Η κρίση της Αριστεράς καλά κρατεί. Κανένα από τα πολυάριθμα ανά τον κόσμο συλλογικά υποκείμενα, που ομνύουν στο όνομά της, δεν συγκινεί όπως άλλοτε τις καρδιές των πολλών (υπέρ των οποίων, υποτίθεται, πασχίζουν). Πρόκειται για μια γενική και πολυεπίπεδη κρίση (ιδεολογική, πολιτική, θεωρητική). Οι ακατάπαυστες πλην αλυσιτελείς απόπειρες υπέρβασης αυτής της κρίσης, τουλάχιστον από το ’68 ως σήμερα, πιστοποιούν το μέγεθος και προεξοφλούν τη μονιμότητά της. Ακόμη και η ελπίδα που γέννησε η «ανανέωση της Αριστεράς» έχει διπλώσει τα φτερά της, μέχρι νεοτέρας. Βαλτώσαμε;

Η συζήτηση για τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου καλά κρατεί. Η νηφάλια και αναλυτική διερεύνηση του φαινομένου απαιτεί να μην αποσπάσει την προσοχή μας, αποκλειστικά και μόνον, το ένα και μοναδικό «Συμβάν της εξέγερσης», αλλά και τα συμβάντα που επισκιάζει η «Αλήθεια του ενός Συμβάντος». – Παραδείγματος χάριν, δεν πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας, μεταξύ άλλων, και στο γεγονός ότι ο Συνασπισμός (ΣΥΡΙΖΑ) δεν είχε να πει και πολλά στους εξεγερμένους μαθητές;

“Δεν θέλουμε το ΙΚΑ σας”, ήταν ένα από τα συνθήματα των απεργών της ΔΕΗ. Δήλωναν έτσι, άκομψα πλήν ξεκάθαρα, ένα συντεχνιακό αυτονόητο: καμμία συντεχνία δεν απεμπολεί αμαχητί τα προνόμιά της. Οι απεργοί τής ΔΕΗ μίλησαν τη γλώσσα τής δικής τους αλήθειας και όχι την ξύλινη γλώσσα τού ανύπαρκτου “ενιαίου μετώπου των εργαζομένων”. Αυτό ενόχλησε την Παπαρήγα και έσπευσε να τούς κατσαδιάσει.

Η 28η Οκτωβρίου 1940 σήμαινε το τέλος του μεσοπολέμου (σύμφωνα με τον Νίκο Σβορώνο σήμαινε το τέλος της περιόδου που αρχίζει από το 1909) και την απαρχή μιας καινούργιας περιόδου της εθνικής μας ιστορίας που έκλεισε τον κύκλο της το 1974 με την πτώση της απριλιανής χούντας.

Ο κύβος ερρίφθη: το άρθρο 16 του Συντάγματος θα κριθεί αναθεωρητέον οσονούπω. Η ψήφιση της αναθεώρησής του στην ολομέλεια της Βουλής (αρχές Μαρτίου) με πάνω από 180 ψήφους θεωρείται δεδομένη. Η τελική διατύπωση και ψήφιση του νέου αναθεωρημένου άρθρου 16 από την επόμενη Βουλή θα είναι υπόθεση της τότε κυβερνητικής πλειοψηφίας μόνον με 151 ψήφους.

Ονομάζω Διαφθορά με Δ κεφαλαίο τις σημαντικές, σύμφωνα με τα μέτρα της εποχής μας, περιπτώσεις |δεκασμού| (δωροδοκία/δωροληψία δικαστών ή μαρτύρων, αλλά και στελεχών της κυβέρνησης και του ευρύτερου δημόσιου τομέα).

Όσο κι αν είναι αδύνατο να διαχωρισθούν με αναμφισβήτητη σαφήνεια όλες οι περιπτώσεις Διαφθοράς από το σώμα της εν γένει διαφθοράς, αυτός ο διαχωρισμός έχει μεγάλη σημασία σε πείσμα κάθε εγγενούς ατέλειας.

Επ’ ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Καταναλωτή (15 Μαρτίου) δεν έλειψαν οι ανέξοδες κυβερνητικές διαβεβαιώσεις για την ύπαρξη της κατάλληλης σήμερα "στρατηγικής διασφάλισης των δικαιωμάτων του καταναλωτή" (πρωθυπουργός) μήτε οι αντιπολιτευτικές ενστάσεις στην εκούσια-ακούσια κυβερνητική ολιγωρία "προστασίας του καταναλωτή" (ΠΑΣΟΚ και όχι μόνον).

Η εκτόπιση της ανορθολογικής έννοιας "αξία της εργασίας" και η κατάληψη της θέσης της από την έννοια "αξία της εργατικής δύναμης" δεν ήταν απλώς μια ευρηματική άρση της αντίφασης του προσδιορισμού της αξίας της "εργασίας" διά της ενσωματωμένης αναγκαίας εργασίας(!), ήταν μια σημαντική ανακάλυψη.

Οι δημοσκοπήσεις, οι ερμηνείες και η εν γένει συζήτηση για το "Όχι" των Γάλλων καλά κρατούν. Σχεδόν κανένας δεν διαφωνεί πως, όσο κι αν μετράει το επόμενο "Όχι" του ολλανδικού δημοψηφίσματος καθώς και τα όποια ενδεχόμενα "Όχι" μελλοντικών δημοψηφισμάτων, το γαλλικό "Όχι" είναι το αποφασιστικό γεγονός για την τύχη του "Ευρωσυντάγματος".

Λέγοντας "Ναι στην Ευρώπη" μέσω του "Ναι στο Ευρωσύνταγμα" δεν κλείνουμε από τώρα την προοπτική μιας μεταεθνικής Ευρώπης, την προοπτική ξυπνήματος των λαών της Ευρώπης για μια "άλλη Ευρώπη".

Μακάρι να έχουμε την ευκαιρία να τεθεί και στη χώρα μας αυτό το Ευρωσύνταγμα στην κρίση ενός δημοψηφίσματος, ώστε να κουβεντιάσουμε πληρέστερα και ευρύτερα τα ευρωπαϊκά ζητήματα.