Για τη συνταγματικότητα των εμβολιασμών «ρουτίνας», που αφορούν τις γνωστές –παιδικές κυρίως– ασθένειες, έχουν εδώ και χρόνια αποφανθεί τα δικαστήρια των περισσότερων χωρών, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας Συμβουλίου της Επικρατείας: εφόσον αυτός στηρίζεται σε σοβαρά και τεκμηριωμένα επιστημονικά δεδομένα και η στατιστική πιθανότητα εμφάνισης παρενεργειών είναι μηδαμινή, είναι καθ’ όλα νόμιμος και μπορεί να επιβληθεί ως υποχρεωτικός. Διότι απορρέει από την υποχρέωση του κράτους «να μεριμνά για την υγεία των πολιτών» (άρθρο 21 παρ. 3 Σ.).

Η μοντέρνα δημοκρατία έχει ζωή μόλις 200-250 ετών. Στον Μεσοπόλεμο, με νωπή ακόμη την καθιέρωση της καθολικής ψήφου, βρέθηκε στην Ευρώπη αντιμέτωπη με ένα μείζον ερώτημα: να επιτρέψει ή όχι τη λειτουργία στον κόρφο της κομμάτων που όχι μόνο την αμφισβητούσαν, αλλά διακήρυτταν ανοιχτά την πρόθεσή τους να την καταργήσουν; Αναφέρομαι προφανώς στο φασιστικό κόμμα στην Ιταλία και το ναζιστικό στη Γερμανία, που κατέλαβαν νομότυπα την εξουσία, το 1922 και το 1933 αντιστοίχως, κερδίζοντας τις εκλογές.

Στη νεωτερικότητα, ελάχιστες είναι οι δικαστικές αποφάσεις που άλλαξαν τον ρουν της Ιστορίας. Γνωστότερη από αυτές, η πολυσχολιασμένη Dred Scott κατά Sanford του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Ουάσιγκτον, η οποία, το 1857, κρίνοντας ότι η αμερικανική ιθαγένεια δεν μπορεί να δοθεί στους μαύρους, ακόμη και όταν αυτοί απελευθερώνονται από τα δεσμά της δουλείας, ήταν η αφορμή για τον εμφύλιο πόλεμο Βορείων και Νοτίων, που ξέσπασε λίγα χρόνια αργότερα.

Μπορεί τελικά ο Πρόεδρος της Ιταλίας να μην εμπόδισε τον σχηματισμό κυβέρνησης από την ακροδεξιά Λέγκα και το λαϊκιστικό Κίνημα των 5 Αστέρων, απέτρεψε ωστόσο την εισβολή στο κρίσιμο Υπουργείο Οικονομικών ενός 80χρονου Βαρουφάκη.
Έτσι, και η ετυμηγορία της κάλπης έγινε κατ’ αρχάς σεβαστή και το απετράπη χειρότερο. Διότι τα ηνία της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της ΕΕ, δεν παραδόθηκαν σε έναν φανατικό πολέμιο του κοινού νομίσματος.
Πολιτικά, είναι δίχως άλλο πολύ νωρίς για να κρίνει κανείς αν η κίνηση αυτή του κ. Ματαρέλα ήταν προτιμότερη από την μετωπική αντιπαράθεση φιλοευρωπαίων και λαϊκιστών, που μοιραία θα προκαλούσε μια σκληρότερη στάση εκ μέρους του.

...Κανείς δεν ισχυρίζεται βέβαια ότι στην Ελλάδα έχει σήμερα καταργηθεί η ελευθερία της έκφρασης. Από την άλλη, θα ήταν αφελές να αγνοήσει κανείς ότι κάποιοι, από καιροσκοπισμό, πολιτική ανασφάλεια ή ιδεολογικές αγκυλώσεις απεργάζονται τον περιορισμό της. Ανήκει σε όλους μας, πολίτες, δικαστές και κρατικούς λειτουργούς, ο καθένας από τη θέση του, να κρατήσει ψηλά τη σημαία της ελευθερίας της έκφρασης.

...Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν είναι άμοιρη ευθυνών για το κατρακύλισμα της χώρας. Το 1974, ήταν ο μόνος θεσμός που κυριολεκτικά δεν τον άγγιξε η Μεταπολίτευση. Επί πολλά χρόνια αναλώθηκε σε μάχες ενάντια στα βήματα που επιχείρησαν πρώτα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και στη συνέχεια ο Ανδρέας Παπανδρέου, για τον εκσυγχρονισμό του οικογενειακού δικαίου και το καθεστώς των μειονοτήτων. Τι να πρωτοθυμίσω;
Την εναντίωσή της, το 1977, με ογκώδη συλλαλητήρια, στον νόμο του Ευάγγελου Αβέρωφ για τους αντιρρησίες συνείδησης; Την αντίθεσή της στο «αυτόματο» διαζύγιο; Ή την ακραία θέση που πήρε για τον πολιτικό γάμο, τον οποίο, όπως κάθε τόσο μας θυμίζει ο άγιος Καλαβρύτων, εξακολουθεί επίσημα να χαρακτηρίζει «πορνεία»;

Α​​πό τις προτάσεις που διατύπωσε προ ημερών ο πρωθυπουργός για την αναθεώρηση του Συντάγματος, αποκαλυπτικότερες για τις βαθύτερες αντιλήψεις του είναι, κατά τη γνώμη μου, αυτές που αναφέρονται στον θεσμό του δημοψηφίσματος.
Ο κ. Τσίπρας πρότεινε την καθιέρωση, ούτε λίγο ούτε πολύ, τεσσάρων τύπων δημοψηφίσματος:
Πρώτα απ’ όλα, για την κύρωση «οποιασδήποτε συνθήκης μεταβιβάζει κυριαρχικές αρμοδιότητες του κράτους», σε διεθνείς (προφανώς) οργανισμούς. Δηλαδή, για κάθε περαιτέρω ενίσχυση των αρμοδιοτήτων των Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του Συμβουλίου ή ακόμη και του Δικαστηρίου της Ε.Ε. θα χρειάζεται το «ναι» του λαού σε δημοψήφισμα.

Η​​ καταδίκη προ ημερών επτά γνωστών δημοσιογράφων από την ΕΣΗΕΑ, δηλαδή από το επαγγελματικό σωματείο τους, γιατί τάχθηκαν υπέρ του «ναι» στο περσινό δημοψήφισμα, θέτει μείζονα ερωτήματα για την κατάσταση της ελευθεροτυπίας στη χώρα μας. Διότι, εξ όσων γνωρίζω, είναι η πρώτη φορά που η ΕΣΗΕΑ τιμωρεί μέλη της καθαρά για τις πολιτικές τους απόψεις.