Τα συνδικάτα υποχρεούνται σε απίθανες γραφειοκρατικές προ-διατυπώσεις, προκειμένου να ασκήσουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην απεργία, το οποίο de facto περιορίζεται δραστικά.

Μέσα στο κατακαλόκαιρο και σε «νεκρό» πολιτικά και συνδικαλιστικά χρόνο, αποφάσισε η κυβέρνηση να εκδώσει την εφαρμοστική εγκύκλιο και τη σχετική υπουργική απόφαση του πρόσφατου αντεργατικού Νόμου Χατζηδάκη (ν.4808/2021), που αφορά: α) την εξασφάλιση ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας (Προσωπικό Ελάχιστης Εγγυημένης Υπηρεσίας) κατά τη διάρκεια απεργιών σε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, β) την απαγόρευση πραγματοποίησης απεργιών που έχουν κηρυχθεί παράνομες από τα δικαστήρια, γ) την αστική ευθύνη συνδικαλιστών σε περιπτώσεις που δεν επιτρέπουν σε απεργοσπάστες να εργαστούν, καθώς και δ) τις υποχρεώσεις γνωστοποίησης της απεργίας και διεξαγωγής «δημόσιου διαλόγου».

Παραβιάζεται απροκάλυπτα το συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας του οποίου η άσκηση, ως έκφραση της συνδικαλιστικής ελευθερίας, απαιτείται να διασφαλίζεται χωρίς να αναιρείται από ουσιαστικά και γραφειοκρατικά εμπόδια.

Οι γραμμές αυτές γράφονται όχι για να ασκηθεί κριτική στο αντεργατικό συνονθύλευμα του νόμου 4808/2021 -που περιλαμβάνει προς θετικό εντυπωσιασμό κύρωση δύο σημαντικών διεθνών συμβάσεων εργασίας- αλλά για να καταδειχθεί, όχι εξαντλητικά, η αντισυνταγματικότητα μερικών καίριων ρυθμίσεων του νόμου.