Χριστιανικό τόξο ονειρεύεται στα Βαλκάνια ο Παναγιώτης Καμμένος, διάβασα χθες στον «Μικροπολιτικό». Δεν ξέρω αν το ονειρεύονταν και άλλοι όλα αυτά τα χρόνια, εγώ πάντως είχα να ακούσω τον όρο από την εποχή που είχε λόγο επί της εξωτερικής πολιτικής η Δήμητρα Λιάνη - εκεί γύρω στο 1995, όταν μαινόταν ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία μεταξύ Σέρβων - Κροατών - Βοσνίων.

Στις 5 Μαΐου 2010, εφτά χρόνια, μέρα τη μέρα σχεδόν, πριν ο ευτυχής κ. Τσακαλώτος δει να αποθρώσκει λευκός καπνός από το Χίλτον, έβγαιναν μαύροι καπνοί από την τράπεζα Marfin της οδού Σταδίου· καπνοί που είχαν σκοτώσει τρεις ανθρώπους, ανάμεσά τους μία έγκυο γυναίκα.

Ο αγνώμων υπουργός Οικονομικών διέπραξε Υβριν με τη φράση του, άθελά του προφανώς, δεν θυμόταν πως ήταν κοντά η θλιβερή επέτειος - αγνώμων, γιατί η αλήθεια είναι πως εκείνη η τραγική ημέρα έκανε τον ίδιο υπουργό, τον Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό και τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κυβέρνηση.

Για να θυμηθούμε την ορολογία που κάποτε χρησιμοποιούσε και ο ίδιος, είναι άραγε αμερικανόδουλος ο Νίκος Κοτζιάς; Διότι κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον και δύο ημέρες πριν από τη συνάντηση Μέρκελ - Τραμπ, σε συνέντευξή του στο αμερικανικό περιοδικό «National Interest», έσπευσε να υπερασπιστεί τον Ντόναλντ Τραμπ και να αποδοκιμάσει τους ευρωπαίους ηγέτες

«Είστε η Αριστερά των σαλονιών», είχε απευθύνει προσωπικά στον Λεωνίδα Κύρκο από το βήμα της Βουλής ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πρέπει να ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 1970, τότε που το ΠαΣοΚ οργάνωνε το «ραντεβού με την ιστορία», αυτό που είχε χάσει η ελληνική αριστερά κατά τη δεκαετία του 1940. Είκοσι χρόνια αργότερα, το 1989, η αριστερά των σαλονιών και των εργοστασίων έστελνε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.

Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στον βυζαντινό καισαροπαπισμό, στο ισλαμικό χαλιφάτο, στο παπικό κράτος, στους ευρωπαϊκούς θρησκευτικούς πολέμους ή στους ευαγγελικούς πάστορες των ΗΠΑ για να επιχειρηματολογήσουμε υπέρ του προφανούς: οι θρησκείες (οι Εκκλησίες στην περίπτωση του χριστιανισμού) ήσαν ανέκαθεν και είναι ακόμα συνδεμένες με το πολιτικό φαινόμενο.

Την περασμένη εβδομάδα υποστήριξα ότι η υποψηφιότητα του Φώτη Κουβέλη για τη δημαρχία της Αθήνας θα μπορούσε να αναστρέψει, επιτέλους, τη διαρκή πορεία απαξίωσης της πόλης από κορυφαίους πολιτευτές της Δεξιάς, δεκαετίες τώρα. Στη Δημοκρατική Αριστερά σκέφθηκαν σοφότερα από εμένα: συζήτησαν με το ΠαΣοΚ και τους Οικολόγους και πρότειναν τον Γιώργο Καμίνη, Συνήγορο του Πολίτη, για τη θέση αυτή.