H κυβέρνηση αναλώνεται συνεχώς σε μια διαπραγμάτευση. Πότε με το ΔΝΤ, πότε με τον κ. Σόιμπλε, πότε με τους υπόλοιπους θεσμούς για τα μέτρα που πρέπει ή δεν πρέπει να παρθούν.
Δυστυχώς για εκείνη, πλησιάζει η ώρα που οι αυταπάτες της θα έρθουν να συντρίψουν τα σχέδιά της.
Γιατί η χώρα δε χρειάζεται λιγότερα ή περισσότερα μέτρα. Ούτε και η ελάφρυνση του χρέους είναι αυτή τη στιγμή το κυρίαρχο ζήτημα γιατί τα αποτελέσματα δε θα φανούν άμεσα στην καθημερινότητα των πολιτών.

“…Το ζήτημα είναι η προσπάθεια να έχει απεύθυνση στην κοινωνία και να μπορεί να βρει οπαδούς. Αν δεν υπάρχει κόσμος να στηρίξει το εγχείρημα τότε είναι προφανές ότι αυτό αφορά μόνο τους «συγκλητικούς» και καθόλου τη Ρώμη. Για αυτό- όπως έχω επισημάνει επανειλημμένως- οι μεγάλες συμμαχίες δεν δημιουργούνται μέσα από συμφωνίες κορυφής και διεργασίες πίσω από κλειστές πόρτες. Αντιθέτως προκύπτουν μέσα από τη ζύμωση της ίδιας της κοινωνίας, μέσα από τις ανάγκες των πολιτών να βρουν πολιτική έκφραση. Εν τέλει, το εγχείρημα της ανασύνταξης του Κέντρου θα κριθεί από την ικανότητα να πείσει ότι έχει αξιόπιστο εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης…”