Ο φίλος και σύντροφός μου Μίκης έχει τον δικό του τρόπο να παρεμβαίνει στα πράγματα. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να τον σχολιάσω. Αυτό που θέλω όμως να τονίσω είναι ότι σήμερα η Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα να σπαταλά και άλλο διπλωματικό κεφάλαιο και να αναλώνεται σε συζητήσεις που αφορούν το χθες. Η ελληνική κοινωνία είναι ώριμη και για την επίλυση της ονομασίας τής FΥRΟΜ μέσα από μια συμβιβαστική λύση, και για την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, και για τη λύση του Κυπριακού. Οι υπερπατριωτικές κορόνες δεν προσφέρουν στην πραγματικότητα τίποτε. Νομίζω ότι σήμερα όλοι γνωρίζουμε τα αποτελέσματα των “αγώνων” αυτών. Ιδιαίτερα στο Μακεδονικό από καιρό έχω προτείνει μια συμβιβαστική λύση που φαίνεται ότι ωριμάζει

ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ καθολικής απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών, μεγάλων κοινωνικών ανατροπών και πολιτικών ανακατατάξεων ο κ. Λ. Κύρκος δεν διστάζει να έλθει για άλλη μία φορά αντιμέτωπος με το «ρεύμα» χαρακτηρίζοντας «άθλια και ισοπεδωτική» την άποψη «είστε όλοι ίδιοι» αλλά και εξοργιστικό όπως και αντιδραστικό το σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπ... η Βουλή»! Υπέρμαχος των κυβερνητικών συνεργασιών, ο ιστορικός εκφραστής της Ανανεωτικής Αριστεράς «βάλλει» κατά των αυτοδύναμων κυβερνήσεων «που μας οδήγησαν στο χείλος της χρεοκοπίας» και επισημαίνει ότι «οι μεγάλες πολιτικές συγκλίσεις δεν είναι θέμα ευχών και επιθυμιών», καλώντας το ΠαΣοΚ να κάνει «μια ειλικρινή και γενναία αυτοκριτική».

Περίμενα να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και να επιδοθούμε σε μια σοβαρή συζήτηση, απαλλαγμένη από τα άγχη του αποτελέσματος και ρίχνοντας μια σφαιρική ματιά στο τοπίο. Περίμενα πρώτα από όλα την υπεύθυνη τοποθέτηση των δύο κορυφαίων στελεχών που ηγήθηκαν σε αυτόν τον αγώνα. Περίμενα, όπως χιλιάδες μέλη και στελέχη της παράταξής μας που έφτασαν στην κάλπη με σπασμένη τη σπονδυλική στήλη και έριξαν την ψήφο τους έχοντας φοβερά ερωτηματικά, χωρίς κανέναν ενθουσιασμό και καμιά έμπνευση.

Να διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, και ο Συνασπισμός να ακολουθήσει νέα πορεία, ζητάει με τόλμη ο Λεωνίδας Κύρκος. «Ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή υπήρξε ένα λάθος που το πληρώσαμε με μια ήττα. Το εγχείρημα έφτασε στο τέλος του και δεν βλέπω να έχει περιθώρια εξόδου από αυτό το αδιέξοδο», υποστηρίζει ο ιστορικός ηγέτης της αριστεράς.

Και επισημαίνει ότι «δεν τίθεται θέμα ηγεσίας, αλλά θέμα επανεκτίμησης της γραμμής και των μεθόδων» και θεωρεί κομβικό ζήτημα για τον Συναπισμό, αυτό των συνεργασιών και της απάντησης στο ερώτημα «μετά τον δικομματισμό, τι;».

Πρόκειται για μια καθαρή ήττα, αλλά δεν είναι μόνο, ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ.

Όπως θα γίνει καθαρότερο τις επόμενες ημέρες, ανοίγει ο δρόμος για μια εναλλακτική λύση κυβέρνησης Ν.Δ. και ΛΑΟΣ και αυτό είναι μια από τις πιο αρνητικές εξελίξεις που μπορεί να επισημάνει κανείς.

Το συνέδριο έγινε πριν 10 μήνες κι από τότε η κατάσταση μεταβλήθηκε ριζικά. Έξω - όχι από το συνέδριο, αλλά από τις αρχές της αριστερής ανανέωσης - είναι όσοι μας ζητούν να εφαρμόσουμε αποφάσεις αντίστοιχες προς ξεπερασμένες καταστάσεις. Αυτό μας γυρνάει χρόνια πίσω.
Το κόμμα μας ήταν πάντα πιστό στην επαναστατική αρχή: θέλουμε Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία.
Αυτό χωρίς ναι μεν, αλλά και φυσικά με ασφυκτική απομόνωση των κουκουλοφόρων και της βίας, των Μολότοφ, των τάχατες αναρχικών και αντιεξουσιαστών. Αυτά τα έλεγα από χρόνια. Αγνοήθηκαν όμως. Κρίμα!

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο δύσκολη, που μέσα από μια σοβαρή κρίση γεννοβολάει κάτι καινούργιο. Κανείς δεν είναι έξω απ’ αυτή την κρίση. Το ζήτημα δεν είναι να την περιγράψουμε απλώς, να την ξορκίσουμε ή να την εκμεταλλευτούμε μικροκομματικά. Το ζήτημα είναι να την κατανοήσουμε, να την αναλύσουμε και αναζητήσουμε διεξόδους ρεαλιστικές προς όφελος των πολλών, των εργαζομένων και συνολικά της πατρίδας μας.

Αργήσαμε να τιμήσουμε τον Γρηγόρη και όχι μόνο...

Από τη στιγμή που αποδεσμευτήκαμε από την τροχοπέδη της πειθαρχίας του Κ.Κ.Ε. και της τυφλής εξάρτησης από το Κ.Κ.Σ.Ε. και την Ε.Σ.Σ.Δ., εμείς που σχηματίσαμε το ρεύμα της ανανεωτικής Αριστεράς στην Ελλάδα, αποκτήσαμε συνείδηση της αυτόνομης ευθύνης μας απέναντι στους εργαζόμενους της πατρίδας μας και αρχίσαμε να ξεφορτωνόμαστε τα βαρίδια μιας στενόκαρδης-δογματικής καλλιέργειας, που εμπόδιζε το πέταγμα του νου και την αξιοποίηση του πλούτου των ιδεών της Αριστεράς.

Δεν υπάρχει δημοκρατική προοπτική αν τα δύο ρεύματα του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ δεν ανταμώσουν για να δημιουργήσουν τη μεγάλη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Μεγάλη αριστερά χωρίς να έχει μέσα της το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να υπάρξει. Χρειάζεται κάποια στιγμή να γίνει ώριμη ανάλυση για το τι είναι το ΠΑΣΟΚ από την άποψη των μαζών.

Πέρασαν ήδη 68 χρόνια, από τότε που η Ελλάδα ανηφόριζε στον δρόμο του μεγαλείου, που έμεινε στη νεότερη Ιστορία σαν "έπος του ’40". Ήταν η πιο φωτεινή ώρα των νεότερων χρόνων, λίγα χρόνια μετά την καταστροφή της Μικράς Ασίας και μεσούσης μιας επονείδιστης δικτατορίας, που ξεδιάντροπα μιλούσε για 3ο ελληνικό πολιτισμό πάνω στα ερείπια της δημοκρατίας, της δόξας της ελληνικής δημιουργίας, που η ίδια είχε δολοφονήσει την 4η Αυγούστου. Η επίθεση του ιταλικού φασισμού είχε όλα τα χαρακτηριστικά της αθλιότητας αυτής της ιδεολογίας.

Ο Λεωνίδας Κύρκος, ηγέτης και κατ’ εξοχήν εμπνευστής της κουλτούρας της Ανανεωτικής Aριστεράς, εισήγαγε και εμπέδωσε ορισμένα καινοτόμα, ρηξικέλευθα και πρωτοποριακά στοιχεία στον πολιτικό δημόσιο διάλογο, στη σκέψη και την ανάλυση της Αριστεράς.

«Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (αφηγείται ο ίδιος ο Λ. Κύρκος στο βιβλίο του «Στιγμές από την προσωπική μου ζωή», εκδ. ΕΣΤΙΑ), σε μια από τις συνομιλίες μας, μου είχε πεί: Θα αποτύχεις. Είσαι σε λάθος χρόνο, σε λάθος χώρα, σε λάθος κόμμα».

Παρακολούθησε το μετεκλογικό δράμα του ΠΑΣΟΚ με ενδιαφέρον. Δεν κρύβει ότι μεταξύ Βενιζέλου και Παπανδρέου ο ίδιος είχε προτίμηση στον δεύτερο. Και πιστεύει ότι η επανεκλογή Παπανδρέου δίνει ίσως μια ευκαιρία για εκείνη τη συνάντηση που χρόνια τώρα προτείνει: τη συνάντηση των ιστορικών ρευμάτων του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς.

Ένα βροχερό πρωινό, στο μικρό σπίτι του Λεωνίδα Κύρκου στα Εξάρχεια, συζητούμε για το τοπίο μετά τη μάχη...