Ο προϋπολογισμός του 2019 που κατέθεσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – ΝΕΟ, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως προϋπολογισμός «μπαλάκι». Ο υπουργός Οικονομικών κ. Τσακαλώτος τον «πλάσαρε» – αναπολώντας τον Καντονά – γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να τον υλοποιήσει. Πετάει την μπάλα στον διάδοχό του που θα οριστεί μετά τις εκλογές. Μοιάζει με τον προϋπολογισμό που κατέθεσε η κυβέρνηση της ΝΔ τον Δεκέμβριο του 2008 στον βαθμό που κινείται στα όρια και παραβλέπει τους υπαρκτούς κινδύνους που μπορεί να τον εκτροχιάσουν.

Σύντροφε Αλέξη,

Όταν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, θα γνωρίζεις, ήδη, ότι έχω παραιτηθεί. Εσύ ο ίδιος, άλλωστε, δεν με κάλυψες στο υπουργικό συμβούλιο και, αμέσως μετά, δια του Τζανακόπουλου, με κάλεσες να «κατέβω από το τραίνο». Το έκανα, λοιπόν, και ας ξέρω πως θα υποκριθείς, ξανά, τον αμέτοχο και θα ισχυριστείς ότι ακόμη και τούτη την επιστολή την άφησες τάχα κλειστή, επί διήμερο, στο γραφείο σου. Όμως, «μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια», που λέει κι ο λαός

Από εδώ και στο εξής, η πολιτική αβεβαιότητα γίνεται εξαιρετικά εντονότερη.

Τι θα μπορούσε να κάνει ο πρωθυπουργός όταν ο υπουργός Αμυνας, με τις γνωστές δηλώσεις του στις ΗΠΑ, κατέστησε διεθνώς περίγελο την κυβέρνηση και έπληξε την εικόνα της χώρας; Το ελάχιστο θα ήταν να του ζητήσει άμεσα να τις ανασκευάσει και να απολογηθεί. Το μείζον θα ήταν να του ζητήσει την παραίτησή του. Αντ’ αυτών, προέκρινε αρχικά να σιωπήσει, εν συνεχεία να συνδιαλλαγεί μαζί του (σε εν κρυπτώ γεύμα…) και, τελικά, να περιοριστεί να δηλώσει ότι «από εδώ και στο εξής» δεν θα ανεχθεί καμία διγλωσσία από οποιονδήποτε.

Είναι φορές που η Αριστερά δυστυχώς παίρνει την οσμή από το «Ηοuse of cards», δηλαδή από τη γνωστή τηλεοπτική σειρά με τις μηχανορραφίες πίσω από τον Λευκό Οίκο. Πρόκειται, στη συγκεκριμένη περίπτωση, για τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ που εξελίσσεται σε ένα ωμό παιχνίδι εξουσίας που στρεβλώνει από τα πράγματα κάθε κανόνα αριστερής δεοντολογίας και ηθικών ευαισθησιών. Λοιπόν έχουμε και λέμε. Ο Π. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ παίζουν όλα τα χαρτιά του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλίας, είναι απέναντι σε όλη την ατζέντα των ανθρωπίνων κοινωνικών δικαιωμάτων για να περιχαρακώσουν το ιδεολογικό τους στίγμα και πρόσφατα κάνουν και κούρσα φιλο-νατοϊκής πολιτικής (στα όρια του προτεκτοράτου).

Πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτύρονται εντόνως για τη συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Θεωρούν ότι αυτή η συμπόρευση έφτασε στο τέλος της και μερικοί καλούν τον πρωθυπουργό να δώσει ένα τέλος. Ως προς τη διαπίστωση εντάξει. Πράγματι η σχέση έχει αγγίξει τα όριά της. Ηταν μια σχέση παράταιρη από την αρχή. Δύο κόμματα που σε πολλά ζητήματα το ένα κοιτάει στη Δύση και το άλλο στην Ανατολή (σχήμα λόγου είναι, δεν κυριολεκτώ) συνασπίστηκαν και αποφάσισαν να συγκυβερνήσουν.

Όλα άρχισαν όταν ο παράταιρος εταίρος της κυβέρνησης έβγαζε τα προεκλογικά σποτάκια με το σπασμένο αριστερό χέρι του «μικρού Αλέξη» και ο ΣΥΡΙΖΑ ένιωθε πως η έφοδος στην εξουσία περνούσε υποχρεωτικά από τις ράγες του τρένου που οδηγούσε ένας ακροδεξιός μηχανοδηγός. Στην αρχή, λίγοι κατάλαβαν ότι ο εναγκαλισμός των δύο αρχηγών θα μπορούσε να εκθέσει ανεπανόρθωτα την «πρώτη φορά Αριστερά». Η Βουλή ωστόσο ήταν το πραγματικό πεδίο της δοκιμασίας. Οι ΑΝΕΛ δεν ψήφισαν κανένα από τα λεγόμενα προοδευτικά νομοσχέδια του ΣΥΡΙΖΑ

...Αλήθεια, για πόσο ακόμη ο κ. Τσίπρας θα κάνει ότι δεν βλέπει τι συμβαίνει, ειδικά σε μια περίοδο που η σοβαρότητα και η αξιοπιστία αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για τη διεθνή εικόνα της χώρας με στόχο την έξοδο από την οικονομική κρίση; Για πόσο ακόμη θα θυσιάζονται στον βωμό της εξουσίας οι αρχές και οι αξίες της Αριστεράς; Η αποπομπή του Πάνου Καμμένου από τη θέση του υπουργού Εθνικής Αμυνας είναι πλέον η τελευταία ευκαιρία για να μπει ένα τέλος στον κατήφορο. Διαφορετικά, θα ισχύει το «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».

Κάποιοι συνωμότησαν εναντίον της ελληνικής οικονομίας; Ζούμε ημέρες μεγάλης αναταραχής σε όλες τις αγορές. Πριν από την ασταθή αντίδραση της Παρασκευής, η Wall Street βίωσε τη χειρότερη εβδομάδα του τελευταίου 7μήνου, σημειώνοντας πτώση επί πέντε συνεχείς συνεδριάσεις, ενισχύοντας την πτώση των χρηματιστηρίων σε Ασία και Ευρώπη με αποτέλεσμα οι παγκόσμιοι χρηματιστηριακοί δείκτες να πέσουν σε χαμηλό 8 μηνών. Προφανής αιτία, η αντίδραση των κεφαλαίων στην προοπτική περαιτέρω ανόδου των αμερικανικών επιτοκίων και η προσπάθεια προσαρμογής τους στο νέο περιβάλλον, που ώθησε τις αποδόσεις των αμερικανικών ομολόγων σε υψηλό 7ετίας, στο 3,26%.

Η κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν μπορεί να σταματήσει την ιδιωτικοποίηση της Εγνατίας γιατί ανήκει στο ΤΑΙΠΕΔ, όπου την έβαλαν οι προηγούμενοι.

Η κυβέρνηση δεν γνωρίζει αν υπάρχουν ακόμη και αρχαιολογικοί χώροι που μεταφέρθηκαν στο Υπερταμείο για αξιοποίηση και εγγύηση αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, ενώ η ίδια ψήφισε τον νόμο του Υπερταμείου, έφτιαξε τη λίστα των περίπου 10.000 ακινήτων και υπέγραψε τη μεταφορά τους στο Υπερταμείο για 99 χρόνια.

Ο Πρωθυπουργός παρουσιάζει μεγάλη κινητικότητα τελευταία στην επαφή με τους πολίτες. Την ίδια ώρα, με αφορμή τη ΔΕΘ, αναζητεί ένα πεδίο διευκολύνσεων για να «διασκεδάσει» τις επιβαρύνσεις που έχει προκαλέσει η ασκούμενη οικονομική πολιτική. Τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζουν μια σοβαρή ανακύκλωση στην παραδοσιακή συνταγή της πόλωσης.

Ωστόσο φαίνεται ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα μεταβάλει την προδιαγεγραμμένη πορεία ήττας του κυβερνητικού κόμματος.

Η υπόθεση με τις πυρκαγιές και η απίθανη επικοινωνιακή αντιμετώπιση τόσων θυμάτων θα μείνει βαθιά ριζωμένη στη συνείδηση της πλειονότητας των πολιτών.

Από ανάγκη, συνήθως. Υπουργοί παραιτούνται, αποπέμπονται και αντικαθίστανται. Ως αποτέλεσμα μιας ορθολογικής, περιοδικής αξιολόγησης του κυβερνητικού έργου- σπανίως. Συνήθως, μετά από κάποιο πολιτικό ατύχημα, μια αποτυχία, ένα σκάνδαλο, μια διαφωνία. Η ανάγκη, ενίοτε, αφορά σε αναδιάταξη πολιτικών ισορροπιών στο κόμμα της πλειοψηφίας. Συχνότερα, η ανάγκη είναι καθαρά επικοινωνιακή.

Οταν διάβασα τα σχόλια των αντι-ΣΥΡΙΖΑ με στόχο (στα δώδεκα μέτρα) την Αγγελική Σπανού, μου έκανε εντύπωση το εξής: στα περισσότερα, το κύριο επιχείρημά τους ήταν ένας μακρύς κατάλογος των δεινών που έχει επισωρεύσει στη χώρα η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. (Διευκρινίζω ότι ως προς τούτο συνυπογράφω και με τα δύο χέρια.)
Ας δούμε όμως τα συμπεράσματα: το πρώτο, το οποίο συχνά δεν διατυπώνεται ρητά αλλά σαφώς εξυπακούεται, είναι πως γι’ αυτό πρέπει «να τους τελειώσουμε πριν μας τελειώσουν».
Και το δεύτερο, πιο υπόγειο, ότι όσοι δεν συμμερίζονται το αντιπολιτευτικό τους μένος καθίστανται αλληλέγγυοι με τον ΣΥΡΙΖΑ και συνυπεύθυνοι.