Ο όρος «μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατία», ο οποίος λανσάρεται στον εσωκομματικό « ιδεολογικοπολιτικό διάλογο » (για να χρησιμοποιήσω μια ήπια έκφραση), και τον οποίο χρησιμοποιεί ο φίλος Γεράσιμος Γεωργάτος στο άρθρο του «Μεταμορφώσεις αντιευρωπαϊκών και αντιδεξιών στερεοτύπων» γράφοντας και υποστηρίζοντας «την ανάγκη να υπάρξει επιτέλους και στην Ελλάδα μια σοβαρή μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατία, οφείλουν τάχιστα να συναντηθούν μέσα από ένα γόνιμο και δημιουργικό διάλογο» (http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=12322&sw=1280 )

θεωρώ ότι είναι άκρως ασαφής.

Η ελληνική κοινωνία και η χώρα, αυτή τη χώρα που να μην ξεχνάμε ότι την έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας και, αποδεδειγμένα πλέον, ποικιλοτρόπως έχουμε συλλογικά κακοποιήσει, έχει μπει σε μια περιδίνηση με ανεξέλεγκτη πορεία, αβέβαια έξοδο και απρόβλεπτες τις συνέπειες από μια τυφλή κοινωνική έκρηξη.

Η ΔΗΜ.ΑΡ. αμέσως μετά την ίδρυσή της βρέθηκε αντιμέτωπη με δυσανάλογες για την ηλικία της, τις οικονομικές της δυνατότητες και το ολιγάριθμο των στελεχών της απέναντι σε σημαντικές-κομβικές πολιτικές προκλήσεις. Εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση μέσα σε περιβάλλον επιδεινούμενης οικονομικής κρίσης και με τα πρώτα σημάδια της επερχόμενης ρευστοποίησης του μεταπολιτευτικά κυρίαρχου πολιτικού σκηνικού.

Πολλά και θλιβερά έως ολέθρια τα αποτελέσματα της ενδογενούς και εξωγενούς κρίσεως και της θεραπευτικής αγωγής που επιχειρήθηκε με τις γνωστές συνταγές των μνημονίων.
Ελπιδοφόρα η δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας, αν το δούμε ως δείγμα ωριμότητας και βήμα προόδου στην πολιτική συμπεριφορά, το οποίο μπορεί να είναι αυτονόητο για μια ευρωπαϊκή χώρα, αλλά δυστυχώς για την ελληνική πραγματικότητα παρέμενε το ζητούμενο.
Τουλάχιστον έγινε η αφετηρία της εξόδου από τις «εμφυλιακές πρακτικές», με παραμένοντα και ορατό τον κίνδυνο υποτροπής.

Η κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία ανέδειξε με δραματικό και εκρηκτικό τρόπο τις βαθύτερες παθογένειες του κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού μοντέλου που οικοδομήθηκε και εξέθρεψαν ΠΑΣΟΚ / Ν.Δ στη χώρα ύστερα από τη μεταπολίτευση.
Στο μοντέλο αυτό κομβικό ρόλο έπαιξε και παίζει η ασύδοτη, ολιγοπωλιακή διάρθρωση των αγορών, η αχαλίνωτη κερδοσκοπία σε βάρος παραγωγών και καταναλωτών, απουσία δικτύων διανομής και εμπορίας από τους παραγωγούς, απουσία ή απαξίωση ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους.

Η παλιά Ευρώπη, (πριν την κυριαρχία των κάθε είδους μονεταριστών της χρηματοικονομικής επικυριαρχίας «των αγορών που έχουν πάντα δίκιο», της γνωστής σχολής), αυτοί οι παλιοί ευρωπαίοι ηγέτες της δεκαετίας του 60 και του 70 που οραματίζονταν μια Ευρωπαϊκή Ευρώπη στο πλαίσιο της σύγκλισης, έδωσαν τον πακτωλό χρημάτων των πακέτων Ντελόρ για να γίνουμε Ευρώπη, με υποδομές και παραγωγική συγκρότηση.

...Πόσο αντέχει η χώρα τον εσμό των παραγόντων του δικομματισμού και των ενεχομένων στην χρεοκοπία και στην απόγνωση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας?

Για πόσο ακόμα η μεσαία τάξη θα παραμένει βουβή ενώ συνθλίβεται?

Τι θα συμβεί όταν η χειμαζόμενη βωβή πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας αντιδράσει στην επερχόμενη ολική εξαθλίωσή της, η οποία είναι πλέον ορατή?

Ίδωμεν!

Η ελληνική κοινωνία, ως σύνολο, νομίζω ότι πρωτίστως χρειάζεται μια πολύπλευρη ψυχοκοινωνική ανάταξη, με καθολικό αναπροσδιορισμό του συστήματος αξιών λειτουργίας της , και ως απαραίτητη προϋπόθεση για να επιχειρηθεί οποιαδήποτε προσπάθεια οικονομικής ανάταξης και ανάπτυξης.
Με τα υπάρχοντα δεδομένα, αποτέλεσμα της μακρόχρονης πολιτισμικής, πολιτικής και ηθικής διολίσθησης, τα δεδομένα του homo neohellenicus, πιστεύω ότι έχουμε μπροστά μας μια επίπονη και άκρως επικίνδυνη ατραπό.

*Το "παπατζής" είναι κλασικός πολιτικός χαρακτηρισμός, με συγκεκριμένο εννοιολογικό περιεχόμενο, και απόλυτα κατάλληλος να χρησιμοποιείται σε συγκεκριμένες πολιτικές συμπεριφορές και πρακτικές.

Και δυστυχώς για την χώρα, η οικογένεια Παπανδρέου και τα πεπραγμένα τους, για όσους έχουν μνήμη, νομίζω μετ΄επαίνων δικαιούται τον χαρακτηρισμό.

..Από το "θα έχουμε και Λαοκρατία" του Γεωργίου του 1ου στην απελευθέρωση, και την μετεμφυλιακή περίοδο, δια μέσου του "σοσιαλισμός στις 18", για να μην αναφερθούμε στά "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" «βυθίσατε το ΧΟΡΑ-/mia culpa","pampers", «δωράκι-προμήθεια για την δουλειά», "δανεικά για την ροζ βίλα" κλπ" κλπ, του Ανδρέα Παπανδρέου ….και στα γνωστά από το "λεφτά υπάρχουν" στο "δημοψήφισμα" του, ελπίζω, τελευταίου της οικογένειας, Γιώργου

Με την δημοσιευθείσα απόφαση της ΚΕ 10/11 η ΔΗΜ.ΑΡ. απέδειξε για μια ακόμη φορά, ότι είναι η σύγχρονη ΑΡΙΣΤΕΡΑ της ΕΥΘΥΝΗΣ.

Μπορεί να συζητηθεί η πορεία προς την απόφαση...παραμένει όμως η ορθότητα της απόφασης.

Βεβαίως, μερικοί φίλοι δυσανασχετούν και διαμαρτύρονται, δικαίως πιστεύω, ότι ήταν μια όχι απόλυτα ορθολογική διαχείριση της χρονικής στιγμής για την λήψη μιας απόφασης χωρίς να έχουν τουλάχιστον τεθεί όλα τα δεδομένα ώστε η όποια απόφαση να είναι βασισμένη σε μια ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας.

Σήμερα που η Eλλάδα ατιμάζεται και που καταδικάζεται να μείνει στο περιθώριο για δεκαετίες, καλούμαστε όλοι εμείς που δεν είχαμε συμμετοχή στο μεγάλο έγκλημα, να διαχειριστούμε ευφυώς τη χρεωκοπία.
Πρέπει να αποδομηθεί το «σύστημα» που οδήγησε την χώρα στην καταστροφή. Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα που έντεχνα προσπαθεί να στήσει το «σύστημα» για την αναπαραγωγή του, φυσικά με έναν άλλο μανδύα και μια άλλες προμετωπίδες, όπως εναγωνίως επιχειρείται από τους διάφορους «συνειδητούς ή εκουσίους λαγούς» του συστήματος.

Για μας που συνιδρύσαμε την Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ.) με το όραμα του "άλλου κόμματος", της σύγχρονης, της αδέσμευτης, της ευρωπαϊκής, της δημοκρατικής, της οικολογικής, της πατριωτικής αριστεράς και όχι ενός άλλου κόμματος της αριστεράς, η απόφαση της Κ.Ε. (17/09/11)*, αποτελεί και πρέπει να αποτελεί σταθμό στην πορεία του κόμματος.
Ξεφεύγοντας από τον μικρόκοσμο της κομματικής περιχαράκωσης, για επιβίωση και αναπαραγωγή του όποιου μηχανισμού, επιχειρείται το «άνοιγμα προς την κοινωνία».

Όλοι, ή σχεδόν όλοι, οικτίρουν εαυτούς και αλλήλους για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει αυτοί οι ίδιοι και η χώρα.
Δημιουργείται, νομίζω εύλογα, η εξής απορία:
Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά???
Όταν ολόκληρη η μεταπολιτευτική κοινωνία είχε την γνωστή πορεία για δεκαετίες??? Όταν η συντριπτική πλειοψηφία των ενηλίκων πολιτών υπέκυπτε καθημερινά στα πιο «ταπεινά», πολλές φορές «κτηνώδη» και αποβλακωτικά συνθήματα της κάθε λογής πολιτικής ηγεσίας???