Τις επόμενες ημέρες θα απασχολήσει την Ολομέλεια της Βουλής ένα νομοσχέδιο που αφορά τη μισθωτή εργασία: Συλλογικές διαπραγματεύσεις και κατώτατο μισθό. Ορίζει ότι ο κατώτατος μισθός θα προκύπτει (παρά τη διαφωνία της ΓΣΕΕ και του ΣΕΒ) από έναν αλγόριθμο, έτσι ώστε να μην επιτρέπονται αυξήσεις του κατώτατου μισθού πάνω από τον πληθωρισμό και τη γενική παραγωγικότητα. Αναφορικά, δε, με την υποχρέωση της χώρας -σε συμμόρφωση με σχετική ευρωπαϊκή οδηγία- να καταρτίσει συγκεκριμένο σχέδιο για να καλυφθεί το 80% των μισθωτών από συλλογικές συμβάσεις, το νομοσχέδιο πετά τη μπάλα στην εξέδρα.

Τα συνδικάτα υποχρεούνται σε απίθανες γραφειοκρατικές προ-διατυπώσεις, προκειμένου να ασκήσουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην απεργία, το οποίο de facto περιορίζεται δραστικά.

Μέσα στο κατακαλόκαιρο και σε «νεκρό» πολιτικά και συνδικαλιστικά χρόνο, αποφάσισε η κυβέρνηση να εκδώσει την εφαρμοστική εγκύκλιο και τη σχετική υπουργική απόφαση του πρόσφατου αντεργατικού Νόμου Χατζηδάκη (ν.4808/2021), που αφορά: α) την εξασφάλιση ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας (Προσωπικό Ελάχιστης Εγγυημένης Υπηρεσίας) κατά τη διάρκεια απεργιών σε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, β) την απαγόρευση πραγματοποίησης απεργιών που έχουν κηρυχθεί παράνομες από τα δικαστήρια, γ) την αστική ευθύνη συνδικαλιστών σε περιπτώσεις που δεν επιτρέπουν σε απεργοσπάστες να εργαστούν, καθώς και δ) τις υποχρεώσεις γνωστοποίησης της απεργίας και διεξαγωγής «δημόσιου διαλόγου».

Παραβιάζεται απροκάλυπτα το συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας του οποίου η άσκηση, ως έκφραση της συνδικαλιστικής ελευθερίας, απαιτείται να διασφαλίζεται χωρίς να αναιρείται από ουσιαστικά και γραφειοκρατικά εμπόδια.

Οι γραμμές αυτές γράφονται όχι για να ασκηθεί κριτική στο αντεργατικό συνονθύλευμα του νόμου 4808/2021 -που περιλαμβάνει προς θετικό εντυπωσιασμό κύρωση δύο σημαντικών διεθνών συμβάσεων εργασίας- αλλά για να καταδειχθεί, όχι εξαντλητικά, η αντισυνταγματικότητα μερικών καίριων ρυθμίσεων του νόμου.

Αποδυναμώνουν στην πράξη και στον τομέα των εργασιακών σχέσεων βασικά στοιχεία του κοινωνικού κράτους, πρόκειται δε για κεντρικού χαρακτήρα αποφάσεις της κυβέρνησης και ειδικότερα του κατ’ ουσίαν πολιτικού αλλά και προνομοθετικού κέντρου του Μαξίμου.