαβατήριο.

«Η μη βία», λέει, «είναι ο νέος μου τζιχάντ». Έξι χρόνια αφότου αποφάσισε να γίνει καμικάζι, η Σίφα αλ-Κούντσι έχει επιστρέψει στη ζωή και θέλει να κερδίσει τον χαμένο χρόνο.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μέρος από την επεξεργασμένη και συμπληρωμένη εισήγηση που ο Φάουστο Μπερτινόττι (πρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς) παρουσίασε στο διήμερο (28-29/02/04) που οργανώθηκε από την Κομμουνιστική Επανίδρυση στην Βενετία, με θέμα: «Να κάνουμε πράξη την μη-βία. Σκέψεις και πολιτικές απελευθέρωσης στην εποχή της παγκοσμιοποίησης».

Η πέμπτη επέτειος των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου της «αλ κάιντα» εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών, μας προσφέρει μία ευκαιρία να αξιολογήσουμε τα αποτελέσματα της αντίδρασης των ΗΠΑ και της διεθνούς κοινότητας.

Προχθές έκλεισαν πέντε χρόνια πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Σ αυτό το διάστημα πολλά έγιναν, πολλά ειπώθηκαν, αλλά οι αρχικές αντιδράσεις παρέμειναν πολωμένες. Από τη μια, όσοι πιστεύουν ότι ο πόλεμος ήταν αναγκαίος και πρέπει να συνεχιστεί μέχρι την τελική νίκη. Και από την άλλη, όσοι τον καταδικάζουν ως μια προσπάθεια των Αμερικανών να επιβάλουν την ηγεμονία τους.

Πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος χωρίς το σοκ της 11ης Σεπτεμβρίου; Πώς θα ξημέρωνε η αυριανή μέρα στην Ουάσιγκτον, στην Καμπούλ, στη Βαγδάτη, στην Ιερουσαλήμ, αλλά και στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στην Αθήνα; Θα ήταν ακόμη πρόεδρος της υπερδύναμης ο Τζορτζ Μπους; Θα ξέραμε κατά πού πέφτει η Κανταχάρ; Θα κυβερνούσε ακόμα στο Ιράκ ο Σαντάμ Χουσεϊν; Θα χρειαζόμασταν όλοι καινούργια διαβατήρια;

H δημόσια συζήτηση για τις εξελίξεις στη Mέση Aνατολή και την τρομοκρατία στα αεροδρόμια δημιουργεί ένα κεντρικό ερώτημα: Ποια είναι η αιτία και από πού ξεκινά ο υπάρχων φαύλος κύκλος βίας;

Στην Eλλάδα όπου φαίνεται ότι όλα επιτρέπονται να λέγονται, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι «ουδείς, πλην ίσως κάποιων ακραίων μπορεί να διακρίνει τις διαφορές μεταξύ των κλιβάνων του Άουσβιτς και των πολεμικών βομβών που σπέρνουν θάνατο στον Λίβανο» (Eπενδυτής 28.7, κύριο άρθρο).

Έκαναν κομμάτια τη χώρα μου", δήλωσε ο πρωθυπουργός του Λιβάνου για τον χαλασμό που γίνεται στη χώρα του, εξαιτίας και των δύο: Ισραήλ και Χεζμπολάχ. Εκτός από την απόγνωση που κρύβει η δήλωση του πρωθυπουργού για την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στον Λίβανο, αναδεικνύει συγχρόνως και μια μεγάλη αλήθεια για την πραγματικότητα που διαμορφώνεται εδώ και κάποια χρόνια .

Oπως έχω επανειλημμένα γράψει, αυτό που δεν πρέπει να ανέχεται κανείς, ανάμεσα σε πολλά άλλα, είναι η κουταμάρα της μονομέρειας που στηρίζεται, μάλιστα, σε προκαταλήψεις και σε έλλειψη ακριβούς πληροφόρησης. Διότι καλά κάνει όλη η Eλλάδα και καταδικάζει το Iσραήλ, αλλά γιατί δεν λέγεται κουβέντα για τη Xεζμπολάχ;

H ανάγκη για μια σταθερή παγκόσμια διακυβέρνηση προβάλλει σε κάθε νέα κρίση πιο επιτακτική. Μέσα από εκατομμύρια τηλεοπτικούς δέκτες, όλα τα βλέμματα αυτές τις ημέρες είναι στραμμένα στην κλιμάκωση της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή: πολιτών που φρίττουν και συμπάσχουν παρακολουθώντας αμάχους να σκοτώνονται, τα σπίτια και τις υποδομές τους να καταστρέφονται και, ταυτόχρονα, ανησυχούν για τη βάση της δικής τους υλικής ευημερίας, καθώς το πετρέλαιο ακριβαίνει, οι μετοχές κατρακυλούν στα Χρηματιστήρια και το φάσμα μιας οικονομικής ύφεσης διαγράφεται πάλι στον ορίζοντα.