Η υπόθεση με τις υπερμεγέθεις μαθητικές μάσκες μου θύμισε ιστορία που μου είχε αφηγηθεί ο διευθυντής της Αυγής και βουλευτής της Αριστεράς Γρηγόρης Γιάνναρος, που έφυγε νωρίς από τον μάταιο κόσμο μας: όταν έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην οικονομία στη Σοβιετική Ένωση, πήγαν τους φοιτητές σε κολχόζ να ενημερωθούν για τα επιτεύγματα της σοβιετικής οικονομίας. Εκεί τους εντυπωσίασε το μέγεθος των τρακτέρ: οι σιδερένιες ρόδες τους ήσαν τεράστιες, πάνω από δύο μέτρα. Συζητούσαν μεταξύ τους οι φοιτητές για την αιτία: για να μη βουλιάζουν τα τρακτέρ στη λασπώδη στέπα, για να μην κινδυνεύουν οι οδηγοί από λύκους, για είναι πολύ δυνατά, τέτοια σκέφτονταν.

To Σύνταγμα του 1952 ψηφίστηκε μόνο από τα κεντρώα κόμματα της εποχής, η Δεξιά είχε αποχωρήσει από τη Βουλή και η Αριστερά, η τότε ΕΔΑ, καταψήφισε. Το Σύνταγμα της μεταπολίτευσης, του 1975, ψηφίστηκε μόνο από τη Δεξιά (ΝΔ)· το Κέντρο (ΕΚ-ΝΔ) και η Αριστερά («νέα» (ΠΑΣΟΚ), «παραδοσιακή», (ΚΚΕ) και «ανανεωτική» (ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΔΑ)) είχαν αποχωρήσει καταγγέλλοντάς το. Οι αλλαγές του 1986 ψηφίστηκαν μόνο από ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ.

Βάστα Ιβανόφ, κουράγιο Γκρούεφσκι, Μίτσκοσκι μην το βάζεις κάτω, στέλνουν ενισχύσεις Σαμαράς, Μητσοτάκης, Καμμένος. Θα οργανωθούν κοινά συλλαλητήρια - και αυτή τη φορά ο Βίκτορ Ορμπαν θα είναι αυτοπροσώπως παρών να τιμήσει τους έξι «θαρραλέους και συνετούς ηγέτες που δεν υποχωρούν στην πίεση ξένων δυνάμεων».

...Το 1947 συνέβαινε ό,τι και σήμερα: οι ελληνικές κυβερνήσεις ζητούσαν βοήθεια αλλά δεν θεωρούσαν το πρόγραμμα που τη συνόδευε «ιδιοκτησία» τους, θα έκαναν ό,τι μπορούσαν να μην το εφαρμόσουν. Και το 1858 επί Οθωνα, και το 1898 επί Γεωργίου Α’, είχαν απαιτηθεί διεθνείς έλεγχοι για να βρεθεί κάποια άκρη και να μπει κάποια τάξη στον τρόπο διαχείρισης του δημοσίου χρήματος από την πολιτική ελίτ που είχε χρεοκοπήσει τη χώρα.

Το ιντερνέτ θα καταφέρει να μας κάνει όλους εξίσου άσημους, σκέφτομαι καθώς αδυνατώ να θυμηθώ ποιος έγραψε και πού διάβασα προ ημερών την ενδιαφέρουσα άποψη πως τα μέσα επικοινωνίας μεταδίδουν κακές ειδήσεις για να ικανοποιήσουν όχι τον σαδισμό ή τον μαζοχισμό των αναγνωστών τους αλλά το ένστικτο της αυτοσυντήρησής τους

Αρκετοί ήσαν αυτοί που υποστήριζαν ότι η «δημοσιογραφία των πολιτών», μέσω των μπλογκ και του Διαδικτύου, θα απελευθέρωνε την ενημέρωση από τον ζυγό των μεγάλων «διαπλεκομένων» μεντιακών επιχειρήσεων. Γιατί η ίδρυση εφημερίδων, περιοδικών, σταθμών απαιτεί μεγάλα κεφάλαια, τόσο μεγαλύτερα όσο μεγαλύτερη η εμβέλειά τους.

Αν δεν γίνεις τρομοκράτης στα 20 χρόνια σου, δεν θα γίνεις ποτέ. Γιατί τον δρόμο του ένοπλου αγώνα θα τον ακολουθήσεις είτε γιατί σε πνίγει η απελπισία είτε επειδή ξεχειλίζει μέσα σου μίσος που γεννά βία. Μικρότερο, σε περιορίζει η οικογένεια, μεγαλύτερος θα μετουσιώσεις την απελπισία σε πικρό ρεαλισμό ή θα διοχετεύσεις την ακραία επιθετικότητά σου στο πολύ πιο προσοδοφόρο έγκλημα.

Ο Δημήτρης Ιωαννίδης πρέπει να πέθανε με την απορία πώς είναι δυνατόν να θεωρείται προδότης αφού με το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου το 1974 προσπάθησε να επιβάλει διά των όπλων την Ενωση, ομόθυμο αίτημα του ελληνικού λαού και των κομμάτων του από το 1955 τουλάχιστον, όταν άρχισε ο αγώνας της ΕΟΚΑ.