Το Συνέδριο περισσότερο θα πρέπει να αποκαταστήσει τη διαρρηγμένη συναισθηματική ενότητα, παρά θα μπορέσει να δώσει μεγάλες απαντήσεις. Εξάλλου ο χώρος πάσχει από ιδεολογικές ασυνέχειες και αντιφάσεις, στοιχείο που δύσκολα λύνεται στην παρούσα ανασφαλή φάση. Οι μεγάλες απαντήσεις, άλλωστε, δεν δίδονται σε φόρα επικρατειών και εσωκομματικού ανταγωνισμού, όπως είναι τα συνέδρια, αλλά μάλλον στοιχειοθετούνται σε «γιάφκες» σκέψης, στα ινστιτούτα, σε ανοιχτά (για πολλούς, ίσως βαρετά ή περιττά) διανοητικά εργαστήρια.

Το ότι οι υποψηφιότητες για την ηγεσία έχουν διαφορετικά προφίλ δεν είναι απαραίτητα ενδεικτικό μόνο φιλοδοξιών, αλλά και ενδεικτικό του περίπλοκου πολιτικού θυμικού που συγκροτεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Το πολύπλευρο πολιτικό υπόστρωμα, επίσης, δεν οφείλεται απαραίτητα σε έλλειψη βαθύτερης ιδεολογικής ενότητας, αλλά πιθανόν εκφράζει το δυσκολότερο αλλά και ενθαρρυντικότερο: αναπαριστά αυτό το εξαιρετικά ασταθές και αντιφατικό κοινωνικό σύνολο στο οποίο απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο προσδοκά γκρινιάρικα, θλιμμένα, ανυπόμονα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετικές οι συγκροτήσεις του κοινού με το οποίο συνομιλεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η περίοδος Τσίπρα υπήρξε συναρπαστική για την Αριστερά. Ο ίδιος, επιλογή του Αλέκου Αλαβάνου, είχε υψηλή επίδοση στις δημοτικές εκλογές του 2006, τον διαδέχθηκε στη θέση του προέδρου το 2008, με μια ταυτόχρονη δημοσκοπική άνοιξη. Η κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη δημιούργησε μια εκ νέου κάμψη στην Αριστερά. Τα γνωστά ποσοστά (4,7% στις ευρωεκλογές του 2009) επανήλθαν. Μετά τη χρεοκοπία του 2009-2010, άρχισαν να εγγράφονται το κόμμα και ο ίδιος ως τα άφθαρτα μέλη του πολιτικού συστήματος που θα μπορούσαν να ανατρέψουν την οικονομική και πολιτική κατάρρευση. Υπήρξε μια συλλογική ανάθεση στον Τσίπρα και το κόμμα, επανόδου στην προ του 2009 κανονικότητα.

Η τραγωδία θερμαίνει μια απολύτως δίκαιη οργή και αγανάκτηση. Παράλληλα αναπτύσσεται και ένας αδυσώπητος αντικοινοβουλευτισμός. Μηδενισμός εν τέλει. Είχε αναδυθεί τα πρώτα χρόνια του μνημονίου, οδήγησε σε πλήρη αποδόμηση, ανασύνθεση, ανακατασκευή του πολιτικού τοπίου, υποχώρησε ένα διάστημα, εκτοξεύεται πάλι. Μια χοάνη διαδικτυακών μαχών ή ευρύτατης σιωπής δείχνει τα δύο συμπληρωματικά πρόσωπα της πολιτικής αποδόμησης. Φυσικά αντιστοιχούν στις πολιτικές μικρότητες και τις χοντράδες που εκστομίζονται. Τότε, τα πρώτα χρόνια των μνημονίων, με μια πολιτικά ιδιοτελή ή αφελή προσέγγιση για το φαινόμενο του αντικοινοβουλευτισμού, ενοχοποιούνταν κάποιος κακός (συνήθως ο ΣΥΡΙΖΑ από τους αντιπάλους του).

Είναι απλό και κρυφό. Το κόστος ζωής επί ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ χαμηλότερο. Στις παρυφές του 2019 όλοι ένιωθαν (και με τη μεγάλη ανάπτυξη του τουριστικού ρεύματος το 2017 και το 2018) ότι, επιτέλους, έστριψε το καράβι. Ωραιοποιώ; Οι πιο συστηματικοί ας αντιπαραθέσουν εκτενώς τα νούμερα της καθημερινότητας του πρώτου μισού του 2019 και του 2022.

Το συνέδριο ήταν η επικύρωση της μετάβασης στην περιοχή του «μεγάλου κόμματος». Όχι με τους όρους του ποσοστού όσο με τους όρους της ιδεολογικής και πολιτικής ευρυχωρίας. Να το παραδεχτούμε. Οι κομματικές αντιφάσεις είναι οργανικό, φυσιολογικό μέρος ενός ενδιαφέροντος προοδευτικού πολυσυλλεκτισμού. Είτε κάποιος το θέλει είτε όχι, οι μεγάλες διαφορές εντός των εκλογικών σωμάτων επηρεάζουν τη μορφή, τον λόγο και την παραγόμενη πολιτική των μεγάλων κομμάτων.

Η σχέση με τον «λόγο», την κεντρική άποψη του κόμματος, διαταράσσεται από πολλές αιτίες. Πρώτον, δεν υπάρχει κομματικός λόγος ενιαίος και συμπαγής με τους όρους της μεταδικτατορικής Αριστεράς και των πειθαρχιών της και, δεύτερον, δεν υπάρχει κοινό, παραλήπτες με ισχυρή ενοποιητική βάση, όπως, σε ένα βαθμό, ήταν το κοινό της Αριστεράς της ίδιας περιόδου. Υπάρχει και μια σημαντική τρίτη αιτία.

Στην ελληνογαλλική σχέση, τις φρεγάτες Belharra, τα Rafale, υπάρχει φυσικά και αντίλογος. Ανέλαβε η Ελλάδα να αμβλύνει την οδύνη της Γαλλίας (και την επικοινωνία του Μακρόν), από τη σύναψη του «συμφώνου του Ειρηνικού» που την πέταξε έξω (μαζί με όλη την ΕΕ). Το ερώτημα είναι όμως αν οι εξοπλισμοί (αμυντικής ανάγκης και όχι οι καταναλωτικοί) αποτελούν ένα σοβαρό κομμάτι της ελληνικής πολιτικής προϋπόθεσης, που υποστασιοποιούν τη διπλωματία και παγιώνουν την ειρηνική επιλογή.

Με πρόφαση τις καταστροφικές πυρκαγιές, διάφοροι φωστήρες ενός αργοπορημένου αμερικανισμού ρίχνουν την ιδέα: να υπάρξει υποχρεωτική ασφάλιση των ακινήτων

Πολύ συχνά ο βίαιος, δογματικός πολιτικός λόγος μεταμφιέζεται σε ήπιο, μάλλον ηπιόμορφο, που πατάει σε στερεότυπα, είναι ένας λόγος με ξερό νόημα και ποιότητες. Για παράδειγμα «πρέπει όλοι να κάνουμε το καθήκον μας σύμφωνα με τις αξίες μιας ευνομούμενης Πολιτείας».

Αν αποφασίσεις να «αρέσεις», ξέρουμε την απάντηση. Το κύμα. Αν διακινδυνεύσεις να παρέμβεις, να δομήσεις, μπορεί να «μην αρέσεις»

Και τα δύο συμβαίνουν, αφού οι γενιές δεν είναι μόνο βιολογικές τάξεις ή πνευματικές συγκροτήσεις αλλά και διαφορές πλούτου και παραστάσεων. Πάμε από την αρχή.

Ο κόσμος έχει χάσει κάθε ψευδαίσθηση, κάθε ρομαντισμό. Και από μια άποψη καλά κάνει

Η δυσκολία να συγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ενιαίο σώμα οφείλεται στην οργανωτική αδυναμία που του κληροδότησαν η Ανανεωτική Αριστερά και οι αριστοκρατικές παραδόσεις της;

Το πιο πιθανό σενάριο για τον ΣΥΡΙΖΑ: Μένουν όλοι ακίνητοι μέσα στην αλληλεξάρτηση και το συντροφικό ενδομίσος.

Το λιγότερο πιθανό σενάριο: Η Ανανεωτική πτέρυγα, πιεσμένη από ηγεμονισμούς και αμετροέπειες, αποχωρεί αυτονομούμενη-όπως πρότεινε ο Λεωνίδας Κύρκος. Ενα μικρό μέρος του Αριστερού Ρεύματος, ίσως και κάποιες Συνιστώσες, ακολουθούν τον Αλέκο Αλαβάνο στη δική του αναχώρηση. Το υπόλοιπο και μεγαλύτερο, παραμένει στον Συνασπισμό και με τις εναπομείνασες Συνιστώσες ορίζουν τον διάδοχο ΣΥΡΙΖΑ.