Στο Στρασβούργο τον Απρίλιο, τις ημέρες της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πρώιμο καλοκαίρι στην πόλη. Λιακάδα. Το θερμόμετρο στους 27 βαθμούς σταθερά, ο ουρανός καταγάλανος. Όλοι με φανελάκια στους δρόμους, στις πλατείες, στις όχθες του ποταμού Ιλλ. Εδώ, όμως, τελειώνει το τουριστικό ρεπορτάζ. Κατευθείαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τώρα. Εκεί ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο πρόεδρος της Γαλλίας, εκφώνησε μια ομιλία βαρυσήμαντη*. Με θέμα; Το σχέδιό του για το μέλλον της Ευρώπης.
Παλιά, στα χρόνια του Στάλιν, οι κατηγορούμενοι στις διαβόητες δίκες της Μόσχας ομολογούσαν την «ενοχή» τους, δέχονταν ότι είναι προδότες, πράκτορες, έμμισθοι ξένων μυστικών υπηρεσιών και ό,τι άλλο θέλετε.
Τώρα, στην εποχή του Πούτιν, οι κατηγορούμενοι επιτρέπεται να εκφράσουν αντιρρήσεις, ακόμη και να αρνηθούν τις κατηγορίες. Πρόοδος της ρωσικής Δικαιοσύνης... Πλην όμως, η δικαστική απόφαση είναι ειλημμένη.
«Είμαι κατά της ισλαμικής καλύπτρας - είτε κρύβει εντελώς το πρόσωπο των γυναικών είτε εν μέρει είτε λιγότερο. Θα ήθελα η ισλαμική καλύπτρα να απαγορευθεί, παντού στον δημόσιο χώρο, σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση».
Τη δήλωση αυτή έκανε προ ημερών η ευρωβουλευτής Σιλβάνα Κοχ-Μέριν, η οποία είναι επικεφαλής των Γερμανών Φιλελευθέρων (FDP) και επίσης μία από τις αντιπροέδρους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Δήλωση σαφής, σαφέστατη.
«Οταν μία μάρτυς καταθέτει ότι είκοσι ένα (21!) μέλη της οικογενείας της δολοφονήθηκαν, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τη βαρύτητα αυτής της δίκης.
Είναι σημαντική για όλους. Ιδίως όμως για τα θύματα που θα δουν τελικά να απονέμεται δικαιοσύνη».
Ποιος το περίμενε; Ποιος θα διακινδύνευε πριν μόλις έναν μήνα μια τέτοια «προφητεία»; Οτι δηλαδή θα ξεσπούσε μαζικό κίνημα αντίστασης στο Ιράν.
* «Πληγές του φθινοπώρου». Η ταινία της Τομρίς Γκιριτλίογλου, της σκηνοθέτριας από την Τουρκία (αποφεύγω το «Τουρκάλα», ελάχιστα εύηχο στα ελληνικά). Ταινία συγκλονιστική για το πολιτικό της θάρρος· το διαθέτει με το παραπάνω η Τομρίς Γκιριτλίογλου.
Δεν περνά μία ημέρα χωρίς να χτυπήσει το καμπανάκι. Ακόμη και τα πιο απλά πράγματα, τα στοιχειώδη και αυτονόητα, μας υπενθυμίζουν ότι ζούμε σε μια (επιεικώς) παράξενη χώρα. Η Ελλάδα ναι μεν βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όμως είναι σε συνεχή απόκλιση από την Ευρώπη.
Ζωντανός μύθος. Ηρωας. Περπατά στους δρόμους της πόλης του και οι περαστικοί σταματούν για να τον χαιρετήσουν και να τον αγκαλιάσουν. Η πόλη του είναι το Σεράγεβο. Και εκείνος; Δεν είναι ούτε τηλεοπτικός αστέρας, ούτε διασημότητα του ποδοσφαίρου, ούτε πολιτικός. Στρατιωτικός είναι.
Αν το προσέξατε, την προηγούμενη Κυριακή, 8 Μαρτίου, ήταν η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας. Και έγιναν πάλι τα συνήθη και βαρετά. Και μαζί κάποια ευτράπελα. Αν το προσέξατε, την ημέρα αυτή τα δημόσια μέσα μεταφοράς ήταν δωρεάν για τις γυναίκες. Δηλαδή «είσαι γυναίκα, δεν πληρώνεις εισιτήριο σήμερα».
Το «άσπρο-μαύρο» και τα σχετικά στερεότυπα είναι μια πολύ βολική κατάσταση. Ετοιμες λύσεις. Δεν χρειάζεται κανείς να σκέφτεται ή να κρίνει. Ούτε καν να αναρωτιέται. Αντί σκέψης, ένα μάτσο βεβαιότητες. Αυτή η στάση δεν απαντάται σπανίως. Απεναντίας.
Ζηλεύω (άλλο ζηλεύω, άλλο φθονώ). Ζηλεύω τους Αμερικανούς, αυτό το διάστημα. Οι πολλές Αμερικές της Αμερικής ψήφισαν. Το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών έδειξε, και διευκρινίσεις δεν χρειάζονται, ότι όλα είναι δυνατά. Μια ιστορική εκλογή που διαλύει στερεότυπα βαθιά ριζωμένα.
Πεθαίνοντας στη ζούγκλα του FARC
Τέτα Παπαδοπούλου, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2008-04-18
Η Ινγκριντ Μπετανκούρ πεθαίνει αργά στη ζούγκλα της Κολομβίας. Η κατάσταση της υγείας της είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Ηπατίτιδα Β σε προχωρημένο στάδιο, αλλά και άλλες τροπικές ασθένειες. Η Κολομβιανή πολιτικός, όμηρος επτά ολόκληρα χρόνια (!) των ακροαριστερών ενόπλων ανταρτών του FARC, έχει φθάσει στα όριά της.
