Μια ορθή πρόταση, σε ορθό χρόνο, με ορθό τρόπο κατατεθειμένη, η Πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για εκλογή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ και των μελών της Κεντρικής Επιτροπής από τα μέλη του κόμματος, μετά τη λήξη των εργασιών του 3ου Συνεδρίου, πυροδότησε ένα πλούσιο δημόσιο διάλογο. Αμέσως μόλις κατατέθηκε στις 19 Ιανουαρίου στο Πολιτικό Συμβούλιο που θα ενέκρινε τα ντοκουμέντα (Θέσεις και Νέο Καταστατικό) του Συνεδρίου.

Η νίκη του Πορτογάλου σοσιαλιστή Αντόνιο Κόστα προκάλεσε ευφορία στις τάξεις των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών και προβληματισμό στη ριζοσπαστική Αριστερά λόγω των πολύ χαμηλών επιδόσεων των δύο κομμάτων της (Κομμουνιστικό Κόμμα, Μπλόκο) που στήριζαν την κυβέρνηση Κόστα, αλλά προκάλεσαν τις εκλογές επειδή αρνήθηκαν να ψηφίσουν τον προϋπολογισμό και απαίτησαν πιο γενναιόδωρα μέτρα για τους εργαζόμενους.

Ξεκίνησε χθες η προγραμματική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι διοργανωτές της διατείνονται πως σʼ αυτήν θα συζητηθούν θέματα που αφορούν τον οδικό χάρτη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είμαι όμως σίγουρος πως μια ερώτηση- φάντασμα πλανάται πάνω από το Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας που πραγματοποιείται η Συνδιάσκεψη. Και το φάντασμα είναι η ερώτηση για το πόσο καιρό ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθεί να είναι κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Βεβαίως κανείς λογικός δεν αμφισβητεί πως στις επόμενες εκλογές θα εξακολουθεί να είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι όμως πιο δύσκολη η απάντηση στο τι θα είναι στις μεθεπόμενες. Και σίγουρα λίγοι είναι αυτοί που θα στοιχημάτιζαν πως θα είναι κυβέρνηση.

Ο πρώτος χρόνος ασυλίας της κυβέρνησης προφανώς παρήλθε. Η κυβέρνηση επένδυσε στην ιδέα του ενός και μοναδικού κύματος πανδημίας και επέλεξε να μη δαπανήσει χρήματα για την οικονομία και το σύστημα υγείας. Με το δεύτερο κύμα η στρατηγική αυτή κατέρρευσε.

Αναρωτιούνται πολλοί γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εισπράττει τη φθορά της Νέας Δημοκρατίας και παραμένει στάσιμος στα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις ή στην καλύτερη γι’ αυτόν περίπτωση ανεβαίνει λίγο.

Παρά το γεγονός ότι το κλίμα στην κοινωνία αλλάζει αργά αλλά σταθερά, παρά το γεγονός ότι οι επιδόσεις της κυβέρνησης σε όλα τα πεδία δεν είναι καλές σύμφωνα με τους ερωτώμενους, παρά το γεγονός ότι οι πράξεις της, οι εσκεμμένες παραλείψεις της και η σκανδαλώδης εύνοια που δείχνει σε επιχειρηματικά συμφέροντα συναντούν την αντίδραση της πλειονότητας των πολιτών, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν φαίνεται να κερδίζει έδαφος.

Επειδή έχω τη διαστροφή να διαβάζω πολλά από τα απειράριθμα κείμενα που δημοσιεύονται με θέμα τις κονταρομαχίες κυβέρνησης - αντιπολίτευσης, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εξής απορία: Πώς εξηγείται το γεγονός ότι σε μερικές περιπτώσεις συμφωνώ εκατό τοις εκατό με αυτά που λένε αλλά ταυτόχρονα έχω την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι μας παραπλανούν;

Ο κόσμος έχει χάσει κάθε ψευδαίσθηση, κάθε ρομαντισμό. Και από μια άποψη καλά κάνει

Η δυσκολία να συγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ενιαίο σώμα οφείλεται στην οργανωτική αδυναμία που του κληροδότησαν η Ανανεωτική Αριστερά και οι αριστοκρατικές παραδόσεις της;

Η επικαιρότητα κυριαρχείται από τις αποκαλύψεις για τρία παρακρατικά κυκλώματα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, γεγονός που εκτός των άλλων έχει προκαλέσει μια αλυσίδα πολιτικών και συναισθηματικών αντιδράσεων που αφορούν στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την ταυτότητα της Αριστεράς. Μια κριτική από φιλελεύθερους και συντηρητικούς κυρίως κύκλους, υποστηρίζει «αυτό είναι η Αριστερά και πάντα έτσι ήταν» - το ίδιο βέβαια λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ με άλλο νόημα. Η αντίθετη κριτική έρχεται από ένα μέρος του αριστερού κόσμου που λέει «η δική μας Αριστερά δεν ήταν ούτε είναι έτσι». Μιλάμε εννοείται για την ελληνική Αριστερά που δεν κυβέρνησε ένα κομμουνιστικό καθεστώς οπότε η συζήτηση θα ήταν τελείως διαφορετική. Πιστεύω ότι οι δύο αντίθετες απόψεις έχουν ένα κοινό μειονέκτημα. Υποθέτουν ότι η σημερινή φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει τα βασικά χαρακτηριστικά της στην αριστερή ταυτότητα του αρχικού κόμματος του 5% και επομένως αντιμετωπίζουν την εξέλιξή του σαν να ήταν το πιο πρόσφατο κεφάλαιο στον βίο της Αριστεράς του 20ου αιώνα.

Φοβάμαι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση το παιχνίδι ο ΣΥΡΙΖΑ το έχασε. Γιατί αποδοκίμασε μεν την πυρπόληση της Μαρφίν –το ίδιο ισχύει για τη Νέα Δημοκρατία με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου– αλλά το έκανε με αστερίσκους. Δηλαδή φταίει η τράπεζα που ανάγκασε τους εργαζόμενους να δουλεύουν εκείνη την ημέρα ή δεν φρόντισε να υπάρχουν μέτρα πυρασφάλειας, φταίει ο Χρυσοχοΐδης που δεν τους έπιασε τότε ή ας μιλήσουμε για τη βία που ασκούν οι εργοδότες, και διάφορα άλλα που ενδέχεται να ευσταθούν περισσότερο ή λιγότερο.

Η πανδημία έριξε ένα πέπλο πάνω σε άλλα καυτά ζητήματα, όπως το προσφυγικό και τα ελληνο-τουρκικά, που μονοπωλούσαν σχεδόν τον δημόσιο βίο έως τα τέλη Μαρτίου. Ομως όλα δείχνουν πως και τα δύο θα επανέλθουν με ένταση. Ειδικότερα τα ελληνο-τουρκικά, με την τροπή που έχουν πάρει, θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν αρκετά γρήγορα σε εθνική περιπέτεια. Εχει, λοιπόν, σημασία από πού θα «πιάσει το νήμα» η κυβέρνηση, αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις. Και βέβαια, όσοι από μας συμμετέχουμε στο εγχείρημα της ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα για τη στάση που τηρεί το κόμμα μας.

«Η τιμή της μνήμης πολιτών που έπεσαν θύματα μίσους και ιδεολογικής βίας δεν μπορεί να αποτελεί πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και διχασμού … ελπίζω και εύχομαι να μην ξαναζήσουμε ποτέ στη χώρα μας εκδηλώσεις ακραίας πόλωσης και τυφλής βίας».

Μέσα σε εφτά μόλις μήνες ζήσαμε, είδαμε, μάθαμε τι σημαίνει κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τα βίντεο που παρακολουθήσαμε είναι ένα μικρό μόνο δείγμα του κυνισμού και της ανικανότητας των αρίστων που ανέλαβαν την εξουσία, στηριγμένοι στην απάτη. Συσπείρωσαν μια πανστρατιά συντηρητικών και καθεστωτικών δυνάμεων για να ανακτήσουν τον έλεγχο της διακυβέρνησης της χώρας.

Πέτυχαν μια προσωρινή νίκη απέναντι στην Αριστερά, απέναντι στην αλήθεια, απέναντι στην πρόοδο. Όμως από τότε καθημερινά χάνουν τη μάχη της καθημερινής ζωής. Γιατί δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που γέννησε η κρίση, παρά μονάχα να ευνοήσουν συμφέροντα. Γιατί δεν είναι σε θέση να συνεχίσουν τη προσπάθεια ανάταξης του εθνικού κύρους και της αξιοπρέπειας της χώρας. Και μας ξαναγυρίζουν με μεγάλη ταχύτητα πίσω, στις αιτίες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία.