Με διαρκώς μειούμενο ενδιαφέρον παρακολουθώ τις εξελίξεις για τη συγκρότηση της κεντροαριστεράς. Η φάση θυμίζει βελόνα κολλημένη σε πολυκαιρισμένο δίσκο, ενώ στα διπλανά decks ανεβαίνει η ένταση συνεχώς. Μονολεκτικό ανέκδοτο.
Το αίτημα που προτάσσεται είναι κατ’ αρχήν αναντίρρητο, αφού αφορά την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός μεσαίου – μεταρρυθμιστικού χώρου, δεδομένης της καταστροφικής διακυβέρνησης Τσίπρα. Για να είναι και εν τέλει αναντίρρητο όμως, πρέπει να αποκτήσει και μορφή, συγκεκριμενοποιώντας αιτήματα και σχέδιο. Πράγμα που απέχει πολύ από το να είναι ορατό σε όλες τις υπαρκτές προσπάθειες.

Τις τελευταίες ημέρες γίνομαι και εγώ αποδέκτης μίας κριτικής, σχετικά με την αρνητική στάση της ΔΗΜΑΡ έναντι της κυβέρνησης Παπαδήμου. Ήδη υπάρχουν τα επίσημα κείμενα του κόμματος, τα οποία θα συμπληρώσουν οι τοποθετήσεις των βουλευτών μας στο Κοινοβούλιο. Αντιλαμβανόμενη πλήρως την κρισιμότητα των συνθηκών, όπως και το γεγονός, ότι απόλυτο δίκιο δεν βρίσκεται σε καμμία πλευρά, οφείλω, για την δική μου στάση, να καταθέσω τα εξής:

Σύμφωνα με το Σϋνταγμα, σε περίπτωση παραίτησης του πρωθυπουργού, ο επόμενος πρωθυπουργός εκλέγεται από την Κ.Ο. του κόμματος που έχει την δεδηλωμένη.

Το αίτημα της μεγάλης διοικητικής μεταρρύθμισης της χώρας, με δημοκρατία, αυτοδιοίκηση και αποκέντρωση κατέλαβε – όχι εύκολα - τις τελευταίες δεκαετίες κεντρική θέση στην ατζέντα της Κ.Ε.Δ.Κ.Ε. και της Ε.Ν.Α.Ε. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, όχι και σ’ αυτή των αυτοδιοικητικών στο σύνολό τους, αν και, πολύ απ’ αυτούς, (αυθαίρετα) υποπτεύομαι, ότι έχουν ψηφίσει τα σχετικά ντοκουμέντα. Μεμονωμένες, περιθωριακές φωνές εντός των δύο κυβερνητικών κομμάτων το έθεταν επίσης. Η ανανεωτική αριστερά δήλωνε το ενδιαφέρον της για το αίτημα αυτό, το οποίο αποτελούσε στοιχείο «εκ των ων ουκ άνευ», της προτάσεώς της, για τον εκδημοκρατισμό των θεσμών και την ανάπτυξη της ελληνικής δημοκρατίας.