Οι επετειακές συζητήσεις μπορεί να είναι άχαρες. Σαράντα χρόνια μετά τα γεγονότα του 1968, είναι ακόμα παρόντες άνθρωποι που συμμετείχαν στα συγκλονιστικά κινήματα της εποχής. Αλλά στο μεταξύ μεγάλωσαν, επεξεργάστηκαν με διαφορετικούς τρόπους τα βιώματά τους, και καθώς, βέβαια, και ο κόσμος γύρω τους άλλαξε πολύ, αλλιώς τα συνδέει ο καθένας με τη σημερινή του κατάσταση και πρακτική.

"Χιονοστιβάδα" επετείων-γεγονότων που συγκλόνισαν τον κόσμο και τον τόπο μας τις μέρες του Μάη: Παρισινή Κομμούνα, αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά στο Σικάγο το 1886, εργατική εξέγερση το ’36 στη Θεσσαλονίκη, αντιφασιστική νίκη το 1945, γαλλικός Μάης του ’68, νίκη της Βιετναμέζικης Επανάστασης το 1975, εξέγερση στην Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου το 1989... Δολοφονία -"πρόβα τζενεράλε" της χούντας- του Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963, δολοφονία του Γιώργη Τσαρουχά το 1968.

Το 1968 η νεολαία φώναζε το σύνθημα «Η φαντασία στην εξουσία». Σαράντα χρόνια αργότερα, ο Νικολά Σαρκοζί επινοεί ένα φανταστικό Μάη του ’68. Αποδίδει στα περίφημα «γεγονότα» του Μάη την ευθύνη για όλα τα δεινά που μας βασανίζουν, φτάνοντας ώς το σημείο να συμπεριλαμβάνει τους υψηλούς μισθούς και τις μεγάλες συντάξεις που παίρνουν ορισμένα από τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων.

Ο Μάης του ’68 δεν ήταν μόνο η υπέροχη γαλλική νεανική εξέγερση, που και αυτή δεν ήταν μόνο η Σορβόννη, αλλά και η πιο μεγάλη απεργία εργαζομένων για μια ζωή διαφορετική. Το 1968 - κι ας κατέληξε τυπικά με τη νίκη των συντηρητισμών, δεξιών και σταλινικών - ήταν η χρονιά ενός παγκόσμιου ξεσηκωμού της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.