Η ενότητα της Αριστεράς δεν µπορεί σήµερα να στηριχθεί σε ιδεολογικά ερείσµατα. Το αίτηµα ενότητας επανέρχεται ωστόσο, πηγάζοντας από παλιές συναισθηµατικές καταβολές. Σ’ αυτή την αποµακρυσµένη γωνιά της Ευρώπης µάλλον πέρασαν ξώφαλτσα, για αριστερούς και µη, τα µηνύµατα από την ολοκληρωτική κατάρρευση των εκδοχών και αποχρώσεων του υπαρκτού σοσιαλισµού. Τι νόηµα θα είχε να τα βρούνε σήµερα µεταξύ τους τα κοµµάτια της Αριστεράς;

«Η οικοδοµή είναι µονόδροµος για την ανάπτυξη, αν δεν στηριχθεί, κινδυνεύουµε µε κατάρρευση», «...είναι ο µοχλός, η ατµοµηχανή της ελληνικής οικονοµίας», «...να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για να βγούµε από την οικονοµική κρίση», «οδηγούνται στην ανεργία 1 εκατοµµύριο εργατοτεχνίτες και θίγονται 160 επαγγελµατικοί κλάδοι».

Τα συνθήµατα που ακούγονται από εκπροσώπους έγκυρων φορέων προβάλλουν τηνεπαναφορά της κλασικής οικοδοµικής δραστηριότητας σαν µοναδική διέξοδο.